Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Μητσοτάκης μάλλον δεν θα ήθελε να ξέρει πως θα είναι μια προσωπική αντιπαράθεση μαζί του σε θέματα ηθικής τάξης, εθνικής πολιτικής και σεβασμού των θεσμών και της Δημοκρατίας.
Ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Κώστα Καραμανλή υπήρξε για δυο δεκαετίες κατάσταση ασφαλών αποστάσεων.
Το 2004 ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, πανίσχυρος εν όψει της εκλογικής νίκης του, δεν χάλασε το χατίρι του Κώστα Μητσοτάκη να μεταφέρει την έδρα του στη Β΄ Αθήνας στον υιό του.
Αλλωστε η Ντόρα με την οποία ο Καραμανλής είχε ισορροπημένη σχέση δεν ενοχλήθηκε- καθώς πίστευε ότι δεν θα πάει πέρα από βουλευτής. Δεν ήταν η μόνη.
Περίπτωση να τον βάλει ο Καραμανλής στις κυβερνήσεις του, δεν υπήρχε. Ισως αυτό ήταν λάθος του. Αλλά δεν ήθελε στο οβάλ τραπέζι του υπουργικού Συμβουλίου ολόκληρη την οικογένεια Μητσοτάκη και ο κεντρικός ρόλος της Ντόρας του έδινε άλλοθι.
Ισως η πρώτη φορά που ο Κυριάκος «παρενόχλησε» τον Καραμανλή, ήταν η άρνησή του να ψηφίσει τον Προκόπη Παυλόπουλο για την προεδρία της Δημοκρατίας. Με μια απαράδεκτη δήλωση που αμφισβητούσε ακόμη και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό ενός βασικού συνεργάτη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κατά τρόπο που έθιγε την πρωθυπουργία του νεότερου Καραμανλή, του οπίου ήταν υπουργός.
Καθώς ο Σαμαράς – ακόμη αρχηγός της ΝΔ- δεν είχε πρόβλημα για τη «διαρροή», το άφησε και πέρασε.
Μέχρι που ο νεότερος Μητσοτάκης ζήτησε από τον πατέρα του αδελφομοιρασιά για να θέσει υποψηφιότητα για τη ηγεσία της ΝΔ. Ηταν χτύπημα κάτω από τη μέση για τη Ντόρα, που είχε δικαίωμα σε δεύτερη ευκαιρία.
Ωστόσο και ο Καραμανλής και η Μπακογιάννη το υποτίμησαν, επειδή θεωρούσαν την εκλογή αρχηγού εκείνη τη στιγμή, «ενδιάμεση». Μέχρι να δουν πού θα καταλήξει το «φαινόμενο Τσίπρα».
Δεν έλαβαν υπόψη τους τρεις παρεμβάσεις. Του Σαμαρά που εξασφάλισε χρόνο στον Κυριάκο ανατινάζοντας τις αρχαιρεσίας, του πατρός Μητσοτάκη που υπήρξε μέντορας του …Μεϊμαράκη και του Τζιτζικώστα που άγνωστο με τίνος προτροπή, διέσπασε το καραμανλικό μπλοκ.
Καθώς ο Καραμανλής δεν είχε πάρει δημόσια θέση, ενώ η Ντόρα υποστήριξε τον Μεϊμαράκη, έγινε η έκπληξη, με την άνοδο στην ηγεσία του νεότερου Μητσοτάκη.
Ο Καραμανλής μπορούσε να τον τελειώσει. Αλλά προτίμησε θεσμική και έντιμη στάση: “Αυτός βγήκε, με αυτόν θα πάμε στις εκλογές”, έλεγε σε όσους έσπευδαν την Παναγή Κυριακού.
Δεν παρενόχλησε ποτέ τον Μητσοτάκη, δεν παρενέβη σε τίποτε και όσες φορές τον ρώτησε, για τα προσχήματα, του μιλούμε με ειλικρίνεια. Μάλλον υπήρξε αφελής- η τουλάχιστον δεν αξιολόγησε τον επαγγελματισμό του διαδόχου του σε συνδυασμό με τη βουλιμία του για εξουσία.
Ο Μητσοτάκης αγόρασε αμερικανικά συστήματα επικοινωνίας, έκανε συμφωνίες με μιντιάρχες, εξόντωσε εσωκομματικούς νευρώνες – όπως οι συνδικαλιστές και η οργάνωση Νεολαίας- και άνοιξε τις πόρτες στην ακροδεξιά και τους αποτυχημένους του σημιτικού «εκσυγχρονισμού».
Χρησιμοποίησε το κομματικό του αξίωμα, ακόμη για να εκκαθαρίσει ενδοοικογενειακές διαφορές: τρία χρόνια πριν την κανονική διενέργεια των εκλογών πέταξε στο καναβάτσο τη Ντόρα, με την ανακοίνωση ότι δεν θα είναι υπουργός, με Πρωθυπουργό τον ίδιο. Για υποψήφια στην Α΄ Αθηνών των υπουργήσιμων, αυτό σήμαινε ότι δεν θα έμπαινε στη Βουλή.
Για να την ταπεινώσει, επικεφαλής στην Επιτροπή Εξωτερικών του κόμματος στη Βουλή έβαλε τον Κ. Γκιουλέκα και όχι την ίδια που ήταν ο τομέας της. Άνθρωποί του της συνέστησαν να μη κάθεται δίπλα του στα έδρανα της ΝΔ στη Βουλή, γιατί «το κόμμα δεν το πήραν μαζί».
Το υπόλοιπα ρυθμισθήκαν με κριτήριο της Ντόρας το πολιτικό μέλλον του Κώστα Μπακογιάννη. Ζήτησε να μην εμποδίσει ο Κυριάκος την κάθοδό του στην Αθήνα και η ίδια αποσύρθηκε στο νεκροταφείο ελεφάντων, ως βουλευτής Χανιών. Οπου είχε ήδη χάσει το εμβληματικό σπίτι στη Σούδα- που κληροδοτήθηκε στο ζεύγος Κυριάκου -Μαρέβας.
Σ αυτό το διάστημα ο Καραμανλής έβλεπε πού πάνε τα πράγματα στη ΝΔ, αλλά τήρησε τις δεσμεύσεις του πρώην θα μιλήσει η κάλπη.
Όταν τα λάθη του Τσίπρα και η επικοινωνιακή υπεροπλία Μητσοτάκη έκριναν το αποτέλεσμα το 2019 ο μεγαλύτερος φόβος του επαληθεύτηκε: Ο Μητσοτάκης ήταν διατεθειμένος να ανατρέψει την παγία ελληνική πολιτική έναντι της Τουρκίας -υπό την πίεση των Αμερικανών.
Σπάζοντας για πρώτη φορά τη σιωπή του, ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και από το «Βελλίδειο» προειδοποίησε: υποδείξεις να τα βρούμε με την Τουρκία, πέραν της υφαλοκρηπίδας, «δεν γίνονται δεκτές».
Το αυτί του Μητσοτάκη δεν ίδρωσε. Είχε ήδη να κινηθεί στην αντίθετη κατεύθυνση από τις κυβερνήσεις Καραμανλή και έκανε τη χώρα αμερικανικό οικόπεδο, εκχωρώντας χωρίς ανταλλάγματα «στρατιωτικές διευκολύνσεις».
Η αδυναμία το Τσίπρα να οργανώσει το κόμμα του ως αξιόπιστη αντιπολίτευση έπληξε τον … Καραμανλή- ως φυσικό ηγέτη της συντηρητικής παράταξης. Ο Μητσοτάκης «καθάρισε» από την προεδρία της Δημοκρατίας, τον επιτυχημένο Προκόπη Παυλόπουλο για να βάλει στη θέση του τη «βολική» Σακελλαροπούλου, και άρχισε να κυβερνάει με τον τρόπο που η Φώφη Γεννηματά αποκάλεσε «Μαξίμου ΑΕ».
Δεν είναι γνωστό τι είπαν μεταξύ τους Καραμανλής και Μητσοτάκης στις σποραδικές συναντήσεις τους.
Στην πορεία ο πρώην Πρωθυπουργός έκανε κάποιες ακόμη «αντιμητσοτακικές» παρεμβάσεις υπερασπιζόμενος κρίσιμα θέματα Δημοκρατίας με το σκάνδαλο των υποκλοπών και ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Φωνή βοώντος… Ακόμη και ευεργετημένοι από τον Καραμανλή λουφάξαν ενώ ο Δένδιας που επιδίωξε ρόλο δελφίνου αποδέχθηκε παρακολουθούμενος. Εκτός από τον Παυλόπουλο και τον Νικήτα Κακλαμάνη, η ΝΔ υποτάχθηκε τον Νεομητσοτακισμό.
Η οικογένεια Μητσοτάκη, ως απόλυτο κακό για τον Καραμανλισμό επικράτησε με τον πιο αδίστακτο εκπρόσωπό της. Το επί δεκαετίες παραταξιακό καλό ηττήθηκε.
Ευλόγως ο Καραμανλής αποφάσισε να εξαιρεθεί από την τρέχουσα Κ.Ο. της ΝΔ χωρίς να προκαλέσει τριγμούς.
Στο προσκήνιο τον έφεραν οι πληροφορίες ότι ο Μητσοτάκης έχει ήδη συμβιβαστεί στα εθνικά θέματα και η στάση της κυβέρνησής του στην αιφνίδια παλαιστινιακή κρίση ως μονομερής, βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα.
Σ αυτό το πλαίσιο βρήκε αφορμή να αρχίσει την εκκαθάριση των σχέσεών του με τον γερμανικό παράγοντα, που του φόρτωσε την κρίση του 2009 και το Μνημόνιο-που υπέγραψε όμως ο διάδοχός του- απορρίπτοντας τις λύσεις ανάσχεσης της δημοσιονομικής εκτροπής που είχε προτείνει ο ίδιος.
Περιέργως ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωσε το γάντι και απάντησε στην τελευταία παρέμβαση Καραμανλή- όχι επί τις ουσίας, αλλά επιδιώκοντας ευθέως αναμέτρηση-με αφορμή τη συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Αθήνα:
-«Από το 2008, πολλά έχουν αλλάξει… η χώρα βρίσκεται σε διαφορετική πορεία σε σύγκριση με τότε, σε διαδικασία οικονομικού μετασχηματισμού εκ βάθρων». Με βάση τις προθέσεις και την πολιτική ποιότητα Μητσοτάκη και Καραμανλή, το κακό κάνει επίδειξη της επικράτησής του απέναντι στο καλό.
Λαγός τη φτέρη έσειε. Ενδεχομένως ο Καραμανλής δεν μπορεί – και σίγουρα δεν θέλει – να ανακτήσει τη ΝΔ και το ρόλο του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Γιατί και πώς εμποδίσθηκε να ασκήσει την πολιτική του, θα το κρίνει η ιστορία. Στην τρέχουσα πολιτική ηττήθηκε-κυρίως από μέσα.
Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον δεν θα ήθελε να ξέρει πως θα είναι μια προσωπική αντιπαράθεση μαζί του σε θέματα ηθικής τάξης, εθνικής πολιτικής και σεβασμού των θεσμών και της Δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο σε θέματα οικονομικής διαχείρισης, προστασίας του πλούτου της χώρας και αντίληψης για το δημόσιο χρήμα-σε σχέση με τους συνεργάτες τους και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
