Του Ιωάννη Δαμίγου
Αδιανόητη ενέργεια, αντεθνική πράξη και πρόκληση, στην κουλτούρα της ιστορικής πορείας πισωγυρίσματος! Έχοντας χάσει και ευρισκόμενοι σε αναζήτηση σπαταλημένου χρόνου, ζητάτε ειρωνικά αλλά και βίαια, να προωθηθούμε ανέτοιμοι, μια ολόκληρη ώρα μπροστά. Με το ζόρι εξαντλούμε κάθε πολύτιμο λεπτό ζωής, με το ρίσκο της ώρας να παραμονεύει με τον χαρακτηρισμό “κακιάς”, σε παύση σημασίας χρόνου.
Μια ώρα μπροστά, με τόσες χαοτικές εκκρεμότητες πίσω; Μια ώρα μπροστά, κόντρα στις κυβερνητικές βουλές επιστροφής στο παρελθόν, προς αναζήτηση προπατορικής ορφανής ευθύνης; Να αναβληθεί πάραυτα, εδώ αναβάλλονται οι εκλογές, η μια ώρα μπροστά μας έλλειψε; Άλλωστε, με την μια θερινή ώρα μπροστά και την μια χειμερινή ώρα πίσω, πάλι στα ίδια είμαστε. Για μία εβδομάδα έστω, ή έναν μήνα πίσω, ασφαλώς να το συζητήσουμε, όσο για 4-5 και πλέον χρόνια πίσω, ασυζητητί δεκτή η πρόταση. Με τον κίνδυνο πάντα να παραμονεύει, καθώς δεκαετίες και αιώνες πίσω, πάλι τα ίδια θα γινόντουσαν “ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”. Όπου τα προστάγματα των επιτηδείων, ισχύουν εσαεί.
Εγκλωβιστήκαμε στην σήραγγα του χρόνου στο παρελθόν, καταδικασμένοι να ζούμε σαδιστικά σε επανάληψη, τα ίδια και τα ίδια, απεμπολώντας ανοήτως την ευκαιρία του μέλλοντος. Υπάρχουμε σε αδράνεια, ξεγελώντας τους εαυτούς μας, περιστρέφοντας τους δείκτες του ρολογιού, μια ώρα εμπρός ή μια ώρα πίσω ανάλογα, ερήμην στοιχειώδους γνώσης και σκέψης. Όταν το εμπρός και το πίσω, περιορίζονται στον αυστηρό ορισμό και μόνο της ώρας, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα άλλο, παρά το βλέμμα της παρακολούθησης του ωροδείκτη, χάνοντας την αίσθηση του πολύτιμου χρόνου. Η φύση δεν εξαρτάται από την “δική” μας ελλειπτική ή προσθετική διαχείριση του χρόνου, καθώς ο πετεινός θα λαλήσει κατά το δοκούν της σωστής επιλογής του. Ο ήλιος θα ανατείλει και το φεγγάρι θα εμφανιστεί, όποια ώρα και αν εμφανίζουν πεισματικά οι δείκτες των ρολογιών μας, χωρίς ποτέ να αργούν ή να βιάζονται.
Μια ώρα εμπρός, παραμένει άνευ σημασίας λεπτομέρεια, ουσιαστικό πρόβλημα όμως υπάρχει όταν δεν συμβαδίζει με την μόνιμα καθυστερημένη άφιξη της λογικής, ακόμα και της αναβολής.Το μπηγμένο στο χώμα ξύλο από αρχαιοτάτων χρόνων, θα ρίχνει περιοδικά την σκιά του υπό το φως του ήλιου στο σταθερό πέρασμά του, ορίζοντας πιθαμή με πιθαμή την ημέρα που αρχίζει και τελειώνει, απ’ αρχής της γης. Κόντρα στην ψευδαίσθηση του “ελεγχόμενου” χρόνου της ώρας από την τεχνολογία, που κατά καιρούς προσθέτει ή αφαιρεί διορθωτικά κλάσματα του δευτερολέπτου, σε πεισματικά μάταιη προσπάθεια να την δαμάσει.
Ας είναι. Μια ώρα μπροστά, στην στείρα εξέλιξη του αύριο, με ενεργειακό κέρδος δήθεν, στην απληστία της ανθρώπινης άπιαστης στιγμής. Μια ώρα μπροστά, καταδικασμένη αυτόματα ήδη στο παρελθόν, αδυνατώντας να στηριχθεί στο φευγαλέο τώρα.