Του Γ. Λακόπουλου
Με τον Κώστα εκτός από την προσωπική φιλία και τις κοινές προσεγγίσεις στην επικαιρότητα με συνέδεε και ότι πέρασε στα δικά του δημιουργικά χέρια η «Πρωινή», που μετά τον Φάνη Μπάρκα είχα εκδώσει εγώ πριν από 42 χρόνια.
Βαραίνει τη συνείδηση μου ότι τον περασμένο χρόνο δεν κατάφερα να είμαι παρών στην εκδήλωση για το βιβλίο του «Εις Μνήμην». Παρακάλεσα τότε τον Αρη Ραβανό να του μεταφέρει ότι ο κόσμος να χαλάσει θα κάνουμε μια αντίστοιχη εκδήλωση στην Αθήνα.
Δεν μου το χρέωσε. Αλλά, με την αναχώρησή του, ο κόσμος χάλασε.
Ο Κώστας ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν βρίσκεις εύκολα στις μέρες μας. Ακέραιος, δημιουργικός, μάχιμος και ακατάβλητος. Αιρετικός, αντισυμβατικός και γνήσιος, κοφτερή σκέψη, δυνατή γραφή και συντριπτική διάθεση να ειρωνευθεί εκεί που άλλοι θα θύμωναν.
Με αγάπη για τη ζωή και τις χαρές της, αλλά και με πάθος αντίστασης στις δυσκολίες της. Δεν τις φοβήθηκε ποτέ.
Δεν θα ξεχάσω τι αισθάνθηκα όταν στις αρχές Φεβρουαρίου, στην κορύφωση της μεγάλης μάχης του, διάβασα στη «Γνώμη» ένα κείμενό του με το οποίο προειδοποιούσε όσους είχαν λόγο να μην θέλουν την κριτική του να μην εφησυχάζουν με την αρρώστια του:
«Είμαι στο σημείο της επαναφοράς… Ελπίζω η νέα περίοδος, μετά και τα πολλά βάσανα, να είναι πιο αποδοτική».
Δεν σκέφθηκε ποτέ ότι θα τον βάλει κάτω η αρρώστια. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο όπως παλιά, αναλύαμε την πολιτική κατάσταση και σχολιάζαμε την δυσμενή θέση της χώρας- με την αγωνία του για το μέλλον ακατάβλητη. Το μέλλον του τόπου του. Στο δικό του δεν έδινε προσοχή. Ήταν αψήφιστος σε ό,τι τον αφορούσε προσωπικά.
Έφυγε έτσι όπως ήταν: χωρίς να συμβιβαστεί με τίποτε και με κανέναν, χωρίς εκπτώσεις σε ό,τι πιστευε. Και χωρίς να εχθρεύεται κανέναν. Ούτε όταν τον καταδίωκαν οι ισχυροί της τοπικής εξουσίας και τον έστελναν σε δίκες που δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν τελικά.
΄Ετσι κι αλλιώς ήταν νικητής σ’ αυτό που ήξερε τόσο καλά να κάνει και το έκανε με ενθουσιασμό εφήβου: πάθος, ενημέρωση, πολιτική κριτική, ώθηση των πραγμάτων μπροστά, αγώνα για το δίκιο και την αλήθεια.
Ενας πρωτοπόρος της ηπειρωτικής δημοσιογραφίας, με μεγάλα όνειρα πάντα και με προσωπική απήχηση σε όλη την επικράτεια, όπως ανάδειξε η καθολική λύπη για την απώλειά του. Αν είχε μετακομίσει την πρωτεύουσα θα είχε γίνει από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο.
Καθώς ήταν ό,τι καλύτερο είχε ποτέ η τοπική δημοσιογραφία, δεν ξέρω αν θα βρεθεί ποτέ κανείς να πάρει τη θεση του.
Άφησε πίσω του ένα υπόδειγμα ανθρώπου της ενημέρωσης, της δημοκρατικής πίστης, της αφοσίωσης στη φιλία, της έννοιας για την περιοχή και μεγάλης καρδιάς για τους ανθρώπους- ακόμη και για όσους προσπάθησαν να τον εξοντώσουν.
Άφησε όμως εκτός από την αγωνιστική διαδρομή του και το κενό που βιώνει η Λωρέτα, τον Άγγελο που άρχισε από μικρός να τον δικαιώνει κερδίζοντας τη διεθνή αναγνώριση με μια καινοτομία που είχε τα κίνητρα του πατέρα του: κάτι να βοηθάει τους άλλους, τους αδυνάμους.
Πώς να μη θυμηθώ ένα βράδι σε μια αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες που τον καμάρωνε -στο πάνελ μιας εκδήλωσης που είχε οργανώσει ο Στέλιος Κούλογλου -όταν μου είπε: «Αυτός ο μικρός δεν είναι σαν εμένα… αλλά και πάλι είμαι εγώ».
Κανείς δεν μπορεί να είναι σαν εσένα, Κώστα, αλλά όλοι θα είμαστε εσύ, τώρα που θα μας λείπεις.
Καλό ταξίδι.
