Στις αρχές του 2004 ο Γ. Παπανδρέου είχε ήδη αυτοχρισθεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ- ο δημοκρατικός Σημίτης του παρέδωσε το κόμμα σε ένα διαμέρισμα στην οδό Αναγνωστοπούλου- και διέγραφε μάλιστα βουλευτές.
Μετά από μια “πορεία στην γενέτειρα των Παπανδρέου” έστησε και μια …ανοιχτή ψηφοφορία για την “εκλογή” του και ανακοίνωσε ότι τον ψηφισαν “πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες”.
Κανείς, ποτέ και με κανέναν τροπο, δεν επιβεβαίωσε αυτόν τον αριθμό. Προφανώς δεν υπήρξε . Κατά τις φήμες της εποχής, κατασκευάσθηκε από μακαρίτη σήμερα, Νίκο Κακαουνάκη- δημοσιογραφική αδεία.
Αλλά ο Παπανδρέου τον χρησιμοποίησε για μερικά χρόνια.
Αυτό δεν τον εμπόδισε να καταρρεύσει όταν χρειάσθηκε να κάνει πραγματικούς πολιτικούς χειρισμούς.
Το “ένα εκατομμύριο πολίτες” που -δεν-τον ψήφισαν δεν ξαναβρέθηκε μπροστά του για να τον στηρίξει.
Όταν προχώρησε στο ανοσιούργημα της διάσπασης του κόμματος που τον έκανε πρόεδρο και πρωθυπουργό, δεν υπήρξε κανείς να τον γλυτώσει από τον εξευτελισμό να μείνει εκτος Βουλής.
Με αυτή την αναδρομή είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο ο Νίκος Ανδρουλάκης δέχθηκε να ανακοινωθεί ότι στην ψηφοφορια για τον τίτλο του κόμματος του -δηλαδή την υιοθέτηση δυο τίτλων- προσήλθαν 180.000 πολίτες.
Ήταν μια ψηφοφορία Γιάννης κερνάει , Γιάννης πίνει. Δεν υπάρχει το παραμικρό τεκμήριο επαλήθευσης από καμία ανεξάρτητη πλευρά. Υπάρχουν μόνο οι ισχυρισμοί όσων οργάνωσαν την ψηφοφορία -που μάλλον δεν κάνουν καλή αρχή…
Ιδίως αν ληφθούν υπόψη όσα είπε και κυρίως όσα υπονόησε ο παραιτηθείς προεδρος της Εφορευτικής Επιτροπης στα Χανιά,- “χωρίς καταστάσεις, χωρίς τίποτα και να πηγαίνει να ψηφίζει ο καθένας όπου θέλει”- ο πειρασμός της “κυριαρχίας” άρχισε να τρώει νωρίς την ουσία στο ΠΑΣΟΚΟΚΙΝΑΛ. Ή ΚΙΝΑΛΟΠΑΣΟΚ;