Του Ιωάννη Δαμίγου
Σαν σε έξωση, μετά από πλειστηριασμό. Σαν την φυγή του ασώτου. Τέτοιο το αίσθημα της απώλειας. Σε μια πικρή απόφαση, σαν την “εκλογή της Σόφι”. Εγκαταλείποντας ένα κόμμα, που μοιάζει τόσο μα τόσο πολύ με την Ελλάδα, που μισεί τα παιδιά της, τα διώχνει, ενώ πάλευαν να φτιάξουν σταθερά θεμέλια. Εγκαταλείποντας ένα σαθρό κατασκεύασμα, πριν με πλακώσει καταρρέοντας, αφού κανείς δεν φρόντισε να μερεμετίσει τα αδύναμα και διαβρωμένα στηρίγματα. “Κατεδαφιζόμεθα”.
Μιλούσαμε, συζητούσαμε, προειδοποιούσαμε, φωνάζαμε, έγραφα, εις μάτην. Χαρακτηριστήκαμε ανυπάκουοι, συκοφάντες, ραδιούργοι, μειοψηφία του 3%, προσωπικά αιρετικός. Υπερίσχυσε, πόσο ειρωνικό άραγε, η ιδιοκτησία. Μια αυταρχική ηγεσία που εξελέγη ως μοναδική υποψήφια, με … 97% ποσοστό! Και όμως άφησε ντροπιαστικά υπονοούμενα πως εκβιάστηκε από το … 3%!
Δεν έφταναν τα απανωτά ερασιτεχνικά λάθη, αλλά συνεχίστηκαν και σκοπούμενα, χειρότερα. Τζογάροντας και παίζοντας τα ρέστα του, σαν σε παρτίδα πόκερ, ο “χαρισματικός” ηγέτης και οι συν αυτώ, άνοιξαν τις πύλες, εναποθέτοντας τις ελπίδες για κυβέρνηση (και προσωπικό σωσμό), στην ποσότητα εισροής. Και να οι φωτογραφίες με χέρια να σφίγγουν, πλατιά χαμόγελα, με διάφορους και αδιάφορους καιροσκόπους, καλλιτέχνες ηθοποιούς, τραγουδιστές, θεούσες, πρώην εκπρόσωπο, “δημοσιογράφο” μέλλουσα υπουργό κατόπιν συμφωνίας και άλλους και άλλους. Μα εκείνη με τον Σ. Κεδίκογλου, ακόμα με κατατρέχει σαν παιδικός εφιάλτης. Όπως θα κατατρέχουν τον ίδιον, σαν πληρωμή, οι απανωτές ταπεινωτικές ήττες, με την διαφορά πως εμείς η μειοψηφία εξοφλούμε!
Ήρεμος με ήσυχη συνείδηση, αφού υπερέβαλε εαυτόν, σε απέλπιδες προσπάθειες διάσωσης ματαίως γι αυτό που κατασκεύασε και κατόπιν κατέστρεψε, παραιτήθηκε, είπε. Και δεν μίλησε ξανά, μόνο μετέφεραν συνεργάτες τα ειπωμένα σιβυλλικά λόγια του. Και ένας φίλος του , όχι απ’ τα παλιά, ήρθε από την ξενιτιά πρόσφατα,και έκανε είσοδο στο επικρατείας, to know as better. Αφού μας γνώρισε, κατάλαβε πως έχει να κάνει με οπαδούς μυθοπλασίας του χεριού του, της νιότης του, της εκπεμπόμενης ομορφιάς λευκών οδόντων του, πληρώντας τις προδιαγραφές του σταρ.
Και εγένετο “ο Στέφανος με το φωτοστέφανο που λες”, διεξάγοντας προεκλογικό αγώνα με τρέιλερ, σαν σε σειρά θρίλερ , που ξέρεις όμως τον χαμογελαστό δολοφόνο, προδομένο από τραγικά λάθη και άτοπες μεγαλοστομίες, χωρίς άλλοθι.
Η αριστερά δεν έχασε, δεν χάνει, είναι εδώ και πάντα θα είναι εδώ. Αυτοί που έχασαν και θα χάσουν, το πλέον σίγουρο, είναι αυτοί που νόμισαν, υπέθεσαν πως ήταν αριστεροί, ευρισκόμενοι σε έναν πρότινος αριστερό χώρο. Καθώς αυτό ήταν το λάθος ζύγι τους, μια και στην αριστερά δεν πιάνεις χώρο, είσαι ο χώρος. Σε αυτόν τον χώρο, δεν προσκαλείς μα έρχονται να βοηθηθούν οι αδύναμοι, οι κατατρεγμένοι και όσοι νοιώθουν έτοιμοι να προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας. Άνθρωποι με ανεπτυγμένο το αίσθημα δίκαιου. Αναζητούν την αξιοπρέπεια και αυτό είναι η αριστερά, την ψάχνουν αρκεί να είναι ορατή.
Ίσως “θα βρεθούμε ξανά”, όταν οι ανάγκες το απαιτήσουν. Και θα το απαιτήσουν γρήγορα κατά πως φαίνεται. Ούτως ή άλλως, το κενό, μικρό ή μεγάλο, που θα δημιουργηθεί πολιτικά από απόψε το βράδυ Κυριακής, είναι ο χώρος της υπεύθυνης αριστεράς. Και θα καλυφθεί από αυτήν.
Το συνονθύλευμα που παραδίδεται απόψε το βράδυ της Κυριακής, στα χέρια ενός επιβαλλόμενου φιλόδοξου εντολοδόχου, άγνωστου κυριολεκτικά, μαρτυρά το πολιτικό αδιέξοδο που το έχει οδηγήσει ο απερχόμενος πρόεδρος, με τις ιδιωτικές πολιτικές του. Η σπουδή του όλου εγχειρήματος, η ταχεία και ισχυρή προβολή του, καταδεικνύει ωστόσο τις ισχυρές “πλάτες”, αναμφίβολα, για την “γραμμή” στήριξης που του προσφέρουν πολιτικά στελέχη … αυθόρμητα και γητεμένα θαρρείς.
Ως ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ‘κατεδαφιζόμεθα” και θα τολμήσω να γράψω λυτρωτικά! Το τίμημα των αγώνων, της αγωνίας, της πίστης, της θυσίας που καταβλήθηκε, μένει ιερό και ζωντανό στην μνήμη, χωρίς μετάνοια. Αυτά κρατώ! Τα υπόλοιπα όλα ουδόλως με αφορούν πλέον. Αποχωρώ, … κάνοντας χώρο με την σειρά μου, στο νέο κύμα …