Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στο σκηνικό που διαμόρφωσαν μεταξύ τους οι Συριζαίοι οι εκλογές της Κυριακής είναι σαν την σκιά μορμότας: οι επιλογές κινούνται ανάμεσα στη διάσπαση και τη διάλυση.
Για ενάμιση αιώνα περίπου, στην Πενσυλβάνια επιβιώνει ένα περίεργο έθιμο: κάθε 2 Φεβρουάριου, παρακολουθούν πώς συμπεριφέρεται ένα είδος σκίουρου που ονομάζεται μορμότα, για να μαντέψουν τι καιρό θα κάνει τις επόμενες εβδομάδες.
Η «Ημέρα της μορμότας» έγινε ταινία από τον Χάρολντ Ράμις, με πρωταγωνιστή έναν αντικοινωνικό τηλεοπτικό μετεωρολόγο της τηλεόρασης, που παγιδεύτηκε στο χρόνο και μετά από αποτυχίες και απόπειρες αυτοκτονίας, επιχειρεί να αναθεωρήσει τη ζωή του.
Αν το έθιμο και η ταινία παραπέμπουν σε κάτι, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα. Ζει τη δική του ημέρα της μορμότας- σε συνθήκες που αν δεν υπήρχαν, ουδείς θα μπορούσε να φανταστεί. Οι μισοί δεν διανοούνται πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τον Κασσελάκη και οι άλλοι μισοί επιμένουν ότι ο καλύτερος ΣΥΡΙΖΑ είναι του Κασσελάκη.
Να είμαστε εξηγημένοι: Από την ώρα που όλοι ενέκριναν την υποψηφιότητα Κασσελάκη, όλοι είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν και το αποτέλεσμα της εκλογής. Αν τον ψηφίσουν τα μέλη του κόμματος θα είναι πρόεδρός τους, με τα αντίστοιχα προνόμια. Με την κομπανία που τον περιβάλει, με το ύφος και ήθος που εκπροσωπεί, με τις – ορατές και άδηλες- επιδιώξεις που έχει, με την διανοητική ποιότητα που τον χαρακτηρίζει.
Όπως αν ψηφίσουν Αχτσιόγλου, θα πάρουν Αχτσιόγλου με γαρνιτούρα τις ξύλινες παπαγαλίες της.
Για μικρό κόμμα δεν είναι και άσχημα. Όποιος δεν βολεύεται τώρα ή αργότερα, δεν έχει πάρα να κατεβεί από το τρένο. Χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα ασχοληθούν πολλοί..
Όπως δεν προβλέπεται να ασχοληθεί ιδιαίτερα η κοινή γνώμη με τον ΣΥΡΙΖΑ στο εξής, επειδή μετείχαν 150.000 άνθρωποι στις ΙΧ αρχαιρεσίες του. Για τον Ανδρουλάκη είχαν πάει διπλάσιοι, αλλά ηγέτη δεν τον λες.
Από εκεί και πέρα το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε ένα κόμμα της Αριστεράς που ήθελε να ξανακυβερνήσει, να μετέχει στη γελοιοποίηση της πολιτικής από ένα υποψήφιο αρχηγό του, που λέει ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη επειδή ξέρει καλύτερα αγγλικά. Ή επειδή, όπως είπε ο -επίσης αμφιλεγόμενος- πατέρας του , μικρός έξω από το παιδικό του δωμάτιο έγραφε «πρωθυπουργός». Ευτυχώς που δεν έγραφε Μέγας Αλέξανδρος.
Πώς τα κατάφερε; Η απάντηση είναι απλή: από την ώρα που χάριν του φραξιονισμού, αντί να κάνουν συνέδριο και μετά να εκλέξουν πρόεδρο με προφίλ που θα αντιστοιχεί στις αποφάσεις του, ακολούθησαν την κουτοπονηριά του ΓΑΠ το 2004: πρώτα ηγεσία και μετά συνέδριο στα μέτρα της.
Ο Κασσελάκης απλώς βρήκε ανοιχτή την πόρτα και μπουκάρισε, σαν αυτό που είναι -και δεν το κρύβει. Αυτοχρίσθηκε πρωθυπουργήσιμος, προτάσσει στόχους για τους οποίους δεν υπάρχει καμία εγγύηση- ούτε καν εξηγήσεις δεν δίνει για τον βίο και τις θεωρίες του.
Σαν να είναι οι εθνικές εκλογές αγώνας αμερικανικού κατς, στον οποίο πέφτουν βροχή τα στοιχήματα ποιος θα βγάλει νοκ άουτ τον άλλον ..
Στις εκλογές αναμετρώνται κόμματα, με ιδεολογία, πολιτικές θέσεις, συγκεκριμένα σχέδια, ιστορία και προοπτική- και ο επικεφαλής απλώς τα συνοψίζει και τα εκπροσωπεί..
Από τη πλευρά της ΝΔ ο Μητσοτάκης έχει την απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική σκηνή, ως φορέας της συνολικής πολιτικής υπόστασης του κόμματός του. Όχι γιατί τον λένε Κυριάκο.
Ο Κασσελάκης- και το ίδιο ισχύει και για την Αχτσιόγλου , αν κάνει την ανατροπή- ως τι ακριβώς θα προσέλθει στην αναμέτρηση μαζί του, για να τον «νικήσει»; Πολιτική συγκρότηση, δομημένη σκέψη και ιδεολογία δεν έχει δείξει. Πουλώντας τρέλα δεν κερδίζεις εκλογές…
Η Αριστερά και η Δημοκρατική παράταξη είναι πολύ μεγάλα μεγέθη, με βαριά ιστορία και βαθύ περιεχόμενο για να παριστάνει τον εκπρόσωπό τους κάποιος σαν τον Κασσελάκη. Ή να τη διαχειριστεί μια φιλόδοξη πρώην υπουργός.
Επιπλέον με ποια στελέχη και ποια ηγετική ομάδα θα αντιμετωπίσει ο Κασσελάκης- ή η κυρία – τον πολιτικό φορέα της Συντηρητικής παράταξης; Με τον ΣΥΡΙΖΑ που ηττήθηκε διαδοχικά υπό τον Τσίπρα; Με τον Πολάκη- που τώρα απειλεί την «Έφη» ότι ξανάρχεται; Ο Παππάς , ο Σκουρλέτης, ο Βούτσης, η Τζάκρη, ο Φίλης ο Παπαδημούλης και η Δούρου, θα είναι η κυβέρνηση του μέλλοντος;
Η πολιτική θέλει πολιτικό σχέδιο και πολιτικά πρόσωπα – με επάρκεια να διαχειριστούν τις υποθέσεις της χώρας, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που διαμορφώνει ένας πραγματικός ηγέτης. Όχι ως ιντερνετικά καρτούν και δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα..
Αν δεν αρκεί γι’ αυτό το ρόλο η Αχτσιόγλου μόνο και μόνο επειδή υπήρξε υπουργός, περισσότερο δεν μπορεί ο Κασελακης που δεν υπήρξε τίποτε και οι σκηνοθετημένες επιλεκτικές εμφανίσεις και αναρτήσεις του συνιστούν έκπτωση της πολιτικής .
Η μια εκπροσωπεί την παρηκμασμένη κομματική γραφειοκρατία που ανέχθηκε ο Τσίπρας και τελικά στράφηκε εναντίον του. Ο άλλος την πολιτική με μαζορέτες και αερολογίες, που απευθύνονται στο είδος των ομάδων της κοινής γνώμης που υπήρξαν κατά καιρούς ακροατήρια του Δελαπατρίδη, του Καματερού, του Λεβέντη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε από περιθωριακή ομάδα διαμαρτυρίας κυβερνώσα δύναμη , σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία και χάρη στην οξυδέρκεια και την πολιτική ακτινοβολία του Τσίπρα. Με αυτά έπεισε την εγχώρια Κεντροαριστερά να τον ακολουθήσει εγκαταλείποντας το ΠΑΣΟΚ .
Ωστόσο επειδή δεν προστάτευσε από τη φθορά τον ΣΥΡΙΖΑ του 36%, δεν τον ανανέωσε και δεν τον μετασχημάτισε όταν είχε την ευκαιρία, έπεσε και ο ίδιος επί των ερειπίων του.
Στο σκηνικό που διαμορφώσαν μεταξύ τους οι Συριζαίοι οι εκλογές της Κυριακής είναι σαν τη σκιά μορμότας: οι επιλογές κινούνται ανάμεσα στη διάσπαση και την διάλυση. Είναι θέμα πολιτικού προσωπικού: είχαν ήδη απαξιωθεί τώρα αλληλοσπαράσσονται- με κακόηχα κύκνεια άσματα από κάθε πλευρά. Δεν μπορούν να υπάρξουν ως ηγεσία…
Κατά πάσα πιθανότητα βγαίνοντας από το κάδρο ο Τσίπρας διασώζεται και μπορεί, λόγω ταπεραμέντου, κάποια στιγμή να ανακτήσει την επαφή του με τη βάση της προοδευτικής παράταξης- προφανώς με νέο πολιτικό φορέα. Αρκεί μετά από την κακόγουστη παράσταση που παρακολουθούμε, να μιλήσει με ανοιχτά χαρτιά και καθαρή καρδιά.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
