Χαίρομαι, το μικρό μου άρθρο για τη στασιακή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων έδωσε αφορμή για ένα (ενημερωτικό) διάλογο με τον κ. καθηγητή Θεόδωρο Καρυώτη, που από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου συμβούλευε την τότε ελληνική κυβέρνηση πώς να μην επεκτείνει τα χωρικά ύδατα, ενώ προφανώς κάλεσε την παρούσα κυβέρνηση, να εφαρμόσει στην πράξη τα όσα ως ιδέα πρότεινε ο κ. Κοτζιάς. Τα πράγματα στην πολιτική κρίνονται εκ του τελευταίου εκβάντος.

Δεν εχρειάζετο η συνεπικουρία ετέρου «εγκρίτου καθηγητού» για να εκτεθεί ο επιστολογράφος στη λογική αντίφαση ότι «η υιοθέτηση γραμμών βάσεων δεν θα οδηγήσει σε σημαντική αύξηση των χωρικών υδάτων» και ακολούθως ότι «δεν είναι κατανοητό για ποιό λόγο συνδέονται η αύξηση των χωρικών υδάτων με τις ευθείες γραμμές (των κόλπων)». Δυοίν θάτερον (ένα από τα δύο).

Όσον αφορά στην επίκληση απόψεων υπέρ τρίτων, της αποχής από πάσης πολιτικής, η απάντηση είναι ότι όπως οι ψοφοδεείς Έλληνες πολιτικοί στη Βέρνη, Νταβός, Λισαβώνα και Ελσίνκι εμπόδισαν την ελληνική οικονομία να αντλήσει υποθαλασσίους υδρογονάνθρακες που επειγόντος εχρειάζετο, έτσι και τώρα, με πρόσχημα τον μαξιμαλισμό θεωρητικών δικαίων, συνιστάται να θέσουμε την ουρά υπό τα σκέλη, αφού ούτε οι Ρώσοι μήτε οι Αμερικανοί επιθυμούν την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίον.

Στο Ιόνιο πέλαγος όμως, στο Λιβυκό- Αιγυπτιακό και στα νότια της Κρήτης, με τα 717 ελληνικά νησαία εδάφη, τι φρονούν οι «ειδικοί επί της ΑΟΖ»; Να μη τολμήσουμε; Χάριν της παρθενίας, ουδείς γάμος καρποφόρησε.