Του Γ. Λακόπουλου
Η ποδηλατάδα στην Πάρνηθα, η Ικαρία, ο Λιγνάδης και ο Φουρθιώτης φθείρουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας τον κλονίζει. Η διάθεση για υποχωρήσεις στην Τουρκία θα τον αποτελειώσει.
Εκ παραλλήλου η κυβερνητική φαυλότητα παράγει σκάνδαλα που απλώς περιμένουν τον εισαγγελέα τους- αν και το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος θα τα καταπιεί η εγγενής συλλογική ανοχή στην ατιμωρησία. Και ο κυβερνητικός σχεδιασμός να κατευθυνθούν οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης σε περιορισμένους ομόκεντρους κύκλους ημετέρων πιστοποιεί την αδιαφάνεια.
Όλα αυτά αποδυναμώνουν τον Πρωθυπουργό. Επιβαρύνουν τον ίδιο και την κυβέρνηση του με το στίγμα της αποτυχίας. Οι «κοψοχέρηδες» αρχίζουν και γίνονται είδος σε υπερεπάρκεια.
Όλα αυτά αποδυναμώνουν τον Πρωθυπουργό. Επιβαρύνουν τον ίδιο και την κυβέρνηση του με το στίγμα της αποτυχίας. Οι «κοψοχέρηδες» αρχίζουν και γίνονται είδος σε υπερεπάρκεια.
Αλλά προσοχή: από την ώρα που θα προκηρυχθούν οι εκλογές, όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Οι εκλογές γίνονται για να προδιαγραφεί το μέλλον.
Συχνά διακινείται ότι οι «ψηφοφόροι κυρίως καταψηφίζουν» για να φύγει κάποιος. Είναι επιδερμική προσέγγιση. Ψηφίζουν αυτός από τον οποίο προσδοκούν καλύτερες μέρες.
Αυτό σημαίνει ότι τίποτε από τα προαναφερόμενα κυβερνητικά στραπάτσα και την ολική απαξίωση Μητσοτάκη, ως τώρα δεν μπορεί να παράγει το κεντρικό κεντρικό δίλημμα, με βάση το οποίο θα κριθούν οι επόμενες εκλογές.
Γι’ αυτό άλλωστε η συλλογική απογοήτευση από τον Μητσοτάκη και η οργή για τις αποτυχίες και τις αντιλαϊκές πρακτικές των υπουργών του δεν μεταφράζονται σε ποσοτικό κέρδος για τον Τσίπρα.
Δεν προκύπτουν έτσι οι πολιτικές μετακινήσεις. Η προϊούσα κυβερνητική φθορά δεν μεταφέρει δυνάμεις, στην αντιπολίτευση, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα για τις εξελίξεις.
Αυτές οι εξελίξεις θα κριθούν πάνω από τη κάλπη. Στην οποία ο ψηφοφόρος θα σταθεί με άλλο φορτίο: την επόμενη μέρα του. Πρακτικά η έκβαση των εκλογών θα κριθεί στο πεδίο της οικονομίας.
Ο καταλύτης θα είναι η οικονομία
Όλα θα παίξουν το ρόλο τους. Οι απολογισμοί, οι υποσχέσεις των κομμάτων, η ιδεολογία, η πολιτική, η ιστορία, ακόμη και η αισθητική των παρατάξεων.
Αλλά ο καταλύτης θα είναι η οικονομία σε όλα τα πεδία της και σε συνάρτηση με τις κοινωνικές συνέπειες που παράγει, με αιχμή την πολιτική εξόδου από την κρίση σε πρώτη βάση.
Αυτός ο καταλύτης συναρτάται με μια μόνο εικόνα: το πολιτικό προσωπικό στα χέρια του οποίου θα περιέλθει η χώρα μετά τις εκλογές. Δεν ενδιαφέρει τόσο ποιοι θα φύγουν, αλλά ποιοι θα έλθουν. Με βιογραφικά, ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις.
Παρά τις επικοινωνιακές τυμπανοκρουσίες το σύστημα Μητσοτάκη είναι καταδικασμένο. Αρχής γενομένης από τον ίδιο: δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση ο Πρωθυπουργός που την επιδείνωσε.
Δεν μπορούν να διεκδικήσουν εκ νέου την εμπιστοσύνη των πολιτών οι υπουργοί που τη χαντάκωσαν κατά τομέα, που έχουν εμπλοκή σε σκάνδαλα ή αποδείχθηκαν ανεπαρκείς.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κενό, το οποίο εκ των πραγμάτων μόνο η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να καλύψει. Θα το πετύχει αν απέναντι στον Μητσοτάκη ο Τσίπρας αντιπαραθέσει εκτός από την πολιτική του πρόταση και το αντίστοιχο ανθρώπινο δυναμικό.
Το κλειδί της κάλπης
Ο σημερινός Πρωθυπουργός έχει αυτοπαγιδευτεί στο σχήμα ότι θα επιδιώξει να «συγκριθεί η δική του περίοδος με τη περίοδο Τσίπρα». Εννοεί με τη προηγουμένη κυβέρνηση ΣΥΡΊΖΑ- με τη προσδοκία ότι η δική του υπερέχει. Η αλαζονεία του τον οδηγεί στην εκτίμηση ότι είναι καλύτερος από τον αντίπαλο του.
Σ’ αυτό το σημείο μπορεί να στήσει τα δίχτυα του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Να αιφνιδιάσει τον Μητσοτάκη δυσάρεστα και το εκλογικό σώμα ευχάριστα, παρουσιάζοντας όχι τα χαρακτηριστικά της προηγουμένης κυβέρνησης του, αλλά το ανάγλυφο της επόμενης.
Ο Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να πάει στις κάλπες με τους αποτυχημένους υπουργούς του στην πρώτη γραμμή. Με τους χρεοκοπημένους βουλευτές του που έχουν εκτεθεί ήδη με όσα εμφανίζουν κάθε τόσο στην επικαιρότητα. Με τον διάτρητο απολογισμό του.
Ο Τσίπρας έχει το περιθώριο να ταυτιστεί με την προσδοκία.
Αρκεί να αλλάξει ριζικά την εικόνα του κόμματός του, εμφανίζοντας στους ψηφοφόρους μαζί με το πρόγραμμα του και το νέο και αναβαθμισμένο προσωπικό-το κάνει ήδη εν μέρει- που αναλάβει τη διακυβέρνηση της επόμενη τετραετίας.
Αυτό είναι το κλειδί της κάλπης. Τα υπόλοιπα δεν έχουν αξία….
