Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Είναι αλήθεια ότι η φάση αυτή, της επανένταξης μετά την καραντίνα, είναι εξαιρετικά δύσκολη σε χειρισμούς. Και απαιτεί μέγιστη υπευθυνότητα.
Είναι επίσης αλήθεια ότι οι αρμόδιοι που είναι επιφορτισμένοι με τη χάραξη της στρατηγικής που ακολουθήθηκε κατά την περίοδο του lockdown και ακολουθείται τώρα που σταδιακά αρχίζει να επανέρχεται κάποιου είδους “κανονικότητα” διακατέχονται από ισχυρό άγχος, αγωνία για τις εξελίξεις και ασφαλώς υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία αλλά και την κυβέρνηση. Υπό αυτή την έννοια μπορούν ίσως να γίνουν κατανοητές κάποιες αστοχίες σε εκφράσεις ή ακόμα και σε ενέργειες. Άλλωστε αυτό που έχει σημασία είναι η μεγάλη εικόνα και αυτή δείχνει ότι η χώρα πηγαίνει περίφημα, συγκρινόμενη με όσα συνέβησαν σε πλήθος άλλων χωρών και δικαίως πιστώνεται η επιτυχία αυτή στους έχοντες την ευθύνη των εισηγήσεων, αλλά και σε εκείνους που έχουν την ευθύνη των πολιτικών αποφάσεων και της υιοθέτησής τους.
Πρέπει ωστόσο να έχουμε όλοι κατά νου ότι η περίοδος αυτή, που πολύ γλαφυρά έχει παρομοιαστεί από ειδικούς και πολιτικό προσωπικό και ως ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά, απαιτεί λεπτούς χειρισμούς και ευαισθησίες που θα αγγίξουν την κοινωνία και θα την κάνουν αρωγό και συνεργάτη στην προσπάθεια τήρησης των απαιτούμενων μέτρων. Η συνεργασία της κοινωνίας είναι απαραίτητη για την επιτυχία και σε αυτή τη φάση, όπως άλλωστε η συνεργασία της κοινωνίας ήταν αυτή που έδωσε οντότητα και κατέστησε επιτυχείς τους σχεδιασμούς για την αντιμετώπιση της πανδημίας στη χώρα μέχρι στιγμής. Και επειδή μέσω της επιστροφής στην “κανονικότητα” γίνεται και μία σταδιακή επιστροφή σε δικαιώματα, ελευθερίες και υπό μία έννοια δημοκρατικές διαδικασίες που είχαν λόγω εύλογης ανωτέρας βίας ανασταλεί προσωρινά – με τη συναίνεση και της κοινωνίας – καλό είναι να αποφευχθούν καταγγελτικοί λόγοι και υποδείξεις με τρόπο “δασκαλίστικο” παλαιότερων χρόνων που μάλλον ενοχλεί παρά αποδίδει αποτελέσματα.
Έχουν υπάρξει τέτοιες προσεγγίσεις στο παρελθόν παρά την σε γενικες γραμμές πολύ καλή επικοινωνιακή προσέγγιση της όλης υπόθεσης. Και ακόμα υπάρχουν. Όπως για παράδειγμα, από τον υπεύθυνο της πολιτικής προστασίας, που όμως γενικότερα κάνει πολύ καλή δουλειά, στην προσπάθεια ίσως να χτυπήσει καμπανάκια ρίσκου. Ωστόσο εκφράσεις του τύπου “Οποιαδήποτε εμπλοκή ποτού με μουσική δημιουργεί κάποιες καταστάσεις που δίνουν λάθος εικόνα στην κοινωνία”, αναφορικά με την απαγόρευση της πώλησης οινοπνευματωδών στις πλαζ, ακούγονται λίγο περίεργα. Εντάξει, είναι κατανοητό ότι έχει επιλεγεί να μην πωλούνται ποτά για να μην γίνονται… πάρτι στις παραλίες και μαζικός συγχρωτισμός. Αλλά εντάξει, cool λίγο που λένε και οι νέοι… Δεν χρειάζεται να το… τερματίσεις. Δεν είναι ότι έχει άδικο. Αλλά. οι εκφράσεις θυμίζουν λίγο δάσκαλο της δεκαετίας του ’50 να δίνει νουθεσίες για τις βλαβερές συνέπειες του αλκοόλ…
Και γενικά δεν χρειάζεται, νομίζω, η στοχοποίηση με όποιο τρόπο. Όπως για παράδειγμα όταν είχαν στιγματιστεί οι “ασυνείδητοι” για τους οποίους κινδυνεύαμε να μείνουμε περισσότερο στην καραντίνα καθώς μπορεί να γίνονταν υπεύθυνοι διάδοσης του ιού. Δεν χρειάζεται να στιγματιστεί κανείς, ούτε οι έφηβοι που μαζεύονταν στις πλατείες, ούτε βεβαίως εκείνοι που μπορεί να βρεθούν να… παρτάρουν με μπύρες στις παραλίες. Η υπεύθυνη πολιτεία οφείλει ασφαλώς να προειδοποιεί, ακόμα και σε αυστηρό τόνο, μπορεί να επιβάλει και πρόστιμα, όμως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να διχαστεί η κοινωνία σε “νομιμόφρονες” και “υπάκουους” και σε “ασυνείδητους εχθρούς”. Αυτό είναι κάτι που μπορεί σήμερα να βρίσκει άλλοθι στην φοβία που όλοι έχουμε για τον ιό, όμως στην ουσία είναι κάτι που μπορεί να κρύβει κινδύνους…
Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Και δύσκολο δρόμο. Που -ας ελπίσουμε όχι…- μπορεί να έχει και πισωγυρίσματα. Και να χρειαστεί να αυστηροποιηθούν κάποια στιγμή τα μέτρα προφύλαξης. Και επίσης, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δεν βιώνουμε όλοι το ίδιο την επιβάρυνση κάθε είδους και σε κάθε επίπεδο από τον εγκλεισμό και τις κοινωνικές και οικονομικές του συνέπειες. Πολύ δε περισσότερο οι νεότεροι που πώς να το κάνουμε, έχουν και το αίσθημα της… αθανασίας αλλά και της αμφισβήτησης. Μπορεί αυτό να ελλοχεύει κινδύνους, αλλά από την άλλη πλευρά, αν συντηριτικοποιήσουμε τη νεολαία, καλύτερα να φυλαχτούμε από τις συνέπειες στο μέλλον.
ΑΠΟ ΤΟ CAPITAL.GR