Του Μέλιου Ανδρικόπουλου
Πριν αρκετούς μήνες,είχα διαβάσει στις εφημερίδες, την ιστορία ενός 93χρονου στην Ηλεία,που μαζί με την 50χρονη κόρη του ζούσαν όλο το χρόνο σε ένα αυτοκίνητο, που το είχαν μετατρέψει σε σπίτι τους!!Υποθέσαμε ότι κάποιος τοπικός φορέας, κάποια αρχή, ο τοπικός δεσπότης, κάποια δομή, κάποιος πλούσιος ηλείος, θα είχαν φροντίσει, ώστε ο δυστυχής αυτός άνθρωπος ,στα έσχατα της ζωής του να ζήσει αξιοπρεπώς μέσα σε ένα σπιτάκι!! Πέσαμε έξω!!
Πληροφορηθήκαμε, ότι πατέρας και κόρη απευθύνθηκαν παντού!! Δυστυχώς,συνάντησαν παντού ,κλειστές πόρτες και κυρίως κλειστές καρδιές… Προχτές ο ηλικιωμένος αυτός άνθρωπος έφυγε από τη ζωή, πικραμένος, απογοητευμένος και κυρίως αηδιασμένος από τη διάχυτη υποκρισία, από την προφανή απανθρωπιά των συνανθρώπων του.
Η κόρη του,σπουδαγμένη αλλά άνεργη τον τελευταίο καιρό,όπως τόσες και τόσες άλλες κοπέλες..Ο ηλικιωμένος,ήταν μικροσυνταξιούχος.Η σύνταξή του δεν έφτανε ούτε για τα βασικά. Δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο,του έκαναν έξωση ,βρέθηκε -κυριολεκτικά- στους δρόμους…Μαθαίνουμε ότι στη Ηλεία, δεκάδες, εκατοντάδες σπίτια είναι άδεια… Δεν βρέθηκε κάποιος ”Χριστιανός” κατασκευαστής, κάποιος ιδιοκτήτης πολλών διαμερισμάτων, να του παραχωρήσει κάποια γκαρσονιέρα;
Οι γραφειοκρατικοί φορείς της πολιτείας,τι έκαναν ώστε να επιλύσουν το άμεσο και σοβαρό αυτό πρόβλημα; Οι δήμαρχοι,ο αντιπεριφερειάρχης,οι τοπικοί βουλευτές; Δεν είδαν,δεν κατάλαβαν,δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν θεώρησαν ότι πρέπει ν΄ασχοληθούν με το θέμα; Δεν υπάρχει κάποια ΜΚΟ στην Ηλεία; Πολλά τα ερωτήματα,πολλές οι ευθύνες σε όλους τους φορείς του νομού.
Τεράστιες -ηθικές και όχι μόνο…-ευθύνες έχουν και όλοι οι πολίτες,όσοι περνούσαν καθημερινά δίπλα απο το αυτοκίνητο και σφύριζαν αδιάφορα.. Και φυσικά όλα τα κόμματα ,που σχίζουν τα ιμάτιά τους , για τα δικαιώματα κάθε υποσαχάριου αλλοδαπού…Εδώ θέλουμε να σταθούμε. Δεν υπάρχει πλέον έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Στην επαρχία,τα πράγματα είναι πολύ πιο άγρια, πολύ πιο χειρότερα , πολύ πιό δραματικά. Η έννοια του εθελοντισμού ,τους είναι άγνωστη. Η έννοια της ανθρώπινης αλληλεγγύης, φαντάζει στ΄αυτιά τους ”ξένη φράση”. Ο ατομικισμός τους ανυπέρβλητος. Γνωρίζουν μόνο το ”δώσε”και αγνοούν παντελώς το ”πάρε”. Είναι ”τυφλοί” στο να βλέπουν δίπλα τους. ”Ζωηρεύουν” μόνο όταν βλέπουν ότι μπορεί να κερδίσουν κάτι …
Η νοοτροπία αυτή κρατά αιώνες. Δεν αλλάζει,δεν διαφοροποιείται. Αισθάνονται μόνιμα αδικημένοι,μόνιμα παραπονούμενοι, μόνιμα επαίτες της κεντρικής εξουσίας. Φαντάζονται ένα κράτος -θεό,που ευθύνεται απόλυτα και αποκλειστικά για όλα τα δεινά της ζωής τους. Οι ίδιοι φυσικά, δεν κουνάνε το δακτυλάκι τους για να συμβάλλουν αποφασιστικά στην καλυτέρευση της ζωής τους και των συνανθρώπων τους. Πολλά θέματα θα είχαν λυθεί ,μόνο με την καλή τους διάθεση, με ελάχιστη συλλογική προσπάθεια.
Γι αυτούς δεν υπάρχει συνάνθρωπος. Δεν έχουν έλεος για κανέναν. Ο διπλανός τους, είναι μόνιμα ένας εν δυνάμει εχθρός .Γι αυτό και τον αντιμετωπίζουν πάντα, με υπέρμετρη επιφυλακτικότητα. Γνωρίζουν ότι αύριο θα είναι ο επίδοξος καταπατητής του χωραφιού τους!!Για ασήμαντες αφορμές τρέχουν στα δικαστήρια. Δεν γνωρίζουν τη συναίνεση,απεχθάνονται το συμβιβασμό,μισούν απύθμενα,αυτόν που βλέπουν κάθε μέρα στα καφενεία τους!!Επιθυμούν να καταστρέψουν τον άλλον και ας καταστραφούν!!Τους είναι παντελώς αδιάφορο αν ο διπλανός τους κοιμάται στις λάσπες,αν δεν έχει να φάει, αν ξεπαγώνει από το κρύο. Δεν λυπούνται τον συνάνθρωπο. Η φιλοσοφία τους είναι:”όπως έστρωσε θα κοιμηθεί..”και από αυτό το σημείο και πέρα, αποιποιούνται κάθε ευθύνη συμπαράστασης.
Δεν συγχωρούν λάθη, δεν κατανοούν τις κακές επιλογές. Δεν θεωρούν ότι έχουν την οποιαδήποτε ευθύνη για τη δυστυχία του διπλανού τους.Μέσα σε μιά τέτοια ανθρωποκτόνα κοινωνία, με πρωτόγονες αντιλήψεις,θα έπρεπε τουλάχιστον οι τοπικοί φορείς να έχουν μια άλλη αντίληψη,μιά άλλη προσέγγιση σε αυτά τα θέματα. Επειδή όμως έχουν στελεχωθεί από ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας, συμμερίζονται κι αυτοί τις αντιλήψεις των συμπατριωτών τους και τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαφοροποιήσουν τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους σε αυτά τα φαινόμενα,με τη σκέψη πάντα στο γνωστό πολιτικό κόστος…
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι δεκάδες ,εκατοντάδες άστεγοι που ζουν στους δρόμους της Αθήνας, κατάγονται από χωριά αλλά αρνούνται να επιστρέψουν στα χωριά τους. Έχω ρωτήσει πολλούς, γιατί δεν πηγαίνουν στους συγγενείς τους στα χωριά τους. Όλοι έχουν απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Χαμογελούν πικρά και λένε: ”Εδώ θα βρω,θα μου δώσουν ένα πιάτο φαγητό να φάω, στο χωριό δεν πρόκειται να μου δώσει κανείς!!..”Δυστυχώς,αυτή είναι μία μεγάλη, μία πικρή αλήθεια. Είναι η σκληρή πραγματικότητα της ”μεταλλαγμένης” επαρχίας.
Δεν ήταν πάντα έτσι αλλά τώρα, η ζωή στην επαρχία είναι σχεδόν αδύνατη για τους ασθενείς και τους αδύναμους οικονομικά..Όλοι τους ,έχουν κλειστεί στο μικρό οικογενειακό τους περίγυρο και από εκεί και πέρα, αισθάνονται οι δυστυχείς ότι δεν χρωστάνε να κάνουν καλό σε κανένα και για κανένα λόγο…Είναι σίγουρο ότι ο ηλικιωμένος που πέθανε ξεχασμένος και εγκαταλελειμμένος στην Ηλεία, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, θα σιγοψιθύρισε: ”Θα τα πω όλα στο Θεό…”