Του Γ. Λακόπουλου
Είναι το θέμα συζητήσεων στους πολιτικούς κύκλους: πόσο από το επικοινωνιακό κεφάλαιο που συσσώρευσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προβάλλοντας τα μέτρα για τον κορονοϊό, απώλεσε στην πρώτη κιόλας αντιπαράθεσή του με τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή;
Οι εκτιμήσεις προφανώς ποικίλουν. Αλλά το βέβαιο είναι ότι ο Μητσοτάκης -Μωυσής τέλειωσε.
Ο άνθρωπος που είχε αναθέσει τη διεύθυνση της χώρας στην Επιτροπή Τσιόδρα και ο ίδιος εμφανιζόταν με τον ψυχρό και αλαζονικό λόγο του στο σήριαλ των «διαγγελμάτων» διαβάζοντας μονολόγους απέναντι στο «ότο-κιού», δεν έχει σχέση με τον πολιτικό που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής.
Εμφανίσθηκε αδύναμος να υπερασπιστεί το βιονικό προφίλ που διαμορφώσαν για λογαριασμό του επικοινωνιολόγοι, μιντιάρχες και δημοσκόποι- με τους γνωστούς γελωτοποιούς του βασιλέως στη πρώτη γραμμή.
Συρρίκνωσε μόνος του τη φιγούρα που εξασφάλισε την αναγνώριση των πολιτών, ανεξαρτήτως φρονήματος, στο κλίμα του φόβου και της μιντιακής τρομοκρατίας που συμπλήρωνε τα αναγκαία μέτρα που έπαιρνε η κυβέρνηση, όπως όλη την Ευρώπη άλλωστε.
Ο Τσίπρας μιλούσε στον αέρα στην προηγουμένη εμφάνισή του στο Κοινοβούλιο για το σκάνδαλο Βρούτση, αφού ο Μητσοτάκης εξαφανίσθηκε. Αλλά τώρα που τον είχε απέναντι τον σκόρπισε και αποζημιώθηκε. Πού σε πονεί και πού σε σφάζει.
Μοιραία ο Πρωθυπουργός, έξω από το προστατευτικό κουκούλι του Μεγάρου Μαξίμου, χωρίς τους λιβανωτούς των εξαγορασμένων ΜΜΕ, επέστρεψε στις μέτριες κοινοβουλευτικές επιδόσεις του. Χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα, αφού δεν έχει κάνει εκτίμηση για την ύφεση.
Εκφώνηση προκάτ διατυπώσεων, ρηχές προσεγγίσεις, επίπεδη φρασεολογία, αμήχανο βλέμμα, άχαρες κινήσεις και πολυφορεμένες ατάκες, μεμψίμοιρη αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης έπεφταν στο κενό καθώς δεν είχε μπροστά του τον χειροκροτούντα όγκο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νίκησε του ανεμόμυλους που έβαλε, δίπλα στους πραγματικούς κίνδυνους της επιδημίας. Του ανήκει το μερίδιο της επιτυχίας ότι η χώρα βγήκε σχετικά αλώβητη. Αλλά τον μειώνει ότι υποτιμά ότι αυτό συνέβη πρωτίστως χάρη στη βούληση των πολιτών.
Με παρότρυνση και της αντιπολίτευσης διευκολύναν την κυβέρνηση, ακόμη και όταν τους προκαλούσαν κάποιες υπουργικές συμπεριφορές, ή όταν έχαναν τις ελευθερίες τους χωρίς πειστική εξήγηση.
Παρά τις όποιες νίκες του στην κρίση, ο Μητσοτάκης ηττήθηκε δραματικά στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής.
Εκεί που το σλόγκαν «ευτυχώς που κυβερνάω εγώ για φανταστείτε να ήταν ο Τσίπρας» μετέτρεψε το λόγο του Τσίπρα σε οδοστρωτήρα που ισοπέδωσε την αυτάρεσκη πρωθυπουργική εμφάνιση.
Στον Πρωθυπουργό πάει γάντι η σκηνοθεσία που διαμορφώνουν οι ειδικοί. Αλλά δεν τα καταφέρνει στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, στο ενώπιος ενωπίω με τους αντιπάλους του.
Μπορεί να πλασάρει κατασκευές θριάμβων και επιτυχιών, αλλά δεν αντέχει τις αλήθειες.
Μπορεί να διαχειριστεί τις ιδεοληψίες που στηρίζουν την πολιτική συμπεριφορά των υπουργών του- και τις προσωρινές υποκριτικές αναστολές τους -αλλά δεν μπορεί να διαχειριστεί τους πραγματικούς αριθμούς.
Πρωτίστως δεν μπορεί να διαχειριστεί τους ανθρώπους και την καθημερινότητά τους.
Τώρα ανακάλυψε ότι υπάρχουν «παιδιά που μας φέρουν το φαγητό στο σπίτι», πωλήτριες στα σούπερ μάρκετ και οδοκαθαριστές τους δρόμους, ομολογώντας ότι πριν «ήταν αόρατοι».
Σε ποιον άραγε; Αόρατοι στον εαυτό τους; Στους πολίτες με τους οποίους έρχονται κάθε μέρα σε επαφή και γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα; Ή σε όσους αγνοούσαν την ύπαρξη και τη δουλειά τους;
Αόρατοι για το σύστημα Μητσοτάκη ήταν και οι άνθρωποι του ΕΣΥ. Οι κακοπληρωμένοι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι οδηγοί και το διοικητικό προσωπικό δακτυλοδειχνονταν ως βάρος για το δημόσιο.
Μεθοδεύονταν η μεταφορά του έργου τους στους ιδιώτες, για να απολυθούν ως περιττοί.
Δεν ήταν, όμως, για το ίδιο σύστημα, αόρατοι οι κλινικάρχες που τους προστάτευσε από τη μόλυνση και τους έστελνε ακριβοπληρωμένες δουλειές.
Δεν ήταν οι κολλητοί στους οποίους έστελναν οι κυβερνητικοί ακριβά συμβόλαια και υπουργικές αποφάσεις -σκάνδαλα.
Ούτε τα φιλικά ΜΜΕ που μπουκώθηκαν-με τα λεφτά που δεν βρέθηκαν για πληρωθούν οι υπερωρίες των κατά τα λοιπά «ηρώων» του ΕΣΥ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκρυβε ότι αντιλαμβάνεται τον εγκλεισμό ως «ευκαιρία για κοκούνιγκ» και για «απόλαυση της οικογένειας» στο πλούσιο τραπέζι της. Προκαλώντας τους ανθρώπους που στριμώχνονται στα διαμέρισμα με την αγωνία της επομένης μέρας.
Απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα- που κέντησε από το βήμα τη Βουλής με ευπρέπεια, συγκροτημένο λόγο, εμπροσθοβαρή οπτική και γνήσιες κοινοβουλευτικές αρετές- ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε τη κατηφόρα προς τον πραγματικό κοινοβουλευτικό εαυτό του.
Προσγειώθηκε, κάπως ανώμαλα, στην κανονική πολιτική.
Εκεί ξανασυναντήθηκε με τις ακριβείς πολιτικές του δυνατότητες, επιστρέφοντας στο κάδρο του επικεφαλής μια κυβέρνησης -ανεμομαζώματα, που είχε ήδη αποτύχει από το πρώτο εξάμηνο…
Και τα δύσκολα δεν ήλθαν ακόμη…
,
