Κυριάκος Μητσοτάκης: Ιστορίες

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Ο σεβασμός του Μπιλ Κλίντον μπροστά στον γερασμένο Ανδρέα Παπανδρέου. Στη δεύτερη πρωθυπουργία του – στην πρώτη δεν πήρε ποτέ πρόσκληση. Όπως δεν πήρε μετά τη Μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Συγνώμη για την διατύπωση, αλλά δεν υπάρχει άλλη ακριβέστερη: του έτρεχαν τα σάλια.

Ευτυχής που βρισκόταν μπροστά τον πλανητάρχη, που μιλούσε με καλοσύνη. Ο πλανητάρχης, ο ίδιος μιλούσε με δουλικότητα.

Στο πρόσωπό του υπήρχε αποτυπωμένη η πεποίθηση ότι όλο αυτό έγινε για τον ίδιο προσωπικά – η ιδιότητά του δεν υπήρχε.

Γι’ αυτό και δεν έκανε κάτι που να θυμίζει ότι στο οβάλ γραφείο βρέθηκε ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας – με το φορτίο της συγκυρίας.

Παρουσιάσθηκε ως πελάτης – που θα αγοράσει αμερικανικά αεροπλάνα, με λεφτά που δεν υπάρχουν.

Και θα κάνει νέες δουλειές με την αμαρτωλή Λόκχιντ.

Λέξη για το Αιγαίο. Η μόνη αναφορά στην Τουρκία μην και ασκήσει βέτο στο ΝΑΤΟ. Για την Ελλάδα ούτε να το διανοηθεί ως δικαίωμά της.

Μηδέν συναίσθηση ότι δεν προσκλήθηκε ως «προσωπικότητα» στον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο, αλλά ως εκπρόσωπος μικρομεσαίας χώρας που δέχεται πιέσεις.

Αλλά αντί να αναδείξει την εθνική γραμμή της, επιδίωξε μόνο το χτύπημα στην πλάτη, για την ευθυγράμμισή του με τις υπερατλαντικές επιδιώξεις.

Την πρόκληση Τσίπρα: «πες του για τα F16 στην Τουρκία» την ξέχασε.

Υποτίθεται πως πήγε στην Αμερική για να ισορροπήσει την αυξανομένη τουρκική επιρροή στις εξελίξεις.

Κατέληξε στον μικρομεγαλισμό: «μαζί αντιμετωπίζουμε τη ρωσική εισβολή» και μεγαλοστομίες για τη λεόντεια σχέση των δυο χωρών.

Αντί να ανταποδώσουν οι Αμερικανοί όσα τους προσφέρει, ο Μπάιντεν του πρόσφερε φιλοφρονήσεις για τα «δημοκρατικά ιδεώδη», πλασάροντας την πολεμική πραμάτεια του ως «αμυντική συνεργασία».

Το «ναι σε όλα» που έφερε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο γραφείο του -ανοϊκού- Αμερικανού προέδροy, δεν έχει καμία «ιστορικότητα».

Ιστορική καθιστά μια τέτοια επίσκεψη η στάση που κρατάει ο επισκέπτης, την ώρα που βρισκεται στην έδρα του ισχυρού – όχι ότι απλώς περνάει την πόρτα του. Ουρές υπάρχουν κάθε μέρα στο Λευκό Οίκο.

Αν την περνάς λιγωμένα, σαν τον Γ. Παπανδρέου μπροστά στον Ομπάμα δεν γράφεις ιστορία- συντάσσεσαι.

Αν, σαν Σημίτη, βγάζεις από τη σακούλα του σούπερ μάρκετ το μπλουζάκι των Ολυμπιακών Αγώνων και το νόμισμα του ενός ευρώ και τα δίνεις στον Μπους απλώς γίνεσαι ρεζίλι.

Ιστορική ήταν η στάση των δυο Παπανδρέου στον Τζόνσον το 1964.

Ο σεβασμός του Μπιλ Κλίντον μπροστά στον γερασμένο Ανδρέα Παπανδρέου. Στη δεύτερη πρωθυπουργία του – στην πρώτη δεν πήρε ποτέ πρόσκληση.

Όπως δεν πήρε μετά τη Μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ούτε στη δεύτερη θητεία του Κώστας Καραμανλής, γιατί δεν δέχθηκε υπαγορεύσεις εξωτερικής πολιτικής και την ανακοίνωση του Μπους στο Βουκουρέστι ότι «αύριο η Μακεδονία θα είναι μέλος του ΝΑΤΟ».

Τα υπόλοιπα περί «ιστορικής επίσκεψης Μητσοτάκη» είναι ιστορίες, αλλά όχι για αγρίους. Για εξημερωμένους…

ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR