Του Ιωάννη Δαμίγου
Είναι πολλές οι φορές που κυριευόμαστε από μια υπέρμετρη αισιοδοξία και πάθος, για κάτι που φαντάζει σαν ευκαιρία μιας νέας αρχής, σε διάφορους τομείς στην ζωή μας, πολιτικούς, οικονομικούς, εργασίας, κοινωνικούς και άλλους. Και περιμένουμε το αίσιο αποτέλεσμα, εναγωνίως και ανυπόμονα, κρεμώντας όλες τις ελπίδες μας σε αυτό, χωρίς σχεδιασμό δεύτερης και τρίτης επιλογής ίσως ή ακόμη και της πιθανότητας αποτυχίας. Όταν δε συμβεί, όπως τις περισσότερες φορές, το αρνητικό αποτέλεσμα τότε το μέγεθος της απελπισίας είναι το αυτό με της υπέρμετρης πρώτης αισιόδοξης ροπής, μπορεί και μεγαλύτερο.
Αυτό που απουσιάζει και δημιουργεί ούτως ή άλλως το πρόβλημα του υπέρμετρου, είναι η σωστή σκέψη, η λογική, η κρίση και η πρόνοια λήψης μέτρων, για την όποια εκδοχή προκύψει. Η πρόνοια όμως απαιτεί την ύπαρξη έστω και της στοιχειώδους παιδείας, της κοινωνικής παιδείας. Αλλιώς, οι αρνητικές εκπλήξεις θα αποτελούν σύνηθες και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, τέτοιο που θα πέφτουμε από συννεφάκι σε συννεφάκι, μέχρι την σφοδρή πρόσκρουση με το έδαφος.
Φαίνεται να αγνοούμε την πραγματική εικόνα της κοινωνίας μας, που κρύβουν οι μικρές και πρόσκαιρες, αλλά σπουδαίες, νίκες επί της εγκληματικής οργάνωσης. Η πραγματική επιδεινούμενη φασιστική κατάντια, είναι άκρως ανησυχητική, την στιγμή που υποβοηθάτε άμεσα από την ακροδεξιά κυβέρνηση. Άλλωστε οι φασίστες στην κυβέρνηση δεν είναι οι γνωστοί τέσσερις, είναι πολύ περισσότεροι και δεν κρύβονται πια, πρωτοστατούν με δηλώσεις και ψηφίσματα. Ψηφίσματα και νομοσχέδια, που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ αυτά της Χρυσής Αυγής. Για αυτό τον λόγο δεν ήταν πλέον χρήσιμοι, από τους εφοπλιστές και τους θυσίασαν για την “δημοκρατική” στάχτη στα μάτια, φυλακίζοντάς τους, μιας και αδυνατούσαν να φανούν “σοβαροί” φασίστες(!).
Δεν νομίζω ότι υπάκουσαν στην λαϊκή εντολή και ανάγκη, για απονομή δικαιοσύνης. Την δουλειά τους έκαναν, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Τους ξεφορτώθηκαν από την μια και “έκλεισαν” στόματα από την άλλη. Είχαν έτοιμη μια ψηφισμένη κυβέρνηση για να νομοθετεί για αυτούς πλέον. Όταν θα χρειασθούν πάλι την ανάγκη τους, όπως τώρα, θα έχουν άλλη τακτική, πιο επικίνδυνη και πιο αποτελεσματική, αυτή στους χώρους της συγκεκριμένης ευάλωτης παιδείας.
Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει φασίστες, μα το αγνοούμε μέχρι τη στιγμή που θα μας δοθεί η ευκαιρία να το επιδείξουμε, αλλά έχοντας μια δικαιολογία έτοιμη να προβάλλουμε, αυτή της στιγμιαίας ανάγκης. Μετά πάλι αριστεροί, όλα κι όλα. Εμφανές αυτό σε όλες μας τις κοινωνικές συμπεριφορές, όταν οδηγούμε, όταν παίρνουμε την σειρά του άλλου, όταν ξεσπάμε στην σύντροφό μας και όταν αδικούμε τον αδύναμο. Να αφήσω τέλος την κτηνώδη και απάνθρωπη συμπεριφορά στα ζώα. Όλα αυτά και άλλα πολλά, αποτελούν τον πυρήνα του υφέρποντος φασισμού, που κυριαρχεί στις “μικρές” και “αθώες” καθημερινές μας στιγμές. Τόσο λίγο μα τόσο επικίνδυνο, ενώ φαντάζει αμελητέο σε τόσο μικρές δόσεις, τελικά σε μετατρέπει σε “χρήστη”. Το ναρκωτικό του φασίστα. Και είμαστε πολλοί.
Να γιατί υπάρχει τέτοια και τόση μαυρίλα γύρω μας. Να γιατί υπάρχουν τόσοι που παρακολουθούν τηλεόραση. Να γιατί οι παππάδες αφορίζουν καθημερινά. Να γιατί μας συμβαίνει ό, τι μας συμβαίνει και δεν μιλά κανείς. Ξέρει ο καθένας μας πως έχει βάλει το χεράκι του και την ψήφο του, για αυτό. Και θα το επαναλάβει λόγω, πάππου προς πάππου, λόγω παράδοσης και λόγω συνήθειας. Μα κυρίως λόγω έλλειψης παιδείας. Το αυγό του φιδιού, το έχουμε και το επωάζουμε, οι περισσότεροι στο μυαλό μας. Μα το χειρότερο είναι πως το αγνοούμε, σαν ξενιστές.