Toυ Γ. Λακόπουλου
Μια σύντομη απάντηση στους αναγνώστες του ΑΠ -και τους φίλους μου -που ζητούν να αγνοήσω την απόφαση της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον μου και να συνεχίσω την αρθρογραφία μου στην ίδια γραμμή -της κριτικής στήριξης:
Κάποιοι-που έχουν και σχέση με το κόμμα- με προτρέπουν μάλιστα να εκλάβω αυτή την αδιανόητη «ομόφωνη» απόφαση, ως αναγκαστικό χειρισμό του Αλέξη Τσίπρα, απέναντι στο «πρόβλημα Σκουρλέτη».
Έχω το ρεπορτάζ από τη συνεδρίαση. Αλλά ό,τι ήταν να πω επί του θέματος το είπα.
Θέλω να ευχαριστήσω όσους επικοινωνούν με το ΑΠ, ή μαζί μου με θέρμη.
Θέλω επίσης να τιμήσω όσους στο Πολιτικό Συμβούλιο της ΟΕΣ εναντιώθηκαν στην απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας.
Ευχαριστώ τους συνάδελφους που αντέδρασαν για την ουσία της απόφασης.
Η ΕΣΗΕΑ μάλλον δεν κατάλαβε τι σημαίνει να καταγγέλλεται ένα δημοσίευμα όχι ως άσκηση δικαιώματος και αντίλογος, αλλά με απόφαση πολιτικού οργάνου κόμματος που το «διαβαθμίζει» σαν κάτι άλλο από ό,τι είναι- δίκην επιστροφής σε συστήματα ιστορικά καταδικασμένα.
Δεν ξέρω τι να πω για τους, ελάχιστους, δημοσιογράφους που έσπευσαν να συνταχθούν με την απόφαση – μετά και… πριν την έκδοσή της-χαρακτηρίζοντας την πολιτική κριτική σε στέλεχος κόμματος ως υποκινούμενη «επίθεση». Έτσι προσυπέγραψαν την ανατριχιαστική εκδοχή για «εξυπηρέτηση αντίπαλων πολιτικών κέντρων».
Κάποιοι το συνδύασαν με τον Τσίπρα και άλλοι με την θητεία μου στον ΔΟΛ. Απλώς τους διέφυγε ότι με στρατολόγησε προσωπικά ο Ψυχάρης. Δεν πρόσεξα όμως αν είχε και τη γάτα Ιμαλαΐων δίπλα του.
Θυμάμαι τον Χατζηδάκι που έλεγε: «Μερικοί κύριοι νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι».
Να εξηγούμαστε: Δεν έχω τίποτε με κανέναν στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε είμαι πολιτικός αντίπαλος κανενός στελέχους του ώστε να αντιδικώ μαζί του.
Τη γνώμη που γράφω και σε όποιον δεν αρέσει ας την προσπερνάει- ή ας την αντικρούσει. Ο ίδιος, όχι το κόμμα του.
Μπορώ να εξηγήσω την ανοχή του Αλέξη Τσίπρα στο φαινόμενο, αλλά δεν την δικαιολογώ.
Αντίθετα πιστεύω ότι είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το κόμμα του πρέπει να μετασχηματιστεί για να διαμορφώσει εναλλακτική λύση για τη χώρα.
Η επάνοδος στην κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός.
Επιμένω ότι ο Τσίπρας είναι ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του και οφείλει να αποδεχτεί το ρόλο του φυσικού επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης- που του έδωσαν οι πολίτες στη κάλπη τρεις φορές- και να αφήσει πίσω την παρακμή της κομματικής γραφειοκρατίας και τα βαρίδια.
Τα υπόλοιπα είναι δική του υπόθεση. Τι κάνουν οι ηγέτες σ’ αυτές τις περιπτώσεις και πού καταλήγουν αν δεν το κάνουν -μπορεί να το βρει στην Ιστορία.
Είναι φανερό ότι μια καταδικαστική απόφαση για δημοσιεύματα που καταλογίζουν ευθύνες για την ήττα του κόμματός του, απλώς απαλλάσσει, όσους έχουν αυτές τις ευθύνες και τους δίνει άλλοθι να συνεχίσουν την οπισθοδρόμηση.
Οι μάγισσες παραδίδονταν στην πυρά για να μην παραδοθεί το ιερατείο.
Τέτοιες παγίδες συνηθίζουν να στήνουν οι κομματικές γραφειοκρατίες. Αλλά αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα.
Σε κάθε περίπτωση όμως θα ήταν ακατανόητο να συνεχίσω την υποστήριξη- με τα κείμενά μου -σε ένα κόμμα που με καταγγέλλει για «εξυπηρέτηση αντίπαλων πολιτικών κέντρων».
Τα είπαμε, αποχαιρετισθήκαμε, τέλος. Ούτε σύνδρομο Πλουμπίδη θα μπορούσε να με κατατρέχει, ούτε σύνδρομο της Στοκχόλμης εμφανίζω.
