Του Γ. Λακόπουλου
Ούτε καν 40άρης, σχεδόν πολύτεκνος, με ένα στρέμμα βιογραφικό πίσω του. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης άφησε το Χάρβαρντ και το ΜΙΤ για να πολιτεύεται στην Ελλάδα και άρχισε να μπλέκει και όχι και τόσο καλές παρέες.
Πρώτα με τη Διαμαντοπούλου, από την οποία έσπευσε να απομακρυνθεί. Μετά με τον Βενιζέλο -εμφανιζόμενος ως δελφίνος μια βασιλείας που δεν υπήρξε ποτέ. Εν τέλει προσγειώθηκε στη «διαΝΕΟσις», του Δασκαλόπουλου, που του πάει καλύτερα.
Εκεί τον βρήκε η κυβερνητική σύμπραξη του Βαγ. Βενιζέλο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που του έδινε δυο υπουργεία. Είχε επιτυχία 50%. Στη μια περίπτωση εκτέθηκε. Στην περίπτωση Πιερρακάκη δικαιώθηκε.
Σ’ αυτή την κυβέρνηση οι συγκρίσεις τον αναδεικνύουν καλύτερο υπουργό. Κι από ό,τι λέγεται αυτό αρχίζει να ανασκαλεύει μέσα του φιλοδοξίες για να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει.
Κακή ιδέα. Ο 37χρονος υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής δεν έχει ιδέα με ποιους έμπλεξε. Μια ιδέα πήρε αυτές τις μέρες όταν άκουσε τον Πέτσα να απειλεί τους πολίτες «ξέρω τι έκανες χθες το βράδυ».
Από επιστημονικό φιλότιμο τον έκανε χαλκομανία: δεν καταγράφουμε το περιεχόμενο των SMS.
Αν λέει την αλήθεια -ή δεν τα καταγράφουν κάποιοι άλλοι ερήμην του- η Δεξιά αλλάζει πρόσωπα αλλά όχι πρακτικές. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πολιτική όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος και όπως τη υπηρετεί ο σκληρός νεομητσοτακισμός.
Είναι μια γραμμή πολιτικής και ηθικής υπεροχής. Όχι απέναντι στον Πέτσα, που έτσι κι αλλιώς δεν μπαίνει στο ζύγι. Αλλά απέναντι στον αποχαλινωμένο παλαιοκομματισμό που αντιλαμβάνεται το κράτος ως μακρύ χέρι του κόμματος. Που με τη σειρά του έχει ως αποστολή να δρα ως μακρύ χέρι του αρχηγού.
Με τη δημόσια αποδοκιμασία του Πέτσα ο Πιερρακάκης αποδοκίμασε όλο σύστημα: και τον Χαρδαλιά και τον Χρυσοχοΐδη και τον Θεοδωρικάκο και τους λοιπούς Καππαδόκες που άφησαν στην άκρη την υπουργική ιδιότητα και λειτουργούν ως εργολάβοι αναπαραγωγής της νεομητσοτακικής κυριαρχίας.
Η ηλικία του, οι σπουδές του και η επιστήμη του του υπαγορεύουν κάποιες αρχές απέναντι στους πολίτες. Η δουλειά του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής είναι να τους ακολουθεί, όχι να τους παρακολουθεί. Να τους εξυπηρετεί όχι να τους δένει χειροπόδαρα δια της τεχνολογίας.
Ο εμφανισθείς ως κεντροαριστερός σημερινός υπουργός του Μητσοτάκη, με συγκροτημένη σκέψη και ελκυστικό λόγο- τώρα θα αρχίσει να καταλαβαίνει πού έπεσε.
Καίγοντας τον Πέτσα έστρεψε εναντίον του έναν ολόκληρο μηχανισμό, με τους παραμηχανισμούς του. Ριψοκίνδυνο, όπως σχολιάσθηκε στο Matrix 24 του Νίκου Φελέκη.
Αν ο Κυριάκος Πιερρακάκης δεν είχε βιαστεί σήμερα θα ήταν ο ιδανικός επικεφαλής για το Κινάλ, προκειμένου να απαλλαγεί από τη Φώφη. Έχει τα περισσότερα από τα προσόντα του Βενιζέλου και κανένα από τα ελαττώματά του.
Αλλά, όπως τα κατάφερε, απλώς έμπλεξε.
