Του Ιωάννη Δαμίγου
Και στον ποταμό Ληθαίο να λουζόσασταν, που κατά τον μύθο όποιος λουζόταν ξεχνούσε, όλο και κάτι θα έμενε παραπεταμένο στην μνήμη σας, Τότε, χωρίς τα μέσα, φάνταζε ίσως πιο εύκολο, μα σήμερα με τόσα σύγχρονα γίνεται ακόμα πιο εύκολο και δεν φέρει ευθύνη το σαμπουάν βέβαια, αλλά το εσωτερικό delete, το αυτοματοποιημένο, το προγραμματισμένο.
Το εφεύρημα του “εγώ”, της ιδιώτευσης, της μοναχικότητας, του ατομικισμού, που μας μπόλιασαν και που αφαιρεί τα πάντα με ένα απλό και γρήγορο κλικ, χωρίς σώσιμο. Λήθη.Και γιατί να θυμάσαι, γιατί πρέπει σώνει και καλά να θυμάσαι; Τι να θυμηθείς, τι να ξεχάσεις και για ποιον λόγο να στενοχωρηθείς άλλωστε; Να θυμηθείς τον Αϊλάν, ποιον Αϊλάν; Εκείνο το μωράκι από την Συρία, που “κοιμόταν” στην παραλία δίπλα στο κύμα που το ξέβρασε.
Να θυμηθείς το Μάτι, που μας έβγαλε προφητικά τα μάτια της ψυχής και μας άφησε σαν ραντάρ να παρατηρούμε στίγματα στην οθόνη; Να θυμηθείς τον Γρηγορόπουλο, τον Ζακ, τον Μάγγο; Να θυμηθείς τους επτακόσιους τριάντα, αδιευκρίνιστο νούμερο, πνιγμένων προσφύγων και βάλε; Ή τα πενήντα εννέα παιδιά, φοιτητές και φοιτήτριες στο τελευταίο τρένο της ζωής τους; Λήθη.
Ξεχάσαμε ποιοι μας οδήγησαν στα μνημόνια, ξεχάσαμε ποιοι μα έκλεψαν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, ξεχάσαμε ποιοι μας έκοψαν τις συντάξεις, τα δώρα, τα εφάπαξ, ξεχάσαμε ποιοι μα πτώχευσαν.
Λήθη. Δεν θυμόμαστε τα θύματα του φασισμού, που επιτήδεια τα ονομάζουν θύματα οπαδικής βίας, όπως ο ποδηλάτης Δημητριάδης, ο Μπλιώνας, ο Παναγιώτου, ο Λιάκας με τον Ντόλια, ο Καρνέζης, ο Φιλόπουλος, ο Ρουσάκης, ο Κατσούλης, ο Κωνσταντίνου, ο Μποζατζίσκι, ο Καμπανός και πρόσφατα ο Κατσουρής.
Ξεχνάμε και ξεχνάμε γρήγορα και εύκολα, με διάρκεια μνήμης μιας εβδομάδας και αν. Φροντίζουν τα μέσα και οι δημοσιογράφοι να αλλάζουν την ατζέντα, την μνήμη σου, ακόμα και την αντίδρασή σου την περιορισμένη, που εξαντλείται στο πληκτρολόγιο και στις εφευρετικές ατάκες περίσσιας ανοησίας. Η αδιαφορία έχει περάσει και επηρεάσει ακόμα και τις οικογενειακές μας σχέσεις και ιδιαίτερα αυτές με τα παιδιά μας. Ξεχνάμε τα ίδια αυτά τα παιδιά μας.
Ξεχνάμε τον πραγματικό ρόλο του υπεύθυνου γονέα και πέφτουμε από τα σύννεφα της λήθης όταν μας εκπλήσσουν αρνητικά. Λήθη.Μαζί με τα πολλά λάθη της πολιτείας, την οποία πάραυτα επιλέγουμε, ξεχνάμε βολικά και ανεύθυνα τα δικά μας προσωπικά, που στο σύνολό τους παράγουν σαν αποτέλεσμα αυτήν την καθημερινή παράνοια που συμμετέχουμε και διαιωνίζουμε, σαν τρόπο ζωής.
Η εθνική λήθη, μας απαλλάσσει από τις ενοχές, καθώς οι ευθύνες μοιράζονται αόριστα και γενικά σε πολλούς, χωρίς ποτέ να υπάρχει ένοχος. Αυτό σαν γεγονός, σαν φαινόμενο, βολεύει πρώτα εμάς και έπειτα τους άλλους, την κυβέρνηση. Γιατί εμείς είμαστε το κεφάλι που βρωμάει και λανθασμένα πιστεύουμε πως είναι οι εκλεγμένοι. Αυτοί λοιπόν, δικαίως πράττουν τα απίστευτα κατ’ επανάληψη, αφού εμείς παθητικά και εκούσια επιλέγουμε ως λύση την λήθη. Μνήμη για τα ασήμαντα, τα μηδαμινά, τα κενά. Για τα πολύ σοβαρά που αφορούν την ίδια μας την ζωή, μόνο λήθη.