Toυ Απόστολου Λουλουδάκη
Το φοιτητικό κίνημα βγαίνει πιθανά από μια μακροχρόνια κρίση και κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να εξελιχθεί σε ένα ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα που θα καθορίσει σοβαρές πολιτικές εξελίξεις στο μέλλον.
Από την περίοδο της Εθνικής αντίστασης ενάντια στην Γερμανική κατοχή, την μετεμφυλιακή περίοδο, στα Ιουλιανά, στην περίοδο της δικτατορίας το φοιτητικό κίνημα αναδείχθηκε το κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο που πρωτοστάτησε στους μεγάλους πατριωτικούς και δημοκρατικούς αγώνες του Ελληνικού λαού .
Υπάρχει μια μεγάλη ιστορική παράδοση στην χώρα μας από τα χρόνια της προετοιμασίας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 μέχρι σήμερα που η σπουδάζουσα νεολαία υπήρξε ο ιμάντας μεταβίβασης των επαναστατικών ιδεών στην Ελληνική κοινωνία και ο ρόλος της υπήρξε καταλυτικός στους εθνικοαπελευθερωτικους αγώνες του Ελληνικού λαού και στην διαρκή σύγκρουση της κοινωνίας,των λαϊκών στρωμάτων με τον πρωτόγονο συντηρητισμό του Ελληνικού μεταπρατισμού και της ανερχόμενης ξενόδουλης αστικής τάξης .
Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στα μεγάλα συλλαλητήρια συμπαράστασης στον ένοπλο αγώνα των Κύπριων αδελφών μας ενάντια στην Αγγλική αποικιοκρατία.
Η περίοδος της δικτατορίας βρήκε την Ελληνική κοινωνία ανοργάνωτη ανοχύρωτη, με χρεοκοπημένα και ανύπαρκτα τα πολιτικά κόμματα, ανίκανα να οργανώσουν την αντίσταση του Ελληνικού λαού στο αμερικανο-νατοϊκό καθεστώς της βίας και της ανομίας.
Οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις του Ελληνικού λαού στην κηδεία του Παπανδρέου, στου νομπελίστα ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη άναψαν την σπίθα της οργάνωσης, της δημιουργίας των πρώτων πυρήνων μέσα στα Πανεπιστήμια για την ανάπτυξη του μαζικού φοιτητικού κινήματος που κορυφώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 του Νοέμβρη του 1973.
Το φοιτητικό κίνημα στην μεταπολιτευτικό περίοδο ενσωματώθηκε νομοτελειακά στις δομές του κατακερματισμένου κομματικού συστήματος ,απώλεσε την πολιτική του αυτονομία .
Σε μια κοινωνία που άρχισε να μετασχηματίζεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί μια μεγάλη εθνική ήττα, την κατοχή της Κύπρου, την παρουσία της χώρας και την προσαρμογή της στην νέα πραγματικότητα ως μέλος της ΕΕ που έπρεπε να ισορροπεί ανάμεσα στις εύθραυστες ισορροπίες του δόγματος «ανήκουμε στην Δύση» πού είχε ως προϋπόθεση την αποδοχή ως τετελεσμένα την κατοχή και την διχοτόμηση της Κύπρου.
Όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν την μεταπολίτευση, μια νέα ανερχόμενη τάξη και ένα μέρος από την παλιά αστική τάξη με ένα στρώμα ανώτερων δημοσίων υπαλλήλων συγκρότησαν ένα σύμπλεγμα συμφερόντων μιας παρασιτικής ολιγαρχίας (Νταβατζήδες κατά τον Καραμανλή-πελατειακό σύστημα κατά τον ΓΑΠ ) που ονόμασαν εκσυγχρονισμό την εξαγορά του πολιτικού συστήματος από το συνδικάτο της κλεπτοκρατίας ,που ταύτισαν τον εκσυγχρονισμό με την διάχυση της διαφθοράς σε όλες τις βαθμίδες του δημοσίου βίου και οδήγησαν την χώρα μας στην χρεοκοπία, στο καθεστώς του διεθνούς ελέγχου και της μόνιμης επιτροπείας .
Τα πανεπιστήμια, η ακαδημαϊκή κοινότητα ενσωματώθηκαν μέσα σε αυτόν τον «ενάρετο» κύκλο της σήψης, της διαφθοράς, του εκφυλισμού, των χρυσοφόρων ευρωπαϊκών προγραμμάτων, της θεσμικής υστέρησης μιας κοινωνίας που βάδιζε προς την καταστροφή.
Ήδη μετά την στρατηγική ήττα μιας νεοφιλελεύθερης αριστεράς, τα αδιέξοδα μιας χώρας που γερνάει κάθε μέρα και περισσότερο, που ζει σε ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό περιβάλλον του νεοαποικιακού καθεστώτος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η Ελλάδα δέχεται μια ακόμη πιο βάρβαρη επίθεση της παρασιτικής ολιγαρχίας με τους αυθεντικούς εκπροσώπους της σχολής του Σικάγου πατώντας πάνω στο θεσμικό καθεστώς που οργάνωσε και νομοθέτησε με τις υποδείξεις της Τρόικας η ΠΦΑ, πάνω στην ήττα μιας αριστεράς που έκανε τον λαό να πιστέψει στις ψευδαισθήσεις ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις, οι μεταρρυθμίσεις, οι αλλαγές είναι περίπατος αναψυχής στον Εθνικό κήπο και σχέδια επί χάρτου μιας «νεοφυούς» ομάδας γραφειοκρατών.
Το φοιτητικό κίνημα αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες που άφησε πίσω της η περίοδος των εκφυλιστικών μεταλλάξεων της Ελληνικής κοινωνίας και του χώρου των πανεπιστημίων.
Η δομική κρίση του φοιτητικού κινήματος πρέπει να αναζητηθεί στην αδυναμία πολιτικής παρέμβασης σε μια σταδιακή συντηρητικοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας , του πανεπιστημίου και προετοιμασίας της ολικής επικράτησης του Νεοφιλελευθερισμού που αυτή την περίοδο δοκιμάζεται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη δεξιά προετοίμαζε με την προπαγάνδα της τα εγκλήματα που διαπράττονται αυτή την στιγμή στην Λατινική Αμερική όπου ο Νεοφιλελευθερισμός, τα όπλα, ο Τραμπ, η διεθνής Ακροδεξιά χέρι -χέρι σκοτώνουν την Δημοκρατία,την Ελευθερία, τον κοινοβουλευτισμό, την εκφρασμένη βούληση των λαών.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να βρει την πολιτική του περπατησιά, να αυτονομηθεί πολιτικά, να γίνει ζωτικός χωρίς παραγωγής πολιτικής, να συνδεθεί με την κοινωνία ,να περιφρουρήσει τον χώρο των Πανεπιστημίων από το παρακράτος, από τις ύποπτες «προοδευτικές » αντικοινωνικές συμπεριφορές και ακρότητες που γίνονται βούτυρο στο ψωμί της αντίδρασης και όσων επιδιώκουν τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Καλημέρα στην φοιτητική άνοιξη που για άλλη μια φορά φαίνεται ότι ξεκινάει από τον ιστορικό χώρο της ΑΣΟΕΕ, το οικονομικό πανεπιστήμιο της Αθήνας, την σχολή του Σωτήρη Πετρούλα .
Η πολιτικοποίηση του φοιτητικού κινήματος, η επανεκκίνηση λειτουργίας των δευτεροβάθμιων οργάνων εκπροσώπησης των φοιτητικών συλλόγων, της ΕΦΕΕ ή κάποια άλλη μορφή συλλογικής οργάνωσης πιο σύγχρονης και αποτελεσματικής είναι απόλυτη προτεραιότητα και ευχή .
Η ελληνική κοινωνία, οι λαϊκές οικογένειες, η πατρίδα μας προσδοκά και ελπίζει στην νέα γενιά ότι θα κάνει αυτό που επιβάλλουν οι συγκυρίες και ότι θα προκαλέσει το πολιτικό σοκ που έχει ανάγκη ο τόπος μας για να σταματήσει μια περίοδος στασιμότητας, αδράνειας, ανοχής, υποταγής.
Ίσως μια μεγάλη τομή στην νέα εποχή που έχει μπει η χώρα μας είναι η εμφάνιση και η προοπτική ανάπτυξης ενός πολιτικοποιημένου, οργανωμένου, χειραφετημένου, μαζικού νεολαιίστικου κινήματος που μας κάνει δώρο η Κυβέρνηση Μητσοτάκη -Χρυσοχοΐδη -Αδωνι – Βορίδη – Πικραμένου κτλ. και το πολιτικό κενό της ηττημένης αριστεράς.