Οι απέναντι;

Toυ Γιάννη Πανούση

 

Σε μιά γουβίτσα

μικροί καπεταναίοι

φτιάχνουν ταξίδια

Δ. Πιστικός, Τα Χάι-Κου της Πελλήνης

 

Αναρωτιέμαι ως προς  το Πώς και το Γιατί κινούνται έτσι ορισμένες αριστερές και αριστερίστικες ομάδες. Θεωρούν εαυτούς [και αλλήλους;] πιο ‘αριστερούς’από το ΣΥΡΙΖΑ, πιο δογματικούς, πιο πατριώτες, πιο τριτοκοσμικούς ή έχουν ‘μεθύσει’από την εφήμερη δόξα μιάς επικοινωνιακής αντί-στασης εναντίον όλου του κατεστημένου; Νομίζουν ότι καταγγέλοντας το πρόσφατο παρελθόν τους αυτο-αθωώνονται και διατηρούν ατόφια την ‘καθαρότητά τους’;

Επαμφοτερίζουν και ερίζουν ταυτόγχρονα και άσκοπα.

Αδυσώπητη και ατίθαση η πολιτική πραγματικότητα δεν [απο]δέχεται τον κάθε ιδεοληπτικό αρχηγίσκο που τάζει επανάσταση χωρίς να διαθέτει ‘επαναστάτες’ [πέραν της παρέας].

Αντιλαμβάνομαι τα διλήμματα του τύπου: να μιλάς ή να σωπαίνεις όταν διαπιστώνεις κάτι στραβό στους πρώην συντρόφους σου; να συμβιβάζεσαι ή να τραβάς στα άκρα τις διαφωνίες σου; να προτιμάς να ηγεμονεύεις ή να κυβερνάς;

Όμως η ψευδαίσθηση της απόλυτης αλήθειας, η υπερεκτίμηση της βασιμότητας των τσιτάτων, η υποτίμηση της αν(τ)οχής της Δημοκρατίας, η απερίσκεπτη αποδοχή κινδύνων για το λαό [χωρίς την έγκρισή του], η εκβίαση της Ιστορίας δεν μπορεί να ενταχθούν σε κάποιο σχέδιο αλλαγής της κοινωνίας και βελτίωσης της ζωής όλων των ελλήνων, και κυρίως των ‘ρηγμένων’.

Ορισμένοι επειδή δεν ανήκουν πουθενά[;], κάτι σαν ηθικο- πολιτικά ανιθαγενείς, αισθάνονται ελεύθεροι και απελευθερωμένοι από οποιαδήποτε συμβατικότητα [και νομιμότητα;] και μιλάνε για το λαϊκό κίνημα σαν να είναι αυτοδιόριστοι ‘προστάτες του’. Ενδεδυμένοι τη φόρμα της συλλογικότητας (sic) καλλιεργούν μύθους ‘εξέγερσης με το κομμάτι’, θεωρούν το δημόσιο χώρο δικό τους χτήμα και την πορεία της Αριστεράς δική τους υπόθεση.

Ψευδο-πλουραλιστική μοναχικότητα ή μονοδιάστατη ανάγνωση του παρόντος και του μέλλοντος; Δεν έχει τόση σημασία όση ο πολιτικός ναρκισσισμός. Δίχως ν’ αμφισβητώ την προσωπική εντιμότητα πολλών εξακολουθώ να εκπλήσσομαι από την εμμονή τους να χρεώσουν στο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα δεινά της Μεταπολίτευσης [λες κι αυτοί  ζούσαν αλλού κι αλλιώς].

Οι υπεύθυνοι του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μελετήσουν τις βαθύτερες αιτίες των συντροφικών διχασμών και οι ‘εσωτερικοί εχθροί’ να δουν το  ζωντανό δάσος και να μην αρκούνται στο ν’ανεβοκαταβαίνουν στο απολιθωμένο δέντρο προηγούμενων αιώνων. Αν δεν είναι εφικτό να βρουν κοινό βηματισμό ας προσπαθήσουν τουλάχιστον να βρουν κοινή γλώσσα επικοινωνίας κι όχι να πυροβολούν ο ένας τον άλλον.

ΥΓ. Η υποστήριξη, από νέους αριστερούς πολιτικούς, ακροδεξιών ή και χουντικών και αγράμματων αξιωματούχων, τί ακριβώς προσφέρει στο ηθικό πλεονέκτημα της Κυβέρνησης; Δεν βαρέθηκαν να εμφανίζονται ως κα(η)μενούληδες ή ως αρχι-καραβανάδες;