Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην πολιτική αθώες δεν είναι ούτε οι πέτρες – μέχρι να το αποδείξουν…
Το παιχνίδι «πρόεδρος κόμματος της Αριστεράς ένας άσχετος με την Αριστερά» ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Ως πολιτικό εγχείρημα, ή ως φάρσα.
Αν νίκησε ο ανεξιχνίαστος Κασσελάκης και το πολιτικό μάρκετινγκ, ή αν έχασε η Αχτσιόγλου και το απεχθές ιερατείο του ΣΥΡΙΖΑ, θα το βρουν οι αναλυτές.
Αν με το αποτέλεσμα «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί» ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να σταδιοδρομήσει εφεξής ως αντί-ΣΥΡΙΖΑ, θα φανεί σύντομα.
Τώρα ας μας πει κάποιος: τι ακριβώς συνέβη;
Πρώτα ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν δεσμεύεται πλέον από την οφειλόμενη αμεροληψία: μπορεί να απαντήσει.
Όχι ως εγγυητής των κομματικών αρχαιρεσιών, αλλά ως εγγυητής όσων έκαναν, από το 2012, τη βάση της ελληνικής Κεντροαριστεράς να τον ακολουθήσει – παρά το προβληματικό κόμμα του.
Αρχίζουμε από το αυγό του Κολόμβου. Ο ίδιος πήγε στον Κασσελάκη, όπως λέει ο διάδοχός του, ή ο Κασσελάκης σ΄ αυτόν;
Οι πιο έγκυρες πληροφορίες οδηγούν στο δεύτερο.
Πρέπει να ξέρουμε γιατί τις διέστρεψε κάποιος που είναι ήδη τέταρτος κατά σειρά πολιτειακός παράγων – και εν δυνάμει Πρωθυπουργός;
Αν ο Τσίπρας σκοπεύει να περάσει τον υπόλοιπο πολιτικό βίο του ως βουλευτής του Κασσελάκη ή αν τον βλέπει ως παρένθεση επιστροφής του, είναι δικό του θέμα.
Ο υπόλοιποι όμως απορούν: τι πιστεύει για την επικράτηση στο κόμμα του ενός αγνώστου και ασύμβατου με την πολιτική και την Αριστερά;
Με την πρώτη δήλωσή του δεν μας διαφώτισε.
Κυρίως πρέπει να μιλήσει ο Κασσελάκης – σε ζωντανή μετάδοση και με απαντήσεις, σε ερωτήσεις.
Δεν είναι πλέον ιδιώτης για να λέει, ανεύθυνα, ό,τι του κατεβαίνει ή ό,τι του υπαγορεύουν.
Ελέγχεται για τα πάντα, γιατί έχει ρόλο στο πολιτικό σύστημα.
Κομμένα μπαλαμούτια, υπεκφυγές, γελοιότητες – «ήμουν κουρασμένος και έλεγα «κρατίδιο» τα κατεχόμενα, «μαθαίνω γρήγορα» και «σε δυο μήνες θα είμαι έτοιμος» για πολιτική στα… ελληνικά.
Η πρακτική όσα δεν φτάνει η αλεπού -πχ δεν θέλω να μπω τώρα στη Βουλή- διαδικτυακή θολούρα, ψέματα και επαμφοτερίζουσες θέσεις δεν περνάνε.
Τέλος, πρέπει να μιλήσει η ρημάδα η ελληνική δημοσιογραφία, που ως τώρα τον αντιμετώπισε όπως τον Κοσκωτά όταν εμφανίσθηκε: είναι ό,τι λέει.
Ο Κοσκωτάς δεν ήταν. Αλλά όταν το ανακάλυψαν τα ΜΜΕ είχε ξεκοκαλίσει μια τράπεζα και αγοράσει το μισό πολιτικό σύστημα.
Εδώ πρόκειται υπέρτερα μεγέθη, για τα ιερά και όσια του λαού του έθνους και της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν ανοχές για κάποιον που πλέον θα έχει λόγο στη Βουλή και στις εθνικές υποθέσεις.
Η δημοσιογραφική έρευνα οφείλει να τεκμηριώσει πώς έζησε, πώς ξεκίνησε, πώς προχώρησε, με ποιους συνεργάσθηκε και σε ποιες μπίζνες.
Να τον ρωτήσει πόσα λεφτά έχει και πού τα βρήκε.
Οι αοριστίες που τσαμπουνάει ο ίδιος, είναι για όσους έφαγαν τη γλαρόσουπα ότι ο Πολάκης και ο Παππάς είναι λιγότερο τοξικοί από τον Σκουρλέτη και τον Φίλη.
Ή για όσους πιστεύουν ότι οι αιφνιδίως μεταμεληθέντες βουλευτές είναι απλώς αριβίστες και οι συγγενείς του Τσίπρα αθώοι Συριζαίοι.
Τώρα είναι η ώρα του ρεπορτάζ, για αναζήτηση της αλήθειας. Για τον πραγματικό Κασσελάκη, με πραγματικά περιστατικά και πραγματική αναψηλάφηση καταστάσεων.
Για κάποιους στο μιντιακό σύστημα η Κασσελακιάδα ήταν ουρανοκατέβατη ελαφρότητα, για να γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων.
Άλλοι ίσως την αξιοποίησαν ως εργαλείο λοβοτομής όσων ασπάζονται τις ιδέες της Αριστεράς.
Αλλά για την πραγματική δημοσιογραφία είναι πεδίο ευθύνης και ενημέρωσης.
Ήλθε νέος σερίφης στην πόλη. Οφείλει να τον ξετινάξει, οριζοντίως και καθέτως και να απαντήσει στο κοινό της:
-Είναι φορέας νέου τρόπου άσκησης της -αριστερής- πολιτικής, ή λύκος που ξεγέλασε αφελείς κοκκινοσκουφίτσες και μπήκε στο μαντρί;
Στην πολιτική αθώες δεν είναι ούτε οι πέτρες – μέχρι να το αποδείξουν…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
