Toυ Γ. Λακόπουλου
Ένα φάντασμα κυκλοφορούσε έξω από το Μέγαρο Μουσικής το βράδυ της Κυριακής, την ώρα της κεντροαριστερής εκδήλωσης για το Μακεδονικό: το φάντασμα του Κώστα Λαλιώτη.
Όσοι βρέθηκαν εκεί και όσα είπε ο Πρωθυπουργός χρειάζονταν κάποιον να τα συνθέσει. Κανείς άλλος δεν μπορεί καλύτερα από τον πρώην γραμματέα του ΠΑΣΟΚ.
Το έκανε άλλωστε πριν από τρεις δεκαετίες με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, που κράτησε ζωντανό το ΠΑΣΟΚ της εποχής μέχρι να περάσει το «βρόμικο 89» που έστησε ο πατέρας Μητσοτάκης.
Η μοίρα της πολιτικής θέλησε να βρίσκεται μπροστά στην ίδια πρόκληση και με τον γιο. Έχει άλλωστε ανοιχτούς λογαριασμούς με αυτή την οικογένεια- που δε αισθάνεται καλά όταν τον συναντάει το δρόμο της.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο Λαλιώτης αυτή την εποχή; Απλούστατα να φωνάξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ήτοι, το μόρφωμα που διαμόρφωσε Φώφη Γεννηματά διαλύοντας το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια.
Δεν είναι κόμμα της Δημοκρατικής Παράταξης όπως την οριοθετούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι συμπλήρωμα του νεομητσοτακισμού.
Ο Λαλιώτης φέρει ευθύνη για τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να την αποτρέψει. Αλλά εκείνη την κρίσιμη περίοδο μόνο ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αντέδρασε. Και ο Γερουλάνος -που δεν είναι ΠΑΣΟΚ -για λόγους τάξης.
Ο Λαλιώτης το άφησε να συμβεί. Σήμερα όμως είναι σε θέση να το πάρει πίσω. Να ζητήσει την «ανάκτηση» του ΠΑΣΟΚ. Με το όνομά του, τα σύμβολά και την ιδεολογία του. Με επιστροφή στις ιστορικές ράγες στις οποίες το έβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και να εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή με τον ιδρυτικό εξοπλισμό του.
Τα υπόλοιπα θα είναι εύκολα και η εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής το έδειξε. Το ΠΑΣΟΚ με τη φυσική μορφή του, ανεξάρτητα από τα σημερινά του εκλογικά ποσοστά- αποτέλεσμα της αφροσύνης των επικεφαλής του- μπορεί να παίξει ρόλο στην προοπτική της δημοκρατικής παράταξης. Με συγκεκριμένο τρόπο:
Να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι το κύριο ρεύμα της σημερινής Κεντροαριστεράς και να διαμορφώσει αντιδεξιό φράγμα, όπως θα έκανε ο ιδρυτής του. Και να θεμελιώσει το πρόγραμμα για τη νέα κεντροαριστερή διακυβέρνηση της χώρας.
Την Κυριακή στο Μέγαρο υπήρχαν δυο εμφανή πολιτικά μεγέθη: Ένα ήταν το πνεύμα της εκδήλωσης, η σύνθεσή της και η επιδίωξή της. Το άλλο ήταν η δυνατότητα που προσφέρει η κυρίαρχη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην εγχώρια προοδευτική παράταξη και η προνομιακή σχέση του με την ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά.
Μέσα στην αίθουσα ο Πρωθυπουργός έγινε δεκτός ως επικεφαλής της Κεντροαριστεράς και το αποδέχθηκε.
Έξω από την αίθουσα όλοι περιμένουν κάποιον να το πει, να το κάνει σύνθημα, πολιτική πρόταση, κυβερνητικό πρόγραμμα, εκλογικό στόχο. Για να καθαρίσει και ήρα από το στάρι στην παράταξη.
Με την εμπειρία του ο Κώστας Λαλιώτης μπορεί να συνδέσει αυτά τα δυο μεγέθη με υλικό το ήθος, τις αγωνιστικές περγαμηνές, τις αξίες και τα οράματά της γενιάς του -των πρωταγωνιστών του Πολυτεχνείου και της Νομικής: Στέφανος Τζουμάκας, Νίκος Χριστοδουλάκης, Νίκος Μπίστης και άλλοι πολλοί. Αυτή η γενιά, όπως και αν αξιολογείται εδώ και μισό αιώνα, πρέπει να πει την τελευταία της λέξη.
Η ιστορία της πρόσφερε μια ευκαιρία με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ώρα της προσφέρει μια δεύτερη με τον Τσίπρα.
Ο Λαλιώτης – και πολλοί άλλοι μαζί του- πρέπει να βγει μπροστά, να αποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ στο ιδεολογία βάθρο του, να αναζητήσει τις ιδεολογικές αντιστοιχίες του στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και μαζί να αποτελέσουν τη γέφυρα για το πέρασμα στη νέα Κεντροαριστερά. Που αυτή τη φορά θα είναι σοφότερη μετά τα παθήματα του παρελθόντος.