Toυ Χρόνη Πολυχρονίου
Βγάζοντας τη Χώρα μέσα από την Χούντα, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο Ανδρέας Παπανδρέου, μία ήταν η μεγάλη, η μεγαλύτερη προσφορά του. Ότι κατόρθωσε να δώσει την χαμένη αυτοπεποίθηση στον απλό κόσμο της Αριστεράς και να φέρει τα κατατρεγμένα κοινωνικά στρώματα ξανά σε θέσεις πρωτοπορίας.
Βγάζοντας τη Χώρα μέσα από τα Μνημόνια ο Αλέξης Τσίπρας και οδηγώντας την στην κανονικότητα μιας νέας εποχής ελπίδας και προοπτικής, ένα ήταν το μεγάλο, το μεγαλύτερο κατόρθωμά του, που σφράγισε τα τέσσερα και μισό χρόνια διακυβέρνησης, της ΄πρώτη φορά Αριστεράς’. Ότι επί των ημερών αυτών δεν έγινε ούτε ένα σκάνδαλο, ούτε μία ρεμούλα, καμία απολύτως περίπτωση διαπλοκής και διαφθοράς. Καθιστώντας έτσι την Αριστερά στην συνείδηση του κόσμου, κυρίαρχη, αξιόπιστη, ικανή και αποτελεσματική πολιτική δύναμη κυβερνητικής εξουσίας για την Ελλάδα, προς μεγάλη λύπη ορισμένων. Με ψηλά το κεφάλι. Περήφανα.
Εν τούτοις ενώ στο πεδίο της πολιτικής διαφοροποίησης οι ταξικές αναφορές-διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έγιναν επαρκείς, ακριβείς και ορατές, στο πεδίο της πολιτικής συμπεριφοράς τα πράγματα δεν ξεκαθάρισαν. Ακολουθήθηκε η πεπατημένη. Μία από τα ίδια. Αντιπαράθεση για την αντιπαράθεση. Συχνά εκτός ορίων και με κεκτημένη ταχύτητα. Αν αυτό δεν ήταν …παγίδα. Με αποτέλεσμα οι πολίτες να εισπράττουν μια θολή και γκρίζα εικόνα και να αφομοιώνουν το όλο θέμα της πολιτικής γενικά, στην λογική ότι ‘όλοι το ίδιο είναι΄ ή Τον ‘Γεωργιάδη εσείς, τον Πολάκη εμείς’.
Στην περίπτωση αυτή δεν φτάνει απλώς από μόνη της η στάση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος διαπνέεται ούτως ή άλλως ως υπόσταση, αυτός ο ίδιος δηλαδή, από ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό πολιτισμό που τον διαπερνά και αντανακλά στην προσωπικότητά του.
Παρέδωσε στον Μητσοτάκη ενώ δεν παρέλαβε από τον Σαμαρά. Τα πρώτα λόγια του, οι πρώτες οδηγίες του ήταν ‘θα κάνουμε γόνιμη αντιπολίτευση’. Χρησιμοποιεί ευπρεπείς εκφράσεις και μέσα και έξω από την Βουλή για τους πολιτικούς του αντιπάλους, παρά το γεγονός ότι έχει προκληθεί βάναυσα. Δεν επιτίθεται στον Πρωθυπουργό όταν αυτός βρίσκεται στο εξωτερικό και στηρίζει ανεπιφύλακτα θέσεις της τωρινής Κυβέρνησης που αφορούν σε εθνικά θέματα.
Για να γίνω περισσότερο σαφής, ο ‘Κούλης’ είναι πλέον Πρωθυπουργός της Χώρας και ο ‘Πάκης’ στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Οι εκφράσεις ‘σας έχω’, ‘μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι’ και τα ‘τέτοια της πάολα’ δεν περιποιούν καμία τιμή στην Αριστερά. Και την κακό χαρακτηρίζουν στο σύνολό της. Δεν φέρνουν δε και καμία επιπλέον ψήφο σε αυτούς που τις εκφέρουν, οι οποίου είναι, στο κάτω κάτω της γραφής, επαγγελματίες πλέον της πολιτικής ζωής, όσο και εάν αυτό αποσιωπάται.
Η Αριστερά δεν είναι Δεξιά. Η Αριστερά έχει πίσω της περήφανους αγώνες και θυσίες. Για αυτό και μεγάλες ευθύνες. Όλοι ίσοι είμαστε, όχι όμως ίδιοι. Όταν έχεις πολιτική υπεροχή, όταν κατέχεις και υπερασπίζεσαι το ‘ηθικό πλεονέκτημα’, τότε τις θέσεις σου τις τεκμηριώνεις με επιχειρήματα και όχι με φτηνές και αγοραίες εκφράσεις. Ας αφήσει λοιπόν η Αριστερά τον ανταγωνισμό με την Δεξιά στο παραλήρημα του Ακροδεξιού κατηφορικού δρόμου της, στον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής, με μπροστάρηδες εκείνους που έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως πολιτικοί τραμπούκοι του τύπου του πρώην Πρωθυπουργού Σαμαρά και τις εκφράσεις του τύπου ‘θα τους πάω μέχρι τέρμα γ.’. Υπάρχουν για την όποια αντιπαράθεση τρανταχτά επιχειρήματα.
Κοντολογίς ισχυρίζομαι ότι από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, εκτός από την νέα πολιτική-προγραμματική πρόταση, χρειάζεται παράλληλα και μία διακηρυγμένη πρόταση πολιτικού πολιτισμού, στη βάση ενός νέου πλαισίου αρχών και αξιών, που θα καθησυχάζει, ικανοποιεί και θα εμπνέει τους απλούς Έλληνες πολίτες. Και αυτή η πρόταση πολιτικού πολιτισμού να γίνει εμφανής, κατανοητή και ξεκάθαρη προς όλες τις κατευθύνσεις. Διότι καμία πολιτική πρόταση δεν έχει βάθος χρόνου εάν δεν ενσωματώνει μέσα της την απαιτούμενη σοβαρότητα σε πανανθρώπινες πολιτισμικές αξίες. Κινδυνεύει, με το πρώτο φύσημα του αέρα, να γίνει ‘νούμερο’ της θεατρικής επιθεώρησης.
Υπάρχει και κάτι ακόμη. Το μόνο κόμμα που μπορεί και πρέπει να προτείνει-εξαγγείλει μία παρόμοια πρόταση πολιτικού πολιτισμού και συνεννόησης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Διότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη-ΝΔ με τα ΜΑΤ σε εγρήγορση, την Αστυνομοκρατία από κοντά και τελευταία με την ‘στρατοκρατία’ για την εσωτερική ασφάλεια της Χώρας, είναι σε άλλες ‘παλαιές εποχές’ και σε άλλους κακότροπους γνωστούς και επικίνδυνους δρόμους. Καλές Γιορτές σε όλους.