Του Γ. Τεκίδη
“Δεν μπορώ να δεχτώ κάποιον που αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες. Για μένα αυτός δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε ορθόδοξος. Η ορθοδοξία περιθάλπει όποιον άνθρωπο από όπου κι αν είναι. Αυτό σημαίνει Χριστός.
Όσο θα κηρύττουμε τον Χριστό, αυτό θα το κάνουμε πράξη. Στους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ο Χριστός σήμερα. Αυτόν τον Χριστό διδάσκουμε. Θα είμαστε υπόλογοι αν δεν τον υποδεχτούμε. Μόνο με αυτόν τον Χριστό μπορούμε να γιορτάσουμε πραγματική Ανάσταση το Πάσχα”.’
Είναι τα λόγια του Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιου, σε παλαιότερη συνέντευξή του που και σήμερα είναι επίκαιρη, στο ραδιόφωνο του Άλφα. Λόγια βάλσαμο, παρήγορα μα και ενθαρρυντικά όχι μόνο για τους ξεριζωμένους από την πατρίδα τους πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά και για όσους συναισθάνονται την ανθρώπινη δυστυχία και τον πόνο των κατατρεγμένων και προσπαθούν να τους συντρέξουν.
Και έχουν μέγιστη σημασία τα λόγια αυτού του ιεράρχη που τιμά με την στάση του το πρόσωπο του Ιησού, σε καιρούς μολυσμένους από τον ρατσισμό, την αδικαιολόγητη ξενοφοβία, τον εθνικισμό και τα ανιστόρητα επιχειρήματα και τις θεωρίες ακροδεξιάς προέλευσης για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα από τους “απρόσκλητους, τούς εισβολείς” κατά τον κ. Μητσοτάκη.
Δυστυχώς για την εκκλησία φωνές σαν αυτή του Δημητριάδος Ιγνάτιου είναι μειοψηφία στους κόλπους της κατά γενική παραδοχή και αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αφού στον τόνο που δίνουν καθημερινά κρούσματα απάνθρωπης και ξενοφοβικής συμπεριφοράς συμπολιτών μας ανά την επικράτεια στην εμφάνιση και μόνο προσφύγων και μεταναστών, πρωτοστατούν ιερείς με την κάλυψη συνήθως και του τοπικού Μητροπολίτη.
Στο πρόσωπο και τα φοβισμένα μάτια του πεινασμένου ανήλικου πρόσφυγα, του κυνηγημένου από την φωτιά του πολέμου, την ανείπωτη ανέχεια και του καταργημένου μέλλοντός του, δεν αντικρίζουν την έκκληση του Χριστού για έλεος και ευσπλαχνία, παρά μόνο βλέπουν τον εισβολέα, τον άρπαγα, τον αλλόθρησκο, τον σφετεριστή της δικής τους δουλειάς και καλοπέρασης.
Προχθές ακόμη στη Σκύδρα και στη συνεδρίαση του Δημοτικού σ/λίου ο τοπικός ιερέας ενώπιον και συνδημοτών του αφού εκφώνησε ένα λογύδριο ποτισμένο στο μίσος και την απέχθεια για τους ξενόφερτους, συμφώνησε ύστερα από πρόταση παραβρισκόμενου να πάρουν τις καραμπίνες και το νόμο στα χέρια τους, αφού κατά την άποψη τους το κράτος αδρανεί και δεν…εκτελεί επί τόπου τους…λαθροεισβολείς.
Στην ίδια συνέντευξη ο Δημητριάδος, αναφέρθηκε και στα προβλήματα που σίγουρα δημιουργούνται με τον προσφυγικό υπερπληθυσμό στις τοπικές κοινωνίες και τις αντοχές της χώρας, όμως παρόλα αυτά τονίζει ότι καμιά δυσκολία, καμία αμφισβήτηση, καμιά οργή όσο δικαιολογημένη κι αν είναι για την αδιαφορία των Ευρωπαίων σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, δεν μπορεί να σταθεί ικανή να αποστρέψουμε το βλέμμα από την περιφερόμενη δυστυχία συνανθρώπων μας που δεν έφταιξαν σε τίποτα για την ανελέητη μοίρα τους.
Κι όμως Σεβασμιότατε, δεν είναι μόνο το κομμάτι συμπολιτών μας που αποστρέφει το βλέμμα από τους σύγχρονους κολασμένους, αλλά και μέγα μέρος του κλήρου. Του κλήρου που αντί του λόγου της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ανοχής και κατανόησης, επιλέγει αυτόν του μίσους, της μιζέριας, της απανθρωπιάς, σταυρώνοντας έτσι έμπρακτα άλλη μια φορά τον Ιησού, το κήρυγμα του οποίου υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Άξιοι, λοιπόν, όσοι ιερωμένοι έστω και λίγοι, η πλειοψηφία του λαού μας, όσοι από τον πολιτικό κόσμο μάχονται την απανθρωπιά την συνυφασμένη με τα άνομα συμφέροντα των μεγάλων αυτού του πλανήτη, συμφέροντα που γεννούν δυστυχία και θάνατο για λαούς και χώρες. Άξιοι γιατί μπορούν και ατενίζουν κατάματα το βλέμμα Εκείνου, το κήρυγμα του οποίου υπηρετούν με την στάση και τη συμπεριφορά τους, κι έτσι μπορούν και γιορτάζουν καθημερινά την Ανάσταση.