Του Γ. Λακόπουλου
Μέσα σε λίγες μέρες είχαμε από την κυβερνητική πλευρά τις κρούσματα εχθρικής στάσης απέναντι σε δημοσιογράφους -κατά τα καταγγελθέντα.
Δεν θα μας καίγονταν καρφάκι, αν αυτή η εχθρότητα δεν αφορούσε τους προσωπικά δημοσιογράφους, αλλά την ιδιότητά τους.
Στο βιβλίο «Η σκηνοθεσία του δημόσιου προσώπου» – Εκδόσεις Καστανιώτη- αναφέρω ότι « ο πολιτικός μπορεί να είναι φίλος με τον δημοσιογράφο, όχι όμως και με τη ιδιότητα του».
Το ίδιο ισχύει και με τον δημοσιογράφο ως εχθρό. Μπορεί να μην θέλεις να τον δεις στα μάτια σου, αλλά απέναντι σε αυτό που εκπροσωπεί οφείλεις να ανταποκρίνεσαι με σεβασμό.
Σε αυτές τις τρεις περιπτώσεις έλειψε:
Η πρώτη ήταν ότι οι ορισθέντες από την κυβέρνηση για ενημέρωση σχετικά με την πανδημία έκριναν ότι μια ερώτηση της δημοσιογράφου Αντιγόνης Μιχοπούλου, -δεν έχει σημασία το μέσο -για την πρόσβαση σε γιατρούς «σκορπάει τον φόβο» και την απέρριψαν.
Σκοπίμως εν προκειμένω δεν αναφέρεται το πρόσωπο που είχε αυτή την έμπνευση. Αλλά κάποιος πρέπει να του εξηγήσει ότι η δουλειά αυτού που ενημερώνει δεν είναι να αξιολογεί τις ερωτήσεις που δέχεται, πολύ περισσότερο να τις …στιγματίζει. Είναι να τις απαντάει.
Στη δεύτερη περίπτωση το ίδιο επιτελείο απέρριψε ερώτηση της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» για τις -μη- προσλήψεις μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών.
Όταν μια εφημερίδα υποβάλει μια ερώτηση ενδιαφέρεται να πάρει απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση. Όχι σε οτιδήποτε άλλο. Ο αποδέκτης της ή είναι σε θέση να απαντήσει ή δεν είναι. Αν απλώς δεν θέλει να απάντησή μπορεί να το δηλώσει και να κριθεί γι’ αυτό. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να μετατρέπεται σε λογοκριτή.
Το τρίτο περιστατικό αφορά την εφημερίδα Documento με γνωστή εκδοτική πολιτική απέναντι τη ΝΔ και πριν ως αντιπολίτευση και τώρα ως κυβέρνηση.
Ήδη η εφημερίδα έχει αποκοπεί από την κρατική διαφήμιση. Τώρα αποκλείεται και από το κονδύλι των 11 εκατ. ευρώ για «επικοινωνία», που υπέγραψε και διαχειρίζεται ο πιο στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου.
Τα λεφτά ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο και άρα στον ελληνικό λαό. Ένα τμήμα του λαού επιλέγει για την ενημέρωση του αυτή την εφημερίδα-και για τον ιό. Με τον αποκλεισμό η κυβέρνηση στερεί από αυτό το τμήμα αυτήν ενημέρωση. Ή του υποδεικνύει να την αναζητήσει σε άλλη εφημερίδα. Μόνο που δεν είναι αυτή η δουλειά της.
Αλλά οι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι νομίζουν. Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι δημοσιογράφοι. Ενώ προκειμένω το επαγγελματικό σωματείο τους.
Στις τρεις περιπτώσεις οι αρμόδιοι λειτούργησαν σαν να έχουν απέναντι εχθρούς- . της κυβέρνησης. Η οποία όμως είναι υποχρεωμένη από το Σύνταγμα να έχει ίδια μέτρα και σταθμά και για εχθρούς και για φίλους.
Όλο αυτό όμως δεν είναι απρόσωπο. Π.χ. στη συγκεκριμένη εφημερίδα εργάζονται επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Αν δια του αποκλεισμού της από τους πόρους ο εκδότης αναγκαστεί να την κλείσει θα μείνουν στο δρόμο. Παραμεγαλώνει αυτή η λίστα.
Είναι ώρα η Μαρία Αντωνιάδη, που ανέδειξαν οι δημοσιογράφοι στην συνδικαλιστική και επαγγελματική ηγεσία τους -και δεν της λείπει στο τσαγανό- να εξηγήσει στην κυβέρνηση: στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία ότι ο δημοσιογράφος που είναι απέναντι σε μια κυβέρνηση ή σε ένα κόμμα δεν είναι εχθρός.
