Του Γ. Λακόπουλου
Τα μάθατε τα νέα; Ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε καινούργια «τάση» με επικεφαλής τρία αξιόλογα στελέχη του- που αποσπάστηκαν από μια άλλη «κίνηση» στελεχών.
Στο «Σχέδιο αρχών κατευθύνσεων για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία σε κορμό της προοδευτικής παράταξης», που κοινοποίησαν διαβάζουμε:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ στη διαδρομή του ήταν ένα κόμμα που διαρθρώθηκε με βάση τις συνιστώσες. Στη συνέχεια, προέκυψε η ανάγκη μετάβασης στις τάσεις….Σήμερα όμως έχουν υπερβεί τα όριά τους και κατά συνέπεια προτείνεται η κατάργησή τους και η υιοθέτηση των ρευμάτων ιδεών».
Για το φύλο των αγγέλων θα μιλήσουν στο επόμενο κείμενο.
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντί να ομογενοποιηθεί υπό τον Αλέξη Τσιπρα, αμοιβαδοποιείται περισσότερο.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι ουδείς ενδιαφέρεται για τις φράξιες, τις προσωπικές συσπειρώσεις, τα καπετανάτα και τους παράγοντες- που αυξάνονται αντί να εξαερώνονται μαζί με τις παλιές «συνιστώσες».
Πώς μπορεί να αποκτήσει κυβερνητική προοπτική ένα βαβυλωνιακό κόμμα που καταναλώσει ενέργεια στη συγκόλληση των “53+” που ετοιμάζουν ηχηρή μεταγραφή- με την «ομάδα των βορείων προαστίων», των «σημιτικών” -με τους παλιούς του ΠΑΣΟΚ και τους «παλαιότερους του ΚΚΕ”, τους ποικιλώνυμους «προεδρικούς» με τους «αντιηγετικούς» και τους «νεολαίους»;
Ο οργανωμένος ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ βρίσκεται εκτός κοινωνίας. Το μόνο κατόρθωμα μετά την εκλογική του ήττα- για την οποία απέφυγε την αυτοκριτική- είναι ότι υπονόμευσε την διεύρυνση του, για να φρακάρει τη μετεξέλιξή του. Ώστε να περιστρέφεται διαρκώς γύρω από τον εαυτό του.
Κάποιοι θα πουν «αυτός είναι ο φυσικός τρόπος ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ και δεν αλλάζει». Τότε θα μείνουν μόνοι τους.
Θα μπορούν να κοπούν σε όσα κομμάτια θέλουν: από ομάδες του τηλεφωνικού θαλάμου, μέχρι μονοπρόσωπες κινήσεις. Ένα αλλόκοτο μείγμα από εραστές του σημιτικού εκσυγχρονισμού, μέχρι λιγωμένους από μικροαστικό σταλινισμό.
Οι μισοί δεν θέλουν την κυβέρνηση για να μην αραιώσουν την αριστερή σούπα τους και επιδιώκουν έναν καλό «συσχετισμό». Θεωρούν θρίαμβο το «δεύτερο κόμμα».
Οι άλλοι μισοί ξέχασαν τη λέξη «αυτοδυναμία» και θέλουν ένα καλό ποσοστό για να συγκυβερνήσουν με τη Γεννηματά, τον Παπανδρέου, τον Κοτζιά και τον Βαρουφάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε δυο φορές εκλογές το 2015 και έχασε αξιοπρεπώς το 2019. Αυτή η εκλογική ισχύς δεν προέρχεται από καμία Αριστερά.
Είναι η προσωπική ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα και η επίδραση της δημόσιας παρουσίας του στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ -που πρόδωσαν οι ηγερίες τους.
Ο Τσίπρας παραμένει το μόνο ελκυστικό στοιχείο του κόμματος που βρίσκεται σήμερα στην αξιωματική αντιπολίτευση -και δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει αν θέλει να επιστρέψει στην κυβέρνηση, ή να πάει παρακάτω.
Το προσωπικό του ιμπέριουμ του πρώην πρωθυπουργού -που μετέτρεψε ένα περιθωριακό σχήμα παρέας, σε κόμμα εξουσίας και τις ομάδες διαμαρτυρίας σε κυβερνώσα δύναμη- εξακολουθεί να συγκινεί μεγάλους όγκους ψηφοφόρων.
Με τον Τσίπρα επικεφαλής έφτασαν στην κυβέρνηση και με αυτόν έχουν πιθανότητες να ξανακυβερνήσουν.
Η προϋπόθεση είναι να αξιοποιήσουν το βεληνεκές του επικεφαλής τους για να συγκροτήσουν νέο ριζοσπαστικό κόμμα. Με δομές και σύγχρονες ιδέες που θα συνδέουν την Αριστερά με την Κεντροαριστερά ως εναλλακτική λύση για η χώρα.
Αντί γι’ αυτό οργανώνουν φράξιες. Εναντίον ή υπέρ του Τσίπρα. Είναι η αποθέωση του παραλόγου.
Η δημοκρατική Παράταξη -η Αριστερά- επικρατεί ως κυβερνώσα δύναμη, όταν συσπειρώνεται σε έναν πολιτικο φορέα, με ηγέτη ευρείας απήχησης.
Μεταπολεμικά το κατάφερε με τους δυο με τους Παπανδρέου, το 1964 και το 1981, και με Τσίπρα το 2015. Οι ενδιάμεσοι έτρωγαν από τα έτοιμα.
Ο Σημίτης παρέλαβε το κράτος και ο τρίτος Παπανδρέου καβάλησε την επιρροή του ονόματος και την κεκτημένη ισχύ του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Όταν τίναξε τα πάντα στον αέρα- με τον εαυτό του μαζί- η παράταξη βρέθηκε στο έλεος του Σαμαρά. Χωρίς το πολιτικό αστέρι του Τσίπρα θα ήταν ακόμη. Όπως θα μείνει το έλεος του Μητσοτακισμού, χωρίς τον Τσίπρα.
Στην Κουμουνδούρου αντί να διαμορφώνουν κόμμα, πολιτική, ιδεολογία, προτάσεις για τη χώρα, ηγετική ομάδα χωρίς σκελετούς, διαμορφώνουν ομάδες. Ορισμένες μάλιστα για την αποδυνάμωση του Τσίπρα. Είναι τρελοί αυτοί οι Συριζαίοι.
Αυτό δεν είναι πολιτική για την κοινωνία. Είναι παιχνίδι μηχανισμών από μωροφιλόδοξους και παρακμιακούς.
Η κυβερνητική προοπτική στου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι νόμισμα με τη φυσική ηγεσία του Τσίπρα στην παράταξη στη μια όψη και στην άλλη την ανάδειξη του νέου πολιτικού στόχου που θα κινητοποιήσει την κοινωνία.
Π.χ. πριν το 1981 ήταν η Αλλαγή. Το 1996 ο Εκσυγχρονισμός. Το 2015 η έξοδος από το Μνημόνιο. Τώρα τι;
Οι πολίτες εκεί έξω περιμένουν από τον Αλέξη Τσίπρα να εκφράσει ηγετικά το νέο ορόσημο: την έξοδο από την κρίση. Ως επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, όχι ως ρυθμιστής εσωτερικών συσχετισμών.
Δεν θα περιμένουν για πολύ ακόμη.
