Του Ιωάννη Δαμίγου
Τους ταράζει! Τους νικά κάθε ημέρα, μόνη της! Τους εξευτελίζει μόνο και μόνο με την παρουσία της! Τους διασύρει, αναγκάζοντάς τους σε δειλές δικαιολογίες που αναδεικνύουν τον μόνιμο τρόμο και φόβο τους. Τους ξεγυμνώνει και τους παραδίδει στην χλεύη, ταπεινωμένους, μικρούς πολύ μικρούς, λίγους και ας είναι διμοιρίες και ας είναι αρματωμένοι.
Ας της επιτίθενται όλοι μαζί, αλλόφρονα ανθρωπάκια εκπρόσωποι μίσους, αποτυχημένες υποψήφιες δημοσιογράφοι τάχα και αρρωστημένα απομεινάρια φαντασμάτων. Δεν την αγγίζετε γιατί δεν την φθάνετε. Δεν σας φοβήθηκε ποτέ! Τι να φοβηθεί, που την φοβάται και ο ίδιος ο φόβος! Εκεί που στέκεται ελάχιστοι έφτασαν.
Ίσως ο μόνος ελεύθερος άνθρωπος στον τόπο μας! Κάπως έτσι φαντάζομαι κατακτιέται η αθανασία! Τι άλλο μπορεί να είναι άραγε η αθανασία; Παρά η ήττα του φόβου! Η καθημερινή μάχη για το δίκαιο, το δίκαιο των άλλων ε; Πως να φράξεις το διάβα της με ασπίδες άμοιρε; πως να τραμπουκίσεις την ιδέα φουκαρά μου; Η ακούραστη παρουσία στην παραμικρή ευκαιρία αναζήτησης του δίκαιου ζηλευτή. Εκεί! Πανταχού παρούσα! Αδάμαστη! Πρώτη των πρώτων!
Μια Κυρία, μια Γυναίκα, μια Μάνα, ένας Άνθρωπος, η Μάγδα Φύσσα! Τύχη μεγάλη και ξεχωριστή να έχουμε ανάμεσά μας μια τέτοια σφυρηλατημένη με αξίες, ήθος και ψυχικά πλούτη, προσωπικότητα.Με το αγέρωχο παράστημα στέρεας ατσάλινης ύπαρξης, να στέκεται μόνη σαν πολλές, απέναντι στο καθεστώς και να τρέπει σε φυγή ΜΑΤ, μισθωμένους δημοσιογράφους, συστημικούς νομικούς και ποδηγετούμενη δικαιοσύνη.
Δεν χρειάστηκε βήμα για λόγους, δεν μοιράστηκε τον πόνο της σε κανάλια, δεν άφησε να κλέψουν δράμι από την πολύτιμη ανθρωπιά της. Γι’ αυτό και την μισούν τόσο, γιατί δεν μπόρεσαν να την βλάψουν όπως συνηθίζουν εύκολα να ξεγελούν άλλους με δημοσιότητα ευκαιρίας. Αυτό που κατέχει είναι πολύτιμο και μοναδικό. Είναι η αξία της ίδιας της ζωής, η διαφορά της αίσθησης που έχει ανάγκη ο άνθρωπος.Έχεις ήδη τιμηθεί και τιμήσει! Τον σεβασμό μου.