Γράφει ο Σχολαστικός
Κατά τους παλιούς μαρξιστές ,που εντρυφούσαν στον διαλεκτικό και ιστορικό υλικό , τα πράγματα κινούνται νομοτελειακά- με βάση τη θεωρία των αντιθέσεων- και επιπλέον όταν υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις θα προκύψει και το αντίστοιχο αποτέλεσμα.
Στην πορεία αποδείχθηκε ότι οι πολιτικές εξελίξεις δεν διαμορφώνονται τεχνικά , ως συνέπειες των αιτίων τους. Γιατί όσο και αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, κάποιος πρέπει να τις κάνει κείμενο, λόγο, πρόταση, ύφος δημόσιας παρουσίας. Πιο απλά την Ιστορία κινούν τα πρόσωπα.
Αυτή προσέγγιση είναι το κλειδί για να ερμηνευθεί η ξηρασία της λεγόμενης ελληνικής Κεντροαριστεράς- η οποία ειρήσθω εν ΄παρόδω- δεν ταυτίζεται με την ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία .
Κόμματα, κοινοβουλευτικά στελέχη, αποτυχημένοι πολιτευτές , κατ επάγγελμα κεντροαριστεροί, ηγέτες χωρίς οπαδούς και μονοπρόσωπες <κινήσεις πολιτών> – όλοι με σχέση <αγάπης> και μίσους μεταξύ τους- ανακυκλώνονται στις ίδιες άγονες διεργασίες .
Τι λείπει; Αυτός που θα μετατρέψει την ιδέα της Κεντροαριστεράς σε πολιτικό λόγο με απήχηση. Η πολιτική προσωπικότητα που θα πείσει. Δηλαδή ο ηγέτης.
Χωρίς ηγέτη στην πολιτική τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει. Ποιος από όσους ανεμίζουν σήμερα τα πολύχρωμα φτερά τους σαν παγώνια έχει εμβληματικά στοιχεία <ιδρυτή> της νέας Κεντροαριστεράς; Ποιος εκπροσωπεί αυθεντικά τη συνέχεια της ιστορικής διαδρομή της και όχι τις κενοδοξίες του;
Άλλο να αγωνίζεται για την Κεντροαριστερά και άλλο να κάνεις καριέρα στην πολιτική ντυμένος κεντροαριστερός.
Ο τελευταίος φυσικός ηγέτης του χώρου ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όταν ρωτήθηκε κάποτε σε μια ιδιωτική συζήτηση ποιος είναι κατάλληλος για ηγέτης απάντησε: < Αν πούμε ότι αυτή τη στιγμή σε μια πλατεία βρίσκονται εκατοντάδες άνθρωποι με διάφορες ιδιότητες- εργάτες, υπάλληλοι, στρατιωτικοί, πανεπιστημιακοί ,πολιτικοί , νέοι και μεγαλύτεροι, γυναίκες και άνδρες – ηγέτης ανάμεσα τους είναι αυτός που μόλις εκραγεί μια βόμβα, θα πεταχτεί και θα αναλάβει να διαχειριστεί την κατάσταση>.
Αυτος ο άνθρωπος δεν βρέθηκε ακόμη..
