Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Τα δείγματα που έχουν δώσει κάποιοι από τους ιδρυτές της Νέας Αριστεράς δεν είναι ενθαρρυντικά. Γιατί οδηγούν σε Αριστερά προς τα κάτω. Αυτές οι συσπειρώσεις στην πορεία εξανεμίζονται.
Το «Νέα Αριστερά» είναι καλός τίτλος. Πόσο μάλλον όταν προκρίθηκε από το προταθέν «Αριστερά μπροστά». Αλλά τα κόμματα δεν είναι πρωτοσέλιδα εφημερίδων, για να παίζει ρόλο ο τίτλος.
Η ηγετική ομάδα διαθέτει επίσης σχετική αρτιότητα. Χαρίτσης, Τσακαλώτος Αχτσιόγλου, – άντε και Ηλιόπουλος, ενώ δεν πρέπει να παραλείπεται η συγκροτημένη Σία Αναγνωστοπούλου – έχουν συμπληρωματική επάρκεια για να εκπροσωπήσουν το νέο σχήμα.
Αρκεί η ηγεσία να περιορίζεται σ’ αυτούς και να μην είναι «συλλογική». Να μην χρειάζεται δηλαδή για να μιλήσει ο ένας, να πρέπει να ρωτήσει και τους άλλους τρεις και αυτοί με τη σειρά τους, άλλους τρεις.
Μην ξεχνάμε ότι το νέο κόμμα συντίθεται από δυο διαφορετικές φράξιες του πρώην ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ – με άλλες διαιρέσεις σε κάθε μια από αυτές.
Άλλο η Αχτσιόλου, δημιούργημα του Τσίπρα εξ ολοκλήρου και άλλο ο αυτοδύναμος Τσακαλώτος με τις αντί-Τσιπρα διαθέσεις. Ο προερχόμενος από τα «τσικό», Ηλιόπουλος δεν κολλάει και πολύ, με τον μπαρουτοκαπνισμένο Βούτση. Επιπλέον στο νέο κόμμα – πρέπει να – συνυπάρχουν δυο πρώην γραμματείς του ΣΥΡΙΖΑ, ο ένας χειρότερος από τον άλλον και στο κόμμα και στις κυβερνήσεις του.
Με αυτές τις επιφυλάξεις, είναι αυτονόητο ότι η «Νέα Αριστερά» πρέπει να πείσει εγκαίρως ότι δεν έχει ορίζοντά τις Ευρωεκλογές «και βλέπουμε», αλλά την παρουσία της στην επόμενη Βουλή. Για να μην τους κοπανάνε ο Κασσελάκης, ο Πολακης και ο Παππάς ότι φεύγοντας πήραν και τις έδρες που ανήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητά ανήκαν στον Τσίπρα που τις δημιούργησε μετά το 2012. Πότε αξιώθηκε πριν από αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατάει στη Βουλή είτε τα μισά σχεδόν έδρανα ή έστω το ένα έκτο, στην κακή του στιγμή; Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Εν πάση περιπτώσει ο στόχος είναι επιτεύξιμος – εδώ έγιναν αρχηγοί κομμάτων με κοινοβουλευτική παρουσία ο Βαρουφάκης και η Κωνσταντοπούλου – που δεν έδειχναν να το έχουν.
Άβυσσος η ψυχή του αριστερού ψηφοφόρου.
Αλλά η επίτευξη στόχων συναρτάται με προϋποθέσεις, που πρέπει να διαμορφώσει εξ αρχής για τον εαυτό της η Νέα Αριστερά.
-Η πρώτη είναι ότι δεν αρκεί μια κοινοβουλευτική ομάδα με βουλευτές που προέκυψαν σε άλλες συνθήκες για να μιλάμε για πολιτικό φορέα. Το κόμμα είναι ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού, πρωτίστως.
Με άλλα λόγια, χρειάζεται ορατή διάχυση στην κοινωνία με υπαρκτές κομματικές οργανώσεις, εσωτερική δομή, όργανα και ηγεσία.
-Το τελευταίο είναι η δεύτερη προϋπόθεση. Στην πραγματική πολιτική η ηγεσία δεν είναι συλλογικός θεσμός: πρέπει να προσωποποιείται απόλυτα. Στη Νέα Αριστερά το κατάλαβαν και όρισαν τον Αλέξη Χαρίτση επικεφαλής της Κ.Ο. τους. Αρκεί να το εννοούν και να μην τον αντιμετωπίζουν ως υπηρεσιακό επικεφαλής. Άλλωστε είχε συζητηθεί και ως υποψήφιος αρχηγός του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό θα φανεί αν τον ορίσουν και επικεφαλής του κόμματος, όταν το συγκροτήσουν, ή θα διεκδικήσει άλλος τον ρόλο. Αυτό είναι κρίσιμο, γιατί οι θεσμοθετημένες διαρχίες δεν οδηγούν ποτέ σε καλό τα κόμματα. Το δίδαξαν πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου, στη συνέχεια ο Σημίτης και τελευταίος ο Τσίπρας.
Ο Χαρίτσης είναι «άσσετ» για το νέο κόμμα που θα έλεγε κι ο πρώην Πρωθυπουργός. Μεταξύ μας: είναι ο καλύτερος που έχουν γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Τσακαλώτος με το βαρύ βιογραφικό ρέπει σε μειοψηφικές συμπεριφορές – χώρια που τα ελληνικά του είναι σαν του Γκμόχ.
Η Αχτσιόλου έχει την πολιτική «τσαχπινιά», αλλά όχι και την επάρκεια για Νο1.
Ο Χαρίτσης δεν διαθέτει το «επικοινωνιακό θράσος» του – εκ των πραγμάτων ανταγωνιστή του -Κασσελάκη, αλλά έχει ήπιο λόγο και γήινο ύφος δημόσιας παρουσίας, αποπνέει σοβαρότητα, είναι συγκροτημένος και σε ό,τι ανέλαβε στο παρελθόν μια χαρά τα πήγε.
Το θέμα είναι αν έχει συνειδητοποιήσει ότι για να είσαι ηγέτης πρέπει να είσαι και ηγετικός – και να το δείχνεις. Αν δεχθεί να του ασκούν πατερναλισμό ο Παπαδημούλης με τον Σκουρλέτη και τον Φίλη, τότε είτε ο ίδιος είτε το κόμμα – ή και τα δυο – θα μας χαιρετήσουν νωρίς.
Αν έχει λυθεί με αυτόν τον τρόπο – και κανέναν άλλο – το θέμα της ηγεσίας, μπορούμε να μιλήσουμε για τα θέματα της ιδεολογίας και της πολιτικής του κόμματος. Αρχίζοντας από τον αυτό-προσδιορισμό «Αριστερά», πρέπει να διευκρινίζουν είναι πως τον εννοούν. «Αριστερά μπαίνοντάς, ή η αριστερά βγαίνοντας», που έλεγε και ο Πανούσης.
Ήτοι: πως οριοθετούν το πολιτικό φάσμα και ποιο περιεχόμενο δίνουν σε ό,τι θεωρούν «αριστερό». Τα δείγματα που έχουν δώσει κάποιοι από τους ιδρυτές του κόμματος δεν είναι ενθαρρυντικά. Γιατί οδηγούν σε Αριστερά προς τα κάτω. Αυτές οι συσπειρώσεις στην πορεία εξανεμίζονται.
Αν επιδιώξουν να είναι σύγχρονη, ριζοσπαστική και ευρωπαϊκή Αριστερά και ο λόγος τους να είναι εύληπτος και όχι ξύλινος – δηλαδή θα είναι προοδευτική ρητορική, χωρίς «αριστερίλα» – θα φανεί από την πολιτική και τη δημόσια παρουσία των στελεχών τους.
Πόσο διεισδυτική είναι η εικόνα τους στην κοινωνία, πώς θα κινηθούν στη Βουλή, ποια θέση θα έχουν στα μεγάλα θέματα, ποιους στόχους για τη χώρα υιοθετούν. Και αν τους υιοθετούν όλοι μαζί και ενιαία – χωρίς να τραβάει ο ένας από εδώ και ο άλλος από την άλλη.
Εφόσον και σ’ αυτά αποδειχθούν ανοιχτόμυαλοι, με αίσθηση τη συγκυρίας στην Ελλάδα και διεθνώς, είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε πραγματικό κόμμα: να γράψουν μέλη, να κάνουν συνέδριο, να εκλέξουν όργανα, να λειτουργήσουν την καθημερινότητα των πολιτών ως φορείς λύσεων και όχι ως εξυπνάκηδες καθοδηγητές.
Προσοχή: όταν λέμε μέλη εννοούμε και κάτω των τριάντα ετών. Γιατί η παρθενική εμφάνιση του κόμματος στην τελετή ονοματοδοσίας του, ήταν σαν ΚΑΠΗ – με το συμπάθιο. Χρειάζονται νέο αίμα και αυτό δεν βρίσκεται στις ομάδες της παλιάς Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που αποσπώνται από την Κουμουνδούρου.
Τέλος υπάρχει και ο κανόνας του Καναδού πολιτικού Μάρτιν Μαλρόνεϊ: «Στην πολιτική χρειάζεσαι φίλους, αλλά πρώτα από όλα χρειάζεσαι έναν εχθρό». Πιο απλά: πώς θα διαμορφώσουν και απέναντι σε ποιον αντίπαλο το κεντρικό τους μέτωπο; Θα είναι η Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ;
Από αυτό θα προκύψει και ποιες θα είναι εκτός από τις προσδοκίες και οι συμμαχίες τους και με ποιόν κώδικα αξιών θα τις διαμορφώσουν.
Π.χ. είναι άλλο να επιδιώξουν την επιβίωση τους μέχρι την αναπόφευκτη… Δευτέρα Παρουσία του Τσίπρα, που θα ξαναμοιράσει την τράπουλα στον «χώρο» και άλλο να συναθροιστούν στη Βουλή με τον Ανδρουλάκη και να μείνει ο Κασσελάκης με τον τίτλο «αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης» στο χέρι.
Όλα αυτά «μαζί και ταυτοχρόνως» που έλεγε ο Σαββόπουλος, πριν καταλήξει οπαδός των Μητσοτάκηδων – πατρός και υιού – μαζί με την αναζήτηση χρηματοδότησης, είναι προϋποθέσεις για πλοήγηση στον άγριο κόσμο της μιντιοκρατούμενης πολιτικής και στη φουρτουνιασμένη κοινωνία που αναζητά ταγούς και όχι ρέμπελους κομματικούς κήνσορες.
Είναι δύσκολο, άλλα είναι και η ουσία στην πολιτική. Αλλιώς δεν μιλάμε για κόμμα, αλλά για συγκυριακή κατάσταση πλίνθων και κεράμων, ατάκτως ερριμμένων.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
