Του Κώστα Πρώιμου
Πόσο μας έχουν πάρει χαμπάρι… Μυρίζουν από χιλιόμετρα τις παιδιάστικες ανασφάλειες μας, όπως ο λευκός καρχαρίας το αίμα μιας τραυματισμένης μικρής φώκιας που έρημη κολυμπάει ασθμαίνοντας στα μαύρα νερά του Ωκεανού. Εξάλλου, το τρέξιμο του ελαφιού, οδήγησε τον ανθρώπινο νου στην εφεύρεση του τόξου…
Πανηγυρίζουν σαν φανατικοί οπαδοί, με τον ύψιστο βαθμό αμορφωσιάς και κουτοπονηριάς που μας διέπουν – συνθέτοντας ένα επικίνδυνο κοκτέηλ καφενειακών παρά – γνώσεων που ως ανέμελοι και ανυποψίαστοι θαμώνες απολαμβάνουμε “μπαρουφολογώντας,” στους προσωπικούς μας λογαριασμούς του facebook.
Εκστασιάζονται και “ακονίζουν” τα δόντια τους όταν ομολογούμε με τρόπο τόσο ηλίθιο και πολλές φορές κυνικό ότι δεν γνωρίζουμε ούτε την Α-Β. Όταν δεν ξέρουμε τι θα πει ούτε τι είναι το εμβόλιο και όμως: προτείνουμε με παρρησία ως άλλες επιστημονικές αυθεντίες στους οικείους μας το καλύτερο της αγοράς! Τρελαίνονται από χαρά τις φορές που αναλύουμε και περιγράφουμε την… λευκότητα του χιονιού ενώ είμαστε εκ γενετής τυφλοί. Αργούμε ηθελημένα να συνειδητοποιήσουμε ότι τυφλοί οδηγούν τυφλούς με τον γκρεμό να παραφυλάει λίγα βήματα παρακάτω και σαν από μηχανής θεοί μας στέλνουν τον μονόφθαλμο σωτήρα τον οποίο εκ των πραγμάτων θα θεοποιήσουμε…
Τρίβουν τα χέρια τους όταν μας θωρούν να ξεχυνόμαστε κατά χιλιάδες στις πλατείες για να υποδεχτούμε με τιμές ηρώων τους πρώην φουκαράδες της διπλανής μας πόρτας, (δηλαδή εμάς τους ιδίους) που για λίγες στιγμές δημοσιότητας, ποδοπάτησαν την αξιοπρέπειά τους αφού πρώτα την τσαλαβούτησαν και την έπνιξαν αβίαστα στα θολά και βρώμικα νερά της τηλεθέασης. Τρελαίνονται και ηδονίζονται από τη απάθεια μας, όταν μας σφίγγουν τη κοινωνική και οικονομική θηλιά γύρω από το λαιμό, ναι, αυτοί, οι σκηνοθέτες – συνάμα ηθικοί αυτουργοί του πολιτικού μας σαδομαζοχισμού…
Αφηνιάζουν όταν μας διατάζουν με υπέρμετρη αλαζονεία και μεις υπακούμε στις ακόρεστες ορέξεις τους ξανά και ξανά, αβασάνιστα, ως άβουλα και πειθήνια όργανα.
Ο θύτης και το θύμα έχει κλινικά αποδειχτεί σε ουκ ολίγες περιπτώσεις ανά τον κόσμο, ότι παραδόξως ομοιάζουν στην ψυχοσύνθεσή τους… Σάμπως και πολλοί από εμάς ευρισκόμενοι στη θέση τους, τα ίδια δεν θα κάναμε;