Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το συνέδριο του κόμματος που είναι μισό ΠΑΣΟΚ και μισό Κινάλ, χάθηκε πριν αρχίσει, στους αστερισμούς των καλεσμένων του.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ξεκίνησε για την ανανέωση. «Μα στου δρόμου τα μισά, σβήσαν τ΄άστρα τα χρυσά, ξαφνικά από τον ουρανό μας », που λέει το τραγούδι*.
Στη θέση τους, πρώτο τραπέζι πίστα το συνέδριο του, πρόσωπα από τα παλιά , κομίζοντας τους συμβολισμούς τους.
Κώστας Σημίτης: Ο πρωθυπουργός του «εκσυγχρονισμού» που δεν εκσυγχρόνισε τίποτε- πλην της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Τρεις υπουργοί του έκλεισαν τη θητεία τους στα κάγκελα και δεν απάντησε ποτέ γιατί ο Χριστοφοράκος του έστειλε λεφτά -στο κόμμα του- όπως τεκμαίρεται με δικαστική απόφαση.
Ως «Πρωθυπουργός των Ιμίων» και του «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», αυτές τις ημέρες της αμφιλεγόμενης επίσκεψης Μητσοτάκη στο Λευκό Οίκο, συμπαρασύρει και το κόμμα σε αρνητικούς συνειρμούς.
Γιώργος Παπανδρέου: Ο κληρονόμος Πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν» και του Μνημονίου, με αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε εντολή, κουβαλάει το στίγμα ότι διέσπασε το κόμμα του πατέρα του – για να τιμωρήσει τον νόμιμο διάδοχό του.
Ως αποσυνάγωγος των εκλογών του 2015, είναι ο ιμάντας μεταφοράς σκοτεινής μνήμης που δεν θα ήθελε κανένας νέος αρχηγός στο κόμμα του.
Βαγγέλης Βενιζέλος, που δεν έγινε – ακόμη-Πρωθυπουργός, όπως ,από τα συμφραζόμενα των λόγων του, του οφείλει η κίνηση του Σύμπαντος.
Με την αντίφαση της συναρπαστικής δημόσιας παρουσίας και του ανθρωποδιώχτη, που τον συνοδεύουν – συν τη βουλιμική αυτοτοποθέτησή σε ρόλο συνομιλητή με Ιστορίας-βαρύνεται με την απαξίωση του ΠΑΣΟΚ.
Με τον χλευασμό «Έχω εγώ ανάγκη να γίνω πρόεδρός του;» και την επίδοση του 4,6% που παραλίγο να το αφήσει εκτός Βουλής.
Έδεσε ανιστόρητα το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου στο άρμα του Σαμαρά -μετ΄επαίνων στον Άδωνι- και το έστρεψε κατά της Αριστεράς , καταλύοντας την παράδοση της δημοκρατικής σύμπραξης στο μαζικό χώρο.
Η παγίδευση του συνεδρίου, ολοκληρώθηκε με έναν πολιτικό που βαρύνεται επίσης με διάσπαση του ΠΑΣΟΚ , και μια ποινική δίωξη για χρηματισμό στο σκάνδαλο Νοβάρτις.
Περισσότερη τοξικότητα κομίζει μόνο η υποκρισία της Μητσοτακοβλεπούσας Άννας Διαμαντοπούλου.
Σ αυτό το θολό τοπίο αρνητικών παραστάσεων, η παρουσία του Πέτρου Ευθυμίου στο προεδρείο,-με το βαρύ φορτίο της συμμέτοχής του στους αγώνες της γενιάς του και την προσωπική πολιτική συγκρότηση- ήταν η λυτρωτική χαραμάδα σε μια αυτοαναπαλαιούμενη ανανέωση.
Το σκηνικό καταπίνει τον Νίκο Ανδρουλάκη, ως νέο αρχηγό, που αναδείχθηκε με παλιές πρακτικές, αλλά διαθέτει ένστικτο επικράτησης, με επίδειξη ευρωπαϊκού αέρα. Έστω και αν δεν υποστηρίζεται με αντίστοιχο πνευματικό και επιστημονικό κεφάλαιο .
Το συνέδριο του κόμματος που είναι μισό ΠΑΣΟΚ και μισό Κινάλ, χάθηκε πριν αρχίσει, στους αστερισμούς των καλεσμένων του.
Το λέει και το ρεφραίν του τραγουδιού : «ποια μοίρα με ζηλεύει, ποιο μάτι φθονερό και χάθηκε μια ανανέωση προτού να τη χαρώ….»
(*Το τραγούδι “Ονειρο απατηλό” του Απ. Καλδάρα σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, τραγούδησε ο Σταμάτης Κόκοτας).
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
