Του Ιωάννη Δαμίγου
Με την τακτική του “τσεπώνω” που επιδίδεται το κυβερνητικό μπουλούκι εδώ και τέσσερα χρόνια, έχει αναγάγει σε εθνικό σπορ τις αρπαχτές. Και δυστυχώς έχει δώσει πρώτη το παράδειγμα, σε κάθε δικό της τοποθετημένο τυχοδιώκτη, ακόμα και σε υψηλόβαθμες θέσεις στο σώμα της αστυνομίας, να τσεπώνει ποσά και να πίνει κρασιά, πουλώντας προστασία σε μαγαζιά και διακινητές. Σε απ’ ευθείας συζητήσεις με μαφιόζους, να προσφέρουν κάλυψη και να προωθούν έμπιστους σε κατάλληλες θέσεις προς άμεση και ασφαλή εξυπηρέτησης.
Με μια άνεση και μια αλαζονεία, όμοια της παρακρατικής κυβερνητικής θρασύτατης συμπεριφοράς. Μάφια και “παλληκάρια” γίνανε μαλλιά κουβάρια! Με αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια, το ρητορικό πλέον ερώτημα που μπαίνει είναι, ποιος δεν τα παίρνει; Γιατί τα παίρνουν πολλοί εκεί! Να υποθέσει εύκολα κανείς το τι συμβαίνει και στους χαμηλόβαθμους, αλλά και στους χαμηλής νοημοσύνης ένστολους, σε συνέχεια της αλυσίδας κοινωνικών παροχών!
Πώς να αντισταθεί ο ανώτατος αξιωματικός, που στην βάρδια του συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω τέσσερις νεαροί με ναρκωτικά, που μετά από συνεννόηση με ανθυπασπιστή υπουργού, τον απειλούν ευθέως με άμεση συνταξιοδότηση, αν δεν προβεί σε κάλυψη του συμβάντος. Καθώς ο ένας της παρέας των νεαρών, που δεν έκανε και κάποιο έγκλημα, είναι γόνος υπουργού! Οπότε ούτε γάτα γάτα ούτε ζημιά!
Πιάσε και κατάλαβε τι γίνεται στα πολύ σοβαρά οικονομικά και όχι μόνο εγκλήματα, που διαπράττονται από φιλοκυβερνητικές “εξέχουσες” προσωπικότητες. Έτσι απλά εξηγείται και η έξαρση εγκληματικών ενεργειών, σε πολλαπλά επίπεδα της κοινωνίας, που ξεκινούν από μαφιόζικες κλοπές κυβερνητικών εκπροσώπων, έως καθημερινές απάτες μεταξύ απλών πολιτών. Μια και το ψάρι βρωμά απ’ το κεφάλι.
Η βλάβη που έχει προκληθεί στα λαϊκά στρώματα, από την κυβέρνηση των πλιατσικολόγων, σαν τρόπος ζωής και κανονικότητα, πιθανόν να αποβεί ανήκεστος, μια και οι άσχημες συνήθειες οικειοποιούνται εύκολα από τον απαίδευτο λαό, παραμένοντας σαν συνήθεια για πολλά πολλά χρόνια. Πέρα και έξω από μύρια κακά που έχουν προκαλέσει αυτοί οι καταστροφείς, το πιο επικίνδυνο είναι η απολεσθείσα προ πολλού εμπιστοσύνη, στους “προστάτες” της ασφάλειας των πολιτών.
Πάντα υπήρχαν οι επίορκοι στο σώμα της αστυνομίας, μα έχει ξεφύγει πολύ από τα όρια της στατιστικής ανοχής, όταν η εξαχρείωση έχει αγγίξει τα αρχηγικά κλιμάκιά της. Οι θεσμοί έχουν εκπέσει των καθηκόντων των και έχουν αλλοτριώσει το δημόσιο αίσθημα, απαξιώνοντας την πολιτική ως αναποτελεσματική έκφραση δημοκρατικής εκπροσώπησης.
Την θέση του “όλοι μαζί τα φάγαμε”, πήρε το “όλοι ίδιοι είναι”. Αυτές οι γενικότητες παραμένουν επικίνδυνες και οδηγούν στα άλλα “παλληκάρια”, που με την σχετική κυβερνητική κάλυψη ξεμύτισαν σιγά σιγά. Όλα στημένα και έτοιμα. Οπότε, μάφια και παλληκάρια {δις), θα γίνουμε μαλλιά κουβάρια. Και δεν πρόκειται για … μυθοπλασία!