Του Ιωάννη Δαμίγου
Θυμάμαι τον κ. Μπέζο να πρωταγωνιστεί στο διαφημιστικό προεκλογικό σποτ της ΔΗΜΑΡ. “Μπορεί; Μπορεί!”. Ένας ηθοποιός, χωρίς καλλιτεχνικές περγαμηνές, ίσως να μην του δόθηκαν και οι ευκαιρίες, μιας καριέρας που “κατάπιε” πολλούς ίδιους. Είχε αποπειραθεί στο παρελθόν να τραγουδήσει και αυτός Θεοδωράκη, σαν απωθημένο, θαρρείς, χωρίς να διαθέτει τις ανάλογες φωνητικές ικανότητες, από τότε, πόσο μάλλον σήμερα.
Μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του, πως είναι φιλελεύθερος και προσάπτει θετικό πρόσημο στον πρωθυπουργό και βέβαια Μπορεί να … τραγουδά όποιον θέλει και όπου θέλει! Φαίνεται πως το μέτρο χάνεται, όσο περνούν τα χρόνια, όπως χάνεται και ο αυτοσεβασμός. Το μάταιο και η αλαζονεία, λες πως έχει καταλάβει εκθετικά, έναν ολόκληρο λαό και τον πολιτισμό του. Τα στεγανά στον πολιτισμό, είναι πιο ισχυρά από ποτέ, οι “παρέες” κουμαντάρουν και φιλτράρουν τα πάντα.
Τα “εκτός” μόδας και τα ποιοτικά, πρέπει να καταβάλεις αγώνα για να τα ανακαλύψεις και χρόνο. Αντίθετα, τα κοινά, τα ίδια και οι αρπαχτές, λόγω οικονομικής “ευχέρειας” προβολής από όλα τα μέσα, λειτουργούν ως πλύση εγκεφάλου! Η “σειρά” ανάδειξης νέων ταλέντων, εκτός από τον ελεγχόμενο χώρο των ελληνικών σήριαλ, παραμένει σε αναμονή, κατειλημμένη από τους ξεχασμένους δεινόσαυρους.
Το να καπηλεύονται αισθήματα, γιατί Μπορούν, το να πρωταγωνιστούν, επίσης γιατί Μπορούν, μέχρις εσχάτων, καταδεικνύει την απληστία και την έλλειψη μέτρου, του Μπορώ. Γιατί τόσος ήταν και τόσο δεν μπορούσε.