Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το τραγικό με τον Μητσοτάκη είναι η επιμονή του στον όρο «διαφορές» με την Τουρκία. Τις οποίες είναι πρόθυμος να συζητήσει!
Αν κάποιος ρίξει απλώς μια ματιά στην ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι μια χαρά τα είπε.
Υπάρχουν όμως ορισμένα σημεία σ αυτή την ομιλία τα οποία τοποθετούμενα στο ιστορικό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αποκαλύπτουν την επιμονή του σε αλλαγή πολιτικής .
Σε σχέση με τις πάγιες ελληνικές θέσεις , που ακολουθούσαν οι προκάτοχοι του. Πλην ενός: του Κ. Σημίτη – και για όσο πρόλαβε, του Γ. Παπανδρέου.
Ο ίδιος στο κείμενο που διάβασε στην παγκόσμια κοινότητα ανέφερε στο αποτέλεσμα- αυτής της αλλαγής.
Είπε «από την κρίση των Ιμίων στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η Τουρκία χτίζει σταδιακά μία συνολική αφήγηση ψευδών διεκδικήσεων στο Αιγαίο που εκτείνεται μέχρι σήμερα».
Λέγοντας ότι η «αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους ξεπερνά την “κόκκινη γραμμή” για όλους τους Έλληνες», παράλειψε να σημειώσει ότι είναι φαινόμενο κυρίως της δικής του περιόδου. Προφανώς ως αποτέλεσμά της δικής του πολιτικής.
Προηγουμένως οι Τούρκοι αμφισβητούσαν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Επί των ημερών του διεκδικούν ευθέως ελληνικά εδάφη.
Αυτή η πολιτική αρχίζει από τον κατευνασμό – στις πρώτες συναντήσεις του με τον Ερντογάν- και καταλήγει στην ΙΧ – μυστική-διπλωματία.
Παραλείποντας ακόμη και τον υπουργό Εξωτερικών- όπως ο ίδιος ανέφερε πρόσφατα για την, αδιευκρίνιστου περιεχομένου, προσωπική συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο στο Βόσπορο.
Ο Ερντογάν έκτοτε ισχυρίζεται ότι «συμφώνησαν» κάποια πράγματα, που δεν τηρήθηκαν και ο Μητσοτάκης …δεν απαντάει!
Αυτή η λανθασμένη πολιτική-που αρκείται να επισημαίνει την τουρκική επιθετικότητα, τις αμφισβητήσεις στο Αιγαίο και τις παραβιάσεις του διεθνούς Δίκαιου από την Άγκυρα- αποτυπώθηκε περίτεχνα στην πρωθυπουργική ομιλία στον ΟΗΕ και έστειλε λάθος μηνύματα στη διεθνή Κοινότητα.
Είπε επί λέξει: «Είμαι πάντα ανοιχτός στον διάλογο και στη διευθέτηση των διαφορών με ανοιχτό τρόπο, με σεβασμό και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο».
Πόσο λάθος είναι αυτό, προκύπτει από τις γνωστές τοποθετήσεις των προκατόχων του.
Ο Καραμανλής του είπε ότι «δεν γίνονται δεκτές εισηγήσεις φίλων και εταίρων να τα βρούμε με την Τουρκία» και ο Σαμαράς τον κατήγγειλε : «Διάλογο με πειρατές δεν κάνεις».
Το τραγικό με τον Μητσοτάκη είναι η επιμονή του στον όρο «διαφορές» με την Τουρκία. Τις οποίες είναι πρόθυμος να συζητήσει!
Αποφεύγοντας μάλιστα στην ομιλία του, οποιαδήποτε αναφορά στη μια και μόνη διαφορά: την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών και την ΑΟΖ.
Ο Πρωθυπουργός ανέφερε ως … υπόδειγμα ότι «οκτώ χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα του 1922, οι ηγέτες της Ελλάδας και της Τουρκίας είχαν το θάρρος να υπογράψουν μια Συμφωνία Ειρήνης και Φιλίας».
Παρέλειψε ότι είχε προηγηθεί οδυνηρή ελληνική ήττα.
ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΙDISEIS.GR
