Του Γιάννη Αλεξίου
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ανέκαθεν δεν μπαίνει στη διαδικασία να κάνει κάτι εάν δεν είναι καλά οργανωμένο και το αποτέλεσμα να μην είναι κατά κάποιο τρόπο διασφαλισμένο. Η συναυλία του στο Καλλιμάρμαρο πέρασε στην ιστορία ως ένα συναυλιακό γεγονός που ανταποκρίθηκε πολύς κόσμος, περίπου 50.000 βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο στην συναυλία του «Όλοι Μαζί Μπορούμε – Το Ελληνικό Τραγούδι ΖΗ», 34 χρόνια ακριβώς μετά τη συγκλονιστική εκείνη sold out βραδιά στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1983. Εκείνο το βράδυ είχε κάνει οριστική στροφή στο λαϊκό τραγούδι καλώντας, όπως και τώρα, μια πλειάδα Ελλήνων καλλιτεχνών παρουσιάζοντας την δυναμική του ελληνικού τραγουδιού μαζί με τα δικά του διαχρονικά τραγούδια.
Η συναυλία του στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου και πάλι ήταν ο οικοδεσπότης και παντοτινός «μάγος» όπως τον χαρακτήρισε η Μαρία Φαραντούρη, επικεντρώνεται σε τέσσερα σημεία, κατά τη γνώμη μου, που δίνουν τροφή στη διαφορετικότητα. Το πρώτο δεν είναι στιγμιότυπο της συναυλίας, αλλά διαπίστωση. Ήταν η πρώτη φορά ίσως που δεν είχε ένα εντυπωσιακό σκηνικό, όπως συνηθίζει στις μεγάλες του συναυλίες και είναι προέκταση της σκηνικής του παρουσίας. Το σκηνικό ήταν λιτό, προφανώς λόγω της φιλανθρωπικής ματιάς της, που φυσικά δεν επέτρεπε εντυπωσιακή σκηνοθεσία, όπως μας έχει συνηθίσει, ακόμη και σε κλειστούς χώρους, όπως το Μέγαρο Μουσικής ή παλιότερα στο Σινέ Κεραμεικός με Νίκο Πορτοκάλογλου και Γιώργο Μαργαρίτη, αλλά και σε ανοιχτούς χώρους όπως στο Ηρώδειο ή στον Λυκαβηττό.
Το δεύτερο ήταν η στιγμή που τραγούδησε ο ίδιος το «Σιγά Μην Κλάψω» του Γιάννη Αγγελάκα, ο οποίος προφανώς δεν θα αποδεχόταν μια πρόσκληση να βρεθεί εκεί να το πει ο ίδιος για πολλούς λόγους. Τρεις πρόχειροι λόγοι είναι η προφανής αντίθεσή του με την φιλανθρωπία του Σκάι και ο δεύτερος ότι δεν έχει συνταχθεί ποτέ σε συναυλία που στηρίζει το ελληνικό λαϊκό τραγούδι καθότι ροκ καλλιτέχνης και ο τρίτος ότι δεν θα άρεσε αυτό στο κοινό του για τους δύο παραπάνω λόγους. Ίσως στο παρασκήνιο να προσκλήθηκε, λόγω φιλανθρωπικής υφής της συναυλίας, αλλά δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση.
Στον παρελθόν ο Γιάννης Αγγελάκας έχει επικρίνει τον Διονύση Σαββόπουλο -και οι δυο Θεσσαλονικείς- αποκαλώντας τον «ξεπερασμένο και συμβιβασμένο», αν και έχει αναφερθεί με επαίνους στην πρώτη περίοδο του Νιόνιου, η οποία είναι ο Σαββόπουλος που θέλει να θυμάται. Αυτό δεν άφησε να πέσει χάμω στην χθεσινή συναυλία του ο Διονύσης Σαββόπουλος και είπε -όπως σε κάθε τραγούδι της βραδιάς το οποίο προλόγιζε- χαρακτηριστικά:
«Ωραία η Κρήτη αλλά και η Θεσσαλονίκη μου και τι δεν έχει δώσει; Έχει δώσει αυτή την παράξενη ποιητική και τραγουδιστική παράδοση. Εγώ μπορεί να είμαι ο παλαιότερος αλλά καμαρώνω τους νεότερους όταν με ξεπερνάνε. Βέβαια μερικοί από αυτούς λένε ότι συμβιβάστηκα και ότι έγινα και εγώ κατεστημένο. Δεν πειράζει νέοι είναι και εγώ τέτοια έλεγα. Τα συμπαθώ όμως αυτά τα παιδιά του Βορρά και καμιά φορά προσπαθώ να πω και κάνα κομμάτι τους».
Σε συνέντευξη που μου έδωσε ο Γιάννης Αγγελάκας και δημοσιεύτηκε στον «Ήχο» τον Φεβρουάριο του 2008, τεύχος 419, σε ερώτησή μου «Πώς βλέπεις την εξέλιξη των τραγουδοποιών στο χρόνο;» απάντησε ως εξής:
«Το παιχνίδι ξεκίνησε με τον Σαββόπουλο στη δεκαετία του ’60. Έκανε φοβερά πράγματα τότε, άσχετα αν κάποια στιγμή έφερε τα πάνω κάτω και μας άφησε ξεκρέμαστους. Εντάξει, κάποιοι άνθρωποι γερνάνε περίεργα. Δεν έχει σημασία, άφησε κάποιους δίσκους πίσω του. Από εκεί και πέρα η Θεσσαλονίκη έζησε μια χρυσή εποχή με Παπάζογλου, Χειμερινούς Κολυμβητές, μετά τις Τρύπες, Σπαθιά, Μάλαμα και με το Θανάση Παπακωνσταντίνου στο τέλος. Πολύ ωραίες εποχές. Τώρα κάπου έχει θολώσει το τοπίο…».
Όμως ο Δεληβοριάς δεν μου πάει να τραγουδά Κηλαηδόνη. Νομίζω ήταν η πιο επιπόλαια στιγμή της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο. Δεν έχω κάτι προσωπικό με τον Φοίβο Δεληβοριά, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν έχει πάνω του αυτή την «αλητεία» που κουβαλούσε ο Λουκιανός κι έδινε άλλη βαρύτητα στα τραγούδια του για τις μοτοσικλέτες, τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, τις νυχτερινές εξορμήσεις του, το φτωχό και μόνο καου-μπόυ, τη Βουλιαγμένη.
Το τρίτο στιγμιότυπο διαφορετικότητας της συναυλίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν η στιγμή που ο Φοίβος Δεληβοριάς τραγούδησε Λουκιανό Κηλαηδόνη. Όχι μόνος του, αλλά με τον Διονύση Σαββόπουλο, τα τραγούδια «Κάπου την έχουμε πατήσει» και τα «Θερινά Σινεμά». Προσωπικά πιστεύω ότι του Φοίβου Δεληβοριά δεν του πάνε τα τραγούδια του Λουκιανού κι ας είχαν τραγουδήσει μαζί ένα φεγγάρι. Για τον Σαββόπουλο δεν τίθεται θέμα καθώς είναι ένα με την εποχή και τον ρομαντισμό της που τραγούδησε ο Λουκιανός. Ο Λουκιανός τον είχε καλέσει και στο θρυλικό Πάρτυ της Βουλιαγμένης, όπου τραγούδησε το «Είδα την Άννα Κάποτε». Όμως ο Δεληβοριάς δεν μου πάει να τραγουδά Κηλαηδόνη. Νομίζω ήταν η πιο επιπόλαια στιγμή της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο. Δεν έχω κάτι προσωπικό με τον Φοίβο Δεληβοριά, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν έχει πάνω του αυτή την «αλητεία» που κουβαλούσε ο Λουκιανός κι έδινε άλλη βαρύτητα στα τραγούδια του για τις μοτοσικλέτες, τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, τις νυχτερινές εξορμήσεις του, το φτωχό και μόνο καου-μπόυ, τη Βουλιαγμένη. Ο Φοίβος Δεληβοριάς, αξιόλογος κατά τ’ άλλα, έχει δώσει την εικόνα του καλού παιδιού που ζει την εποχή του και θυμάται την εφηβεία του στα 80ς.
Στο τέταρτο στιγμιότυπο ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν αφήνει τον Γιάννη Ζουγανέλη να τελειώσει το τραγούδι του «Το Χειμώνα Ετούτο» στο οποίο έχει αλλάξει τους στίχους ο Ζούγκα και του χτυπά την πλάτη λέγοντας του με τρόπο «έλα τελειώσαμε…». Είναι η στιγμή που επαναλαμβάνει ο Ζουγανέλης το στίχο «κάντε κάτι αδέρφια μας γαμούν αλύπητα…». Ο Νιόνιος σπεύδει βιαστικά και κάπως εκνευρισμένος στο μικρόφωνο και λέει «Αγόρι μου αγνώριστο μου έκανες το τραγούδι, αλλά χαλάλι σου γιατί σ΄ αγαπάω και σε γουστάρω! Είσαι ο Γιάννης ο Ζουγανέλης». Οι αντιμνημονιακοί στίχοι ίσως δεν χωρούσαν στην συναυλία αυτή…
ΑΠΟ ΤΟ OGDOO.GR