Του Διογένη Λόππα
Διευκρίνηση πρώτη: Συγχωρήσαμε τον Ανδρέα για το νεποτισμό, την αύρα διαφθοράς και την καμαρίλα των τελευταίων χρόνων του, γιατί ήταν αποδεδειγμένα ο μοναδικός Έλληνας ηγέτης που πορεύτηκε με το μυαλό του στους κανονικούς εργαζόμενους ανθρώπους του τόπου αυτού και νομοθέτησε για την επιβίωση και την ευημερία τους και όχι για εγχώρια τζάκια ή μανδαρίνους της εσπερίας. Το γεγονός ότι τον συγχωρήσαμε (και μάλιστα όσο περνάει ο καιρός και όσο η πανούκλα του όψιμου Θατσερισμού θερίζει ξανά την τάξη μας βλέπει κανείς ολοένα και περισσότερους ύμνους στην μνήμη του, ακόμα και από ιδεολογικούς αντιπάλους του), δε σημαίνει και ότι εγκρίναμε όλες αυτές τις ατυχείς ενέργειες ή αποφάσεις του.
Διευκρίνηση δεύτερη: Το ζεύγος Αχτσιόγλου (δικαιωματικά φρονώ ότι η λαμπερή σύζυγος με την ιδιαίτερα ισχυρή προσωπικότητα και την επαρκή διαχείριση του δύσκολου χαρτοφυλακίου, έχει τα πρωτεία στη σχέση) δεν έχει οικονομικά ζητήματα. Πρόκειται για δύο εν ενεργεία βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου, δηλαδή με δύο παχυλότατους μισθούς ακόμα και για τα δεδομένα της δυτικής Ευρώπης (μπορεί στο Λουξεμβούργο να αμείβονται περίπου το ίδιο, όμως ο ένας δικός τους μισθός φεύγει για το ενοίκιο, όχι όμως στην Ελλάδα…). Και βέβαια, το τι θα κάνει ο καθένας με τα δικά του (καθόλα νόμιμα) χρήματα δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Όμως…
Η διακυβέρνηση Τσίπρα είχε πολλές κακές στιγμές. Μια από τις χειρότερες στιγμές ήταν όταν διέρρευσαν οι φωτογραφίες του αριστερού ηγέτη να καπνίζει αραχτός ένα πούρο στο ντεκ μιας πολυτελούς θαλαμηγού. Όταν είδα για πρώτη φορά το θέμα δεν πίστεψα λέξη καθώς το θεώρησα ιδιαιτέρως ερασιτεχνική γκάφα ακόμα και για τα μέτρα του πρώην πρωθυπουργού Πίστεψα ότι ήταν ακόμα ένα μοντάζ, ακόμα μια διασπορά ψευδών ειδήσεων. Μέχρι που ακολούθησε μια θλιβερή ανακοίνωση – μνημείο πολιτικαντισμού – που απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Στα δικά μου μάτια η αξιοπιστία του κ. Τσίπρα κατέβηκε πολλά, πάρα πολλά, επίπεδα. Η σχέση εμπιστοσύνης μας δικαίως κλονίστηκε και όταν μια σχέση εμπιστοσύνης κλονίζεται δεν αποκαθίσταται εύκολα.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο πρωθυπουργός, όπως οποιοσδήποτε άλλος εργαζόμενος, δικαιούται και αυτός μερικές ημέρες διακοπών και χαλάρωσης. Είπαν επίσης ότι οι χλιδάτες στιγμές δεν επιβάρυναν ούτε το δημόσιο, ούτε καν τη σεμνή τσέπη του κ. Τσίπρα, καθώς αυτός απλά φιλοξενήθηκε από μία συνεργάτη του. Καλώς. Κανένας άλλωστε δε διανοήθηκε να κατηγορήσει όχι μόνο τον πρώην πρωθυπουργό, αλλά ούτε κανέναν υπουργό ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για διαφθορά, σπατάλη ή κακοδιαχείριση. Πρόκειται ίσως για τη μοναδική κυβέρνηση της Γ’ ελληνικής δημοκρατίας που δεν άφησε ούτε υπόνοια σκανδάλου, πέραν κάποιων χονδροειδών προσπαθειών από γνωστές δεξιές μονταζιέρες που πήγαν άπατες.
Για μισό λεπτό όμως: Ο ηγέτης της προοδευτικής παράταξης δεν είναι κανένα κολεγιόπαιδο που διορίστηκε από την ολιγαρχία για να εκτελέσει πέντε συμβόλαια θανάτου της εργατικής τάξης και να φύγει. Είναι η ζωντανή και φρέσκια ελπίδα της τάξης αυτής μπας και αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, μπας και μια ελάχιστη έστω αύρα του Ανδρέα δροσίσει λίγο μια ζοφερή δυστοπία που θεμελιώθηκε στα σημιτικά χρόνια και που έπειτα από δύο καταστροφικές κρίσεις έχει καταπλακώσει τα πάντα. Ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί μια τάξη που χαροπαλεύει με την πανδημία, βασανίζεται να επιβιώσει οικονομικά και που για να νιώσει αξιοπρέπεια σε τέτοιες συνθήκες έχει κάνει το μινιμαλισμό κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτή η νέα ιδεολογία καθορίζει σαφώς και μια νέα αισθητική. Σε αυτή τη νέα αισθητική απουσιάζουν τα κότερα, τα πολυτελή resorts, τα nammos και οι Κωστόπουλοι με τα ”Κλικ”.
Τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα οποία αύριο θα κληθούν να αναλάβουν τα πόστα της προοδευτικής κυβέρνησης, όσο λαμπερά ή λιγότερο λαμπερά είναι, όσο γεμάτος ή άδειος είναι ο τραπεζικός τους λογαριασμός, πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ποιους ακριβώς εκπροσωπούν. Το ότι το μητσοτακέικο κυκλοφορεί με ελικόπτερα, επενδύει στα Παρίσια, χρηματοδοτείται από σκοτεινές εξωχώριες και ποζάρει ανέμελα σε ξέγνοιαστα σαββατοκύριακα χλιδάτα ή μη, δεν αποτελεί δικαιολογία. Γιατί οι ακόλουθοι του συγκεκριμένου καθεστώτος δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την επιδειξιομανία του ηγέτη τους, κάθε άλλο, τρέφονται από αυτήν και την επικροτούν. Οι κανονικοί άνθρωποι όμως, δεν προτίθενται να συγχωρήσουν συμπεριφορές που ξεπερνούν το κοινό μέτρο, δεδομένων και των ιδιαίτερα δύσκολων συνθηκών στην εργασία και την οικονομία, και μάλιστα από πολιτικούς από τους οποίους περιμένουν στοιχειώδη ανταπόκριση στις αγωνίες τους.
Μπορεί η κυβερνώσα αριστερά να δείχνει ανοχή σε αντιαισθητικές και αντιοικολογικές ”επενδύσεις” τύπου Kόστα Ναβαρίνο, επειδή ακριβώς είναι ”κυβερνώσα”, δηλαδή προσπαθεί να συνδιαχειριστεί και όχι να διχάσει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα διευκολύνει την απληστία των αρπακτικών αυτών και πολύ περισσότερο δεν θα δώσει λευκή επιταγή στην παρασιτική ολιγαρχία νομιμοποιώντας τις πρακτικές της, με την παρουσία εκεί κορυφαίων πρώην υπουργών του κ.Τσίπρα.
Για να το πω πιο λαϊκά: Το housekeeping περιμένει με αγωνία την επαναφορά της κ. Αχτσιόγλου στο υπουργείο εργασίας για να κατοχυρώσει συλλογικές συμβάσεις, πενθήμερη εργασία, οκτάωρο και ελεγχόμενες συνθήκες εργασίας, είτε πρόκειται για την ασφάλεια, είτε για υπερωρίες ή εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Προφανώς δεν πετάει από χαρά σερβίροντας και εξυπηρετώντας τους μελλοντικούς υπουργούς της αριστεράς με τα υπερτροφικά (κρατικά) εισοδήματα.
Μιλώντας για αισθητική, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά βρίσκεται ο παρθένος παράδεισος της Μάνης, με τις κρυστάλλινες θάλασσες, τα αυθεντικά πέτρινα καστροχώρια και το άγριο τοπίο που κόβει την ανάσα και ξυπνάει τις αισθήσεις. Την επόμενη φορά που θέλετε να ξεσκάσετε, αφήστε τους πολιτικούς αντιπάλους σας να παίξουν γκολφ και να φαντασιώνονται ότι έγιναν κάτι μεγάλο επειδή κάποιοι μεταμοντέρνοι σκλάβοι τους σερβίρουν κοκτέιλ με εξωτικά ονόματα και εσείς οδηγήστε λίγο μακρύτερα και συναντήστε τους κανονικούς ανθρώπους της πατρίδας σας στα καφενεία της Αρεόπολης και στα ταβερνάκια του Γερολιμένα.
Τι δεν καταλαβαίνετε; Που ο επιχειρηματίας του resort που ξεπλύνατε είναι προσωπικός φίλος του εθνικού αερομεταφορέα (τρομάρα του), ο οποίος είναι προσωπικός φίλος (και συναίτερος υποθέτω) του εθνικού μας χρηματοδότη (οι σκοτεινές εξωχώριες που λέγαμε παραπάνω) και όλοι μαζί, εκτός από μέλη των διοικητικών συμβουλίων ενός του άλλου είναι προσωπικοί φίλοι (και όχι μόνο, όπως εικάζεται) του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος για να ανταποδώσει την αγνή φιλία, από καιρού εις καιρόν -και όταν οι μπίζνες έχουν κεσάτια (καλή ώρα)- βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη (μας) για να τους διασώσει;
Και αν αυτά δεν σας ακούγονται ευχάριστα και επιμένετε ακόμα ότι έχετε δικαίωμα σε προσωπική ζωή και σε τρυφερές (χλιδάτες) στιγμές, να σας υπενθυμίσω ότι τη μέρα που συνεναίσατε να συνδράμετε στην πολιτική ανόρθωση της προοδευτικής παράταξης (και καλά κάνατε), τη μέρα εκείνη κλειδώσατε τις τρυφερές ιδιωτικές σας στιγμές στο υπόγειο του σπιτιού σας, γιατί γίνατε δημόσια πρόσωπα που υπόκεινται σε κριτική. Και αν η κριτική εκ δεξιών σας μοιάζει άδικη, υπερβολική και κατευθυνόμενη, μάθετε ότι στην παράταξη που επιλέξατε να σταδιοδρομήσετε, η κριτική είναι δικαιολογημένη, σκληρή και ευπρόσδεκτη. Και αν ακόμα δεν έχετε πειστεί, μάθετε ότι η πολιτική σας υπόσταση είναι (και) προϊόν. Και όπως κάθε προϊόν έχετε ένα συγκεκριμένο target group. Και όπως δεν μπορείτε να πουλήσετε λουκάνικα Τζουμαγιάς στη Φρανκφούρτη, έτσι δεν είναι δυνατόν να πουλήσετε γκλαμουριά σε αυτή την παράταξη. Δεν την αγοράζει κανείς.
Όταν μάλιστα έχεις την τιμή να έχεις εκλεγεί τιμητικά μέσω του ψηφοδελτίου επικρατείας της παράταξης, εύλογο είναι ότι με τον λόγο και τη δημόσια παρουσία σου εκφράζεις πολύ περισσότερο την ίδια την παράταξη και την ”εταιρική κουλτούρα” που αυτή επιθυμεί να εκπέμψει. Έτσι ενώ ο κ. Τζανακόπουλος συνταγματικά εκπροσωπεί την Α’ Αθήνας και λογοδοτεί κυρίως εκεί, η κ. Αχτσιόγλου αποτελεί την ψυχή και το σώμα του προοδευτικού χώρου, καθώς είχε την ύψιστη τιμή να τοποθετηθεί στη δεύτερη θέση του επικρατείας. Συνεπώς οι θέσεις της και οι πράξεις της είναι εικόνα όλων όσων στην Ελλάδα αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ”προοδευτικοί”, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι de facto ο κορμός της προοδευτικής συμμαχίας και αναγκαστικά όλοι μας, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα απευθυνθούμε εκεί για την πολιτική μας εκπροσώπηση και για την ευόδωση των σοσιαλιστικών μας επιδιώξεων.
Και επειδή ακριβώς βασική μας επιδίωξη είναι η επιτέλους επαναδημιουργία υποτυπωδών, έστω, σοσιαλιστικών πολιτικών, οι οποίες ευελπιστούμε ότι θα αναστρέψουν τον κατήφορο που έχει πάρει συνολικά η οικονομική, κοινωνική και εργασιακή μας θέση, απαιτούμε από τους πολιτικούς μας ηγέτες αντίστοιχη ”σοσιαλιστική” συμπεριφορά, δηλαδή μέτρο, μινιμαλισμό, ανθρωπισμό και γήινη αισθητική. Στην παράταξη αυτή που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ονομάσει ”συμμαχία” και έχει τοποθετήσει δίπλα στο ακρωνύμιό του, έχουμε μάθει να αγαπάμε τις γάτες που πιάνουν τα ποντίκια. Όπως τον θρυλικό Αντώνη Τρίτση, αλλά και τη μεγάλη κυρία της οικονομίας, την κ. Κατσέλη, που στο όνομα του νόμου της πίνουν νερό οι μισές ελληνικές οικογένειες. Αν θέλετε και εσείς να μείνετε για κάτι στην ιστορία, σταματήστε να κλέβετε τη δόξα της Μαρέβας και της Μαρίνας (Πατούλη).