Του Μελέτη Ρεντούμη
Είναι γεγονός, πως ένας από τους κομβικότερους τομείς για μία οικονομία και κοινωνία στην σύγχρονη εποχή, έχοντας μάλιστα διαχρονικά χαρακτηριστικά, είναι αυτός της παιδείας και της εκπαίδευσης.
Πρόκειται σαφώς για ένα πεδίο, που οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης αγνόησαν παντελώς και δεν το συνέδεσαν με την ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας ως όφειλαν, αλλά αντιθέτως πειραματίστηκαν με διάφορες πολυέξοδες και αναίτιες πολιτικές αιφνιδιασμού μαθητών καθηγητών και γονέων, με συστήματα εκπαίδευσης που μετέτρεψαν την παιδεία από ένα ακαδημαϊκό χώρο σύνθεσης σε ένα ατελείωτο εξεταστικό κέντρο, με αρνητικούς πρωταγωνιστές και θύματα ταυτόχρονα, γονείς και μαθητές.
Να θυμίσουμε, πως από το 2000 και μετά που επιχειρούνται συστηματικά αλλαγές στην παιδεία και το εξεταστικό σύστημα, τα μαθήματα προς εξέταση στις πανελλήνιες εξετάσεις είχαν φθάσει τον αριθμό 14, και τελικά κατέληξαν μέσα σε 20 περίπου χρόνια ξανά στα 4, που ισοδυναμούν με το σύστημα των δεσμών που ίσχυε από το 1983. Με λίγα λόγια, παρά την εναλλαγή των κυβερνήσεων, φθάσαμε μέσα από ένα ατελείωτο κύκλο παλινωδιών και ανακοινώσεων στην ίδια κατάσταση που ήταν η χώρα 30 χρόνια πριν.
Αυτός είναι και ο λόγος, που μετά τα πρόσφατα αποτέλεσμα του τεστ δεξιοτήτων PISA που έχει θεσπίσει ο ΟΟΣΑ σε 72 χώρες, η Ελλάδα έχει μία από τις χαμηλότερες επιδόσεις παγκοσμίως, με βάση την συμμετοχή που είχαν διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας μας, αναδεικνύοντας έτσι περίτρανα, το σαφές πρόβλημα κριτικής ικανότητας και ανάπτυξης δημιουργικής σκέψης, πρωτοβουλίων, αλλά και έμφασης στην καινοτομία, με βάση τα εργαλεία της νέας εποχής στις θετικές επιστήμες.
Η Ελλάδα, η εκάστοτε κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας , οφείλουν να αποτελέσουν μέρος της λύσης στο διαχρονικό θέμα της αναβάθμισης της εκπαίδευσης στην χώρα μας και να πάψουν να το αντιμετωπίζουν ως ένα διαδικαστικό λειτουργικό πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί με μπαλώματα βιβλίων, διαδικασιών και εξετάσεων μέσα σε μία τετραετία, επιδιώκοντας να δώσουν οι κυβερνώντες το στίγμα της πολιτικής τους μεταρρύθμισης.
Η παιδεία είναι ένα δημόσιο αγαθό, το οποίο οφείλει η πολιτεία να προστατεύσει, να αναβαθμίσει και να επεκτείνει με στόχο η επόμενη γενιά, να έχει τα απαραίτητα εφόδια να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις της εποχής της ρομποτικής και τεχνητής νοημοσύνης, διατηρώντας όμως αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της εθνικής μας πολιτιστικής ταυτότητας, μέσα από την γλώσσα και τις κλασικές σπουδές.
Με βάση τα παραπάνω, απαιτείται άμεσα ένας εθνικός διακομματικός διάλογος για το θέμα της παιδείας, χωρίς προκαταλήψεις και μικροκομματικές σκοπιμότητες, ώστε να αναδειχθούν οι νέες τάσεις, οι ελλείψεις που υφίστανται στα σχολεία, καθώς και η θεσμοθέτηση ενός ριζικού προγράμματος επιμόρφωσης δασκάλων και καθηγητών με σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους, που δίνουν έμφαση στην δραστηριότητα και την κλίση του εκάστοτε μαθητή, του δίνουν δυνατότητα έκφρασης με ποικίλους τρόπους, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εκείνες, όπου η παιδεία στην χώρα μας θα είναι το μεγάλο όπλο της ανταγωνιστικότητας, όσον αφορά την επιχειρηματικότητα και την εξωστρέφεια και όχι ο ουραγός των εξελίξεων και των επιδόσεων όπως συμβαίνει δυστυχώς σήμερα.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός