Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Εάν υπήρχε, φαντασιώνομαι, η δυνατότητα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, όχι τους δείκτες του ρολογιού που ούτως ή άλλως φορές σταματούν χωρίς ενέργεια, ξεχασμένοι. Σκέψεις ακάλεστες με κατέλαβαν, ενόψει της αλλαγής ώρας, επαναλαμβάνοντας την τελευταία, όχι ίδια όμως! Μια ώρα πίσω, από ξημερώματα Κυριακής 4.00 σε 3.00. Θα κοιμάμαι για να μην επιστρέψω. για μια ώρα επιπλέον.
Να γύριζε πίσω λυτρωτικά κάποια χρόνια, κάποιους σπαταλημένους μήνες, έστω διορθωτικές εβδομάδες, άντε μετανοημένες ημέρες ή μια τέλος τέλος αναστρέψιμη ημέρα. Θα άλλαζα πράγματα, σκέψεις, συμπεριφορές; Θα προλάβαινα εξελίξεις άραγε, θα προεξοφλούσα αποτελέσματα μήπως; Ή θα κατέληγα ενοχικά και επιπόλαια δυο φορές ασυγχώρητα υπαίτιος;
Επιρρεπής στο λάθος, ατελής εν γένει και με άγνοια ημιμαθούς, με τον τρόμο της ασημαντότητας, απέναντι στην χαοτική έννοια “χρόνος”, θα επέλεγα δειλά το τυχαίο, το ίδιο; Ή θα διερρήγνυα την ισορροπία του απειροελάχιστου σύμπαντός μου, δια παντός, στο εχθές, στο αναχωρήσαν τώρα και στο πάντα αύριο, εκπλήσσοντας τον εαυτό μου; Μήπως θα έμενα στείρα πιστός στο εγωιστικό της εμπειρικής απόλαυσης των λίγων βιωμένων ψευδαισθήσεών μου, ως δικό μου επίτευγμα, κομπάζοντας;
Έδιωξα ή έφυγαν μόνες οι σκέψεις όπως ήρθαν, δεν κατάλαβα. Επέστρεψα στις μύτες των ποδιών μου, σαν μεθυσμένος ξενύχτης, μην με ακούσω και με ξυπνήσω, στο καθημερινό καταφύγιο του ύπνου μου, χωρίς ξυπνητήρι. Ξαφνικά δεν με ενδιέφερε η ώρα, μια πίσω ή μια εμπρός, ώρα ήταν και θα περνούσε, θα έφευγε από τα ρολόγια μας, κι από την ζωή μας. Δεν αρκεί μια ώρα πίσω, ποτέ όμως δε ευθύνεται. Πάλι άργησα σήμερα, στο ίδιο με το εχθές και στο ίδιο με το αύριο. Με μια ώρα πίσω.