Του Γ. Λακόπουλου
Δεν μας έφταναν τα υπόλοιπα πλάκωσαν και οι δημοσκόποι. Όχι πως δεν τους περιμέναμε στο χάλι που βρισκεται η κυβέρνηση. Είναι ο πιο επίλεκτος στρατός σωτηρίας της.
Ίδιοι και απαράλλαχτοι. Κι αυτοί και οι δημοσκοπήσεις τους. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι όσο χειρότερα πάει ο Μητσοτάκης, τόσο ανεβαίνει η αποδοχή του.
Όχι μόνο δεν έχει φθορά η κυβέρνηση από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της, αλλά τα ποσοστά της ανεβαίνουν.
Ο Βρούτσης, ο Θεοχάρης, η Κεραμέως, η Μενδώνη, ο Βορίδης, ο Άδωνις, ο Κικίλιας, ο Μηταράκης, ο Καραμανλής είναι λαμπρά παραδείγματα διακυβέρνησης.
Από το 2016 κιόλας οι δημοσκόποι είναι οι καλύτεροι φίλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη- με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είναι η αιχμή του επικοινωνιακού μηχανισμού του. Και από το 2019 το τελευταίο δεκανίκι ενός συστήματος διακυβέρνησης που καταρρέει από παντού.
Ακόμη και σήμερα που βοά η κοινωνία εναντίον του δεν διστάζουν να το εμφανίζουν ως «κυρίαρχο». Δικά τους τα γένια, δικά τους και τα χτένια.
Ένας μηχανισμός που πήρε μέρος στην εκπαραθύρωση του Τσίπρα από τη διακυβέρνηση -με ρόλο αυτοεκπληρούμενης προφητείας και …δικαιώθηκε. Οι Συριζαίοι κοιμούνταν τον υπο του δικαίου.
Για μια ακόμη φορά η στρατευμένη «δημοσκοπία» υποκαθιστά την πολιτική. Μιλάμε για ένα χώρο που λειτουργεί με ασυδοσία και αδιαφάνεια. Κανείς δεν ελέγχεται για τίποτε.
Όποιος έχει γεμάτο πορτοφόλι δεν παίρνει μόνο κανάλι – που έλεγε και ο Ν. Παππάς- αλλά μπορεί να έχει και δημοσκοπήσεις της αρεσκείας του- για δημοσίευση εννοείται. Αρκεί να βρει πρόθυμο δημοσκόπο. Οι παροικούντες ξέρουν…
Ένα από τα βαριά αμαρτήματα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι δεν φρόντισε ώστε η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει την κοινή γνώμη από τις αυθαιρεσίες της δημοσκοπικής βιομηχανίας. Την άφησαν να πλήττει την ουσία της ενημέρωσης αλλά και της Δημοκρατίας.
Αξιολογούν οι δημοσκόποι την Βουλή και όχι η Βουλή τους δημοσκόπους. Παίρνουν μέρος στο πολιτικό παιχνίδι με την πλευρά που έχει την ευχέρεια να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες τους.
Δεν θεσπίσθηκε ποτέ επαρκές νομοθετικό πλαίσιο που να διασφαλίσει διαφάνεια και αξιοπιστία.
Δεν υπάρχουν ειδικές προϋποθέσεις σύστασης εταιρίας μετρήσεων κοινής γνώμης και διαδικασία πιστοποίησης τους. Οι δημοσκόποι είναι το μόνο κλειστό επάγγελμα που άνοιξε τα τελευταία χρόνια, καθώς εμφανίζονται ακόμη και δημοσκόποι μιας χρήσης.
Κανείς δεν ξέρει για τις έρευνες που δημοσιεύονται, ποιος τις πλήρωσε και ποιο είναι το κόστος τους. Ο καθένας μπορεί να εμφανίσει όποια «ταυτοτητα» και μεθοδολογία θέλει, χωρίς να το επικυρώνει κανείς..
Καμιά δημόσια αρχή δεν ελέγχει το σώμα των δημοσκοπήσεων, δηλαδή τα ερωτηματολόγια που υποτίθεται ότι συμπληρώνουν και αξιολογούν. Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα αν υπάρχουν καν και πώς παράγονται.
Ο καθένας μπορεί να δημοσιεύει «πίτες» και «κολώνες» ισχυριζόμενος ότι αποτελούν αποτέλεσμα επεξεργασίας ερωτηματολογίων που υποτίθεται πως συμπληρώνει. Προφανώς κάποιοι το κάνουν, σε ένα βαθμό τουλάχιστον. Αλλά ποιος το ελέγχει; Και ποιος εγγυάται ότι τα ευρήματα είναι αυτά που ανακοινώνουν; Με τεράστιες αποκλίσεις ενίοτε.
Μερικοί εκτραχύνονται και μιλούν για «αναγωγές» των υποτιθέμενων ευρημάτων τους και «εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος»- για να φέρουν τα ποσοστά εκεί που θέλουν. Ή άλλως εμφανίζουν ως αποτέλεσμα έρευνας την… γνώμη τους.
Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία οι δημοσκοπήσεις είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τις αφήνει η Βουλή στο έλεος των δημοσκόπων.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, το μεγάλο θύμα των δημοσκόπων τα τελευταία χρόνια, ούτε ως αντιπολίτευση αντιδρά στο όργιο παραπληροφόρησης και αδιαφάνειας.
