Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Μελέτες παρουσιάζουν πως τα χρήματα, στην πλειονότητα των ελληνικών οικογενειών, μόλις επαρκούν για 19 ημέρες δύσκολης επιβίωσης. Πως η ακρίβεια, η αισχροκέρδεια, τα χρέη, τα ενοίκια και οι λιπαροί λογαριασμοί, εξανεμίζουν τους πενιχρούς μισθούς των νοικοκυριών και αφήνουν τις υπόλοιπες ημέρες μέχρι το τέλος του μήνα να … περισσεύουν φιλελεύθερα.
Πως περνούν οι υπόλοιπες ελλειμματικές ημέρες μιας οικογένειας; Πως ξοδεύεται ο χρόνος της αυτορρύθμισης της αγοράς; Ποιες είναι οι προσφερόμενες λύσεις του συστήματος, που επιχειρούν επιτυχώς, ναι, να εξοβελίσουν την τραγική πραγματικότητα της ανέχειας; Πώς “ξεχνούν” πρόσκαιρα τα σωρευμένα προβλήματα και υποχρεώσεις των έντεκα, δώδεκα ημερών οικονομικής δυσπραγίας; Ποια είναι η οικονομική φαινομενικά “τροφή” που κατευνάζει ψυχολογικά την αντίδραση και “χορταίνει” την επιτηδευμένη δίαιτα της σκέψης;
Πολύ απλός και δοκιμασμένος ο τρόπος, αυτός στον οποίο καθοδηγούν τις ανήμπορες μάζες, τον άπραγο και προσφιλή όχλο της αμάθειας, που δεν είναι άλλος από την αποχαυνωτική τηλεθέαση. Η πανάκεια λύση προσφυγής του ξέφρενου καπιταλισμού και άμεσου αποδοτικού ελέγχου, στην γαλούχηση μέσω της τηλεόρασης, καθιστά εφικτή την ανοχή των οικογενειών στις υπόλοιπες ημέρες οικονομικής αδυναμίας. Με την γνωστή και έξυπνη τακτική του κουτσομπολιού, των τεχνιτών του ενδιαφέροντος προσώπων της μικρής οθόνης, της προσωπικής ζωής των που οι ίδιοι δημοσιοποιούν, ο αδαής τηλεθεατής σπαταλά χρόνο ανεμελιάς, με την ψευδαίσθηση πως είναι στα “πράγματα” έχοντας γνώση και άποψη στο τίποτα. Με τις πολλές και ίδιου θέματος μυθοπλασίες σε καταιγιστικό ρυθμό, τις αναλύσεις, αν είναι δυνατόν (που είναι), σε άλλες “ενημερωτικές” πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές αυτών, πείθονται πως συμμετέχουν και συμπάσχουν με τους πρωταγωνιστές, σαν κάτι παραπάνω από πραγματικότητα. Σφύζει το διαδίκτυο από κριτικές υπέρ ή κατά πρωταγωνιστών, συμπεριφορών και απόψεων, ως νέοι σεναριογράφοι που έχουν αποκτήσει εξειδίκευση από την συνεχή παρακολούθηση μυθοπλασιών, σε βαθμό τέτοιο που σχοινοβατούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο. Μια κοινωνία που αιθεροβατεί ομαδικά, αγνοώντας εκούσια τις ημέρες οικονομικού ελλείμματος, παραδομένη στην μοιρολατρία, αναμένοντας μάταια τον από μηχανής θεό να παρέμβει υπέρ.
Δυστυχώς αυτή η συνήθεια της τηλεθέασης, δεν περιλαμβάνει μόνο τις χρεωστικές υπόλοιπες μόνο ημέρες, μα όλο το χρονικό διάστημα του μικρού μας αλλά πολυτίμου βίου, που με τέτοια πειθώ ενεχυριάσαμε σε αργυραμοιβούς. Έτσι συνεχίζει πορευμένη η κοινωνία, “τηλεκατευθυνόμενη” και εύκολη στον μύθο, χωρίς ενδιαφέρον αν οι 19 ημέρες επώδυνης “αντοχής” μειωθούν περαιτέρω. Μετά την 19η ημέρα, η τηλεόραση θα είναι εκεί για να σε πείσει πως δεν μετράς σωστά, πως το λάθος είναι δικό σου. Μα θα σου πει ψέματα η τηλεόραση, που σκέφτεται πριν από εσένα για εσένα; Φτου, άρχισε η σειρά μου …