Του Ιωάννη Δαμίγου
Θα περίμενα πιο μετρημένα και λιγότερα εντυπωσιακά μεγάλα λόγια από εμπειρία τουλάχιστον, που έπρεπε να είχε αποκτήσει ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι παράμετροι που πρέπει να εξετάζει πολλοί, όπως και οι αστάθμητοι παράγοντες που θα προκύψουν σίγουρα ακόμη περισσότεροι, σε ένα άγνωστο και ζοφερό μέλλον, που ήδη προδιαγράφεται.
Όταν οι ευρωπαίοι θα αρχίσουν να επιβάλλουν … κουπόνια και δελτία σε προϊόντα και κοινωνικές παροχές, είναι άστοχο να ορίζεις οικονομικές πολιτικές, πέρα των πραγματικών. Όταν υπάρχει πόλεμος, που επηρεάζει άμεσα την ομαλή συνέχεια της δύσκολης ήδη ζωής μας, όταν γενικεύεται ο κίνδυνος επέκτασής του ανεξέλεγκτα, οι σκέψεις και τα λόγια απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή και χρήση. Καραδοκεί ο κίνδυνος της ηθικής βούλησης μεν, από την ανεφάρμοστη υπόσχεση δε, λόγω των ασταθών εξελίξεων, σε εναλλαγές σκηνικού ημέρα με την ημέρα.
Και ο αδαής δεν θα αρκεστεί σε αιτιολογίες για μια ακόμη φορά, μοιραία! Με έκθεση ανυποληψίας σε μεγάλα λόγια και αναγκαστική αθέτηση σε πράξεις, η εναπομείνουσα φερεγγυότητα εξανεμίζεται! Μια τέτοια υπόσχεση, όπως αυτή : “Τέλος οι νταβατζήδες”, τουλάχιστον δεν δηλώνεται, όπως έχει διδάξει η πρόσφατη ιστορία και από δεξιό μάλιστα πρωθυπουργό, που έκτοτε σιώπησε. Οι πέντε αυτοί νταβατζήδες, ελέγχουν άμεσα τους κρίσιμους τομείς άσκησης πολιτικής, μέσω της ενέργειας, καυσίμων, της τροφικής αλυσίδας, του τραπεζικού συστήματος, των ΜΜΕ, ακόμα και της λειτουργία απόδοσης δικαιοσύνης και πλήθος άλλων εμπορικών μονοπωλίων.
Η αναμέτρηση μαζί τους, είναι αδύνατη ακόμα και αν έχεις την κυβέρνηση, καθώς πρέπει πρώτα να “ελέγξεις” την εξουσία, για να αρχίσεις να συζητάς, με κάποια εφόδια άσκησης πίεσης. Άλλο είναι μια πομπώδης δήλωση δημιουργίας εντυπώσεων και άλλο μια πολιτική προσέγγισης ελέγχου καταρχήν, δύσκολης μεν προσπάθειας για μια εξισορρόπηση κάπως των απαιτήσεων, πιθανή δε κάτω από νέες πολιτικές συνθήκες.
Το “τέλος οι νταβατζήδες” απαιτεί … επανάσταση, που δεν είναι εφικτή στις … δημοκρατικές ημέρες μας και στο σύστημα που έχει θωρακιστεί αποτρέποντας τέτοιες ανύπαρκτες ουτοπικές σκέψεις. Περικυκλωμένος δεν κάνεις επανάσταση, έξοδο πραγματοποιείς, ελεύθερων πολιορκημένων σε σφαγή! Κάτι κοντά σε αυτό που σου πρότειναν και υπέγραψες εκβιαστικά, οι ευρωπαίοι … νταβατζήδες. Θα πρότεινα “τέλος” στα μεγάλα λόγια, με προετοιμασία για πρακτικές μικρέ νίκες, που θα δώσουν κουράγιο σιγά-σιγά, σε έναν λαό, που θα χρειασθεί ίσως να περάσει την δική του … έρημο για να επιβιώσει. Σοβαρότητα λοιπόν, το λιγότερο!