Του Ιωάννη Δαμίγου
Πόσο λάθος να ξεκινάς δήθεν αγώνα διαμαρτυρίας από το τέλος, από την παραλία δηλαδή. Για να φτάσεις στην παραλία, διανύεις κάποια χιλιόμετρα στεριάς, κάποια μίλια θάλασσας, έχοντας μια πλήρη εικόνα της πραγματικότητας του ταξιδιού, αποκομίζοντας μια εμπειρική γνώση, από την προβληματική εκκίνηση κιόλας.
Θα πέρασες από καμένες περιοχές, θα έπλευσες σε νερά πνιγμένων, όλο και θα είδες λίγο αίμα στα πεζοδρόμια από τάγματα εφόδου, κάπου θα πήρε το αυτί σου για κάποιο τρένο χωρίς σταθμό, για εξώσεις αδύναμων από τα σπίτια τους, θα είδες τους φουσκωτούς στο δημοτικό συμβούλιο, δεν μπορεί. Αγνοείς τουτέστιν, όλα τα στραβά και ανάποδα, όλα τα παράνομα και παράτυπα επιβεβλημένα ετσιθελικά, που προηγούνται με την συμμετοχική ανοχή σου, για να “ξεδώσεις” ενοχικά την ανικανότητά σου, αποφεύγοντας να διακρίνεις τις ευθύνες και τις αιτίες αυτών.
Και συνδράμεις εκούσια στην αναπαραγωγή του μύθου, περί αγώνα για την ελεύθερη πρόσβαση του δημόσιου χώρου τάχα, στην παραλία. Άλλη μια υπέρμετρα υποκριτική συμπεριφορά “μαζικού” κινήματος δήθεν, λιγότερης διάρκειας μηνός ανεπιτυχής, καθώς οι ομπρέλες, οι ξαπλώστρες και τα μπαρόκ έπιπλα επιστρέφουν άμα τη απομάκρυνσή σου.
Άρον την πετσέτα σου και περιπάτει, παραλιακέ καλοκαιρινέ επαναστάτη.Ενισχύει την έπαρση της ψευδαίσθησης αντίστασης και ο τύπος μαζί με τα ΜΜΕ, που επιτήδεια και χωρίς απώλειες, αλίμονο, παρουσιάζουν το κίνημα προσφέροντας χώρο στα δελτία ειδήσεων, κάτι που θα έπρεπε να σε “ψυλλιάζει” για το ακίνδυνο της ουσίας. Φευ.
Θα μπορούσες να διαμαρτυρηθείς νωρίτερα, ουσιαστικά και δυναμικά, ακόμα και στις πρόσφατες εκλογές με όποιον τρόπο, μα δεν το έκανες. Όχι πάντως μέσω του κινήματος της “πετσέτας”, με αυτήν μπορείς να σκουπίσεις τον σπαταλημένο ιδρώτα σου, μόνο.