Του Τέλη Σαμαντά
Υποψιάζομαι πως όσοι και όσες πιστεύουν ακράδαντα πως ο Σύριζα κινείται ολοταχώς προς τη σοσιαλδημοκρατία θα αποφύγουν να κρίνουν ή έστω να αναφερθούν στο άρτι εκδοθέν βιβλίο του Αριστείδη Μπαλτά, «Τα ονόματα του Κομμουνισμού», στην παρουσίαση του οποίου παραβρέθηκε συμπούρμπουλη σχεδόν η ηγεσία του Σύριζα και της κυβέρνησης.
Κινδυνεύουμε έτσι να βρεθούμε μόνο την αναρώτηση του Γιάννη Δραγασάκη: « Είναι η θεωρητική παραγωγή της περιόδου της αντιπολίτευσης παρελθούσα και ανεπίκαιρη; Δημιουργεί η κυβερνητική εμπειρία μια νέα αφετηρία για θεωρητικό στοχασμό ή εν τέλει ο θεωρητικός στοχασμός θεωρείται περιττός και αχρείαστος;». Ελα ντε. Είναι η αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων ως «γερμανοτσολιάδων», ή η άκρατη υποσχεσιολογία θεμέλιοι λίθοι της εν λόγω «θεωρητικής παραγωγής»;
Ο Γιάννης Δραγασάκης πάντως υπονοεί πως ούτε περιττοί είναι ούτε αχρείαστοι. Προς γνώση … Εχουμε άλλωστε και τη διαβεβαίωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Τζανακόπουλου πως «Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα τελικό σημείο, αλλά ένας ορίζοντας που διανοίγεται κάθε φορά διά της πράξης και διά του λόγου. Κάθε κείμενο αυτού του βιβλίου επιτελεί την πολιτική λειτουργία της διάνοιξης του κομμουνιστικού ορίζοντα». Και φυσικά το πρόβλημα θα παραμένει μια και που ό,τι κι αν γράψουμε εμείς για το βιβλίο θα θεωρηθεί προκατειλημμένο. (Πράγμα που μεταξύ μας δε θα είναι και τόσο εκτός πραγματικότητας μια που όντως είμαστε προκατειλημμένοι με τη θεωρία του κομμουνισμού και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στα οποία επιβλήθηκε).
Κι έτσι δε μας απομένει παρά η αυτοπαρουσίαση του ίδιου του βιβλίου, σύμφωνα με την οποία τα κείμενα του “συστήνουν µια στόχευση η οποία επιδιώκει να αναδείξει και να υπογραµµίσει τη σταθερότητα της κοµµουνιστικής προοπτικής, τα στοιχεία της που αντέχουν στον χρόνο και την καθιστούν πολιτικά µαχητή ακόµη και σε συνθήκες εξαιρετικά δυσµενείς, όπως αυτές που ζούµε σήµερα».
Και με μια προσωπική αναρώτηση: αφού οι ίδιοι δηλώνουν στην ουσία κομμουνιστές –ακόμη και σ’ αυτές τις «δυσμενείς συνθήκες»- γιατί σώνει και καλά κάποιοι τους τραβολογάνε με το ζόρι στη σοσιαλδημοκρατία; Τι φταίνε οι άνθρωποι κι έχουνε βαλθεί κάποιοι αμέτι μουχαμέτι να τους αλλάξουν τα μυαλά; Και μια λεπτομέρεια: η έννοια «Πάνος Καμμένος» μπας και χωράει κι αυτή στα «Ονόματα του κομμουνισμού»;