Του Διογένη Λόππα
Δεν σκότωσαν κάποιον διεθνή τρομοκράτη έπειτα από ανταλλαγή πυρών, ούτε τον Παλαιοκώστα έπειτα από φρενήρη καταδίωξη, ούτε κάποιον καταζητούμενο κατά συρροή δολοφόνο: Τη φορά αυτή η πιο τριτοκοσμική αστυνομία της Ευρώπης έβγαλε τα κουμπούρια μπροστά στην θανάσιμη απειλή που αντιμετώπισε απέναντι σε δύο ανήλικα παιδιά και έναν άοπλο εικοσάχρονο. Δεν είχαν το τακτ να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό, ούτε τον επαγγελματισμό ή την εκπαίδευση να ακινητοποιήσουν τους ελεγχόμενους. Αγνόησαν μάλιστα και τις σαφείς οδηγίες κάποιων ανωτέρων τους με λίγο περισσότερο μυαλό, οι οποίοι προφανώς, γνωρίζοντας τις πεποιθήσεις και το παρελθόν της συγκεκριμένης ομάδας, φοβήθηκαν ακριβώς την κατάληξη που τελικά είχε η καταδίωξη.
Στην πολιτισμένη δύση, οποιαδήποτε κυβέρνηση θα είχε να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους περιστατικό στη βάρδια της, δεν θα είχε μέρος να κρυφτεί. Παρόμοια περιστατικά βέβαια συμβαίνουν δυστυχώς αρκετά συχνά και, βέβαια, μπορεί αντικειμενικά η ευθύνη να ανήκει στην εκάστοτε κυβέρνηση, όμως ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η επιχειρησιακή (και ποινική επακόλουθα) ευθύνη αφορά κυρίως τους βαθμοφόρους επί του πεδίου και γενικότερα την ηγεσία του σώματος. Έτσι οι κανονικές κυβερνήσεις στον κανονικό κόσμο προσπαθούν πρώτα να αμβλύνουν τη ζημιά στην εικόνα του κράτους – φονιά τονίζοντας την πλήρη αντίθεσή τους στη βία και στη συνέχεια παρακολουθούν στενά και επικουρούν τη δικαιοσύνη στην παραδειγματική τιμωρία των επίδοξων Κάλαχαν.
Φευ, εδώ είναι Βαλκάνια. Ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης, σκίζοντας με μανία το κεντροδεξιό πέπλο που κρύβει την πραγματική φύση των ακροδεξιών ακτιβιστών που κινούν τα νήματα πίσω από την προοδευτική βιτρίνα του πρωθυπουργού, έσπευσε όχι να καταδικάσει την αλόγιστη βία που οδήγησε στον αχρείαστο θάνατο ενός νεαρού Έλληνα πολίτη, αλλά αντίθετα να συγχαρεί τη συγκεκριμένη ”αστυνομία” (ο Θεός να την κάνει) για τα νέα της ανδραγαθήματα. Στο πλάι του και ο ανεκδιήγητος υπουργός με το προοδευτικό παρελθόν που ζήλεψε τον οίστρο του προκατόχου του και σε μια κίνηση αηδιαστικού συμβολισμού, που θα έκανε τους Ναζί να κοκκινίσουν από ντροπή, επισκέφθηκε τους (κρατικούς) δολοφόνους προς συμπαράσταση!
Έτσι η μεγαλύτερη κεντροδεξιά παράταξη της Ευρώπης (sic) φαίνεται ότι στην πραγματικότητα είναι η φονικότερη ακροδεξιά καρικατούρα των Βαλκανίων. Όχι επειδή στη βάρδια της έτυχε ένα στυγνό έγκλημα που κυρίως βαρύνει τους φυσικούς αυτουργούς του, αλλά επειδή έσπευσε αυτοβούλως να αναλάβει την πολιτική και ηθική ευθύνη του εγκλήματος (στα χνάρια του περιβόητου Μιχαλολιάκου), χαρίζοντας εναλλακτικές ερμηνείες στην έννοια του κράτους δικαίου, που φαντάζομαι ότι θα σπεύσουν άμεσα να υιοθετήσουν οι ομοϊδεάτες της ΝΔ στις ΗΠΑ του Trump και στην Ουγγαρία του Orban.
Αλήθεια, αν ο εν ψυχρώ δολοφονηθείς συμπολίτης μας, (που φέρεται να ήταν ”σεσημασμένος” -κρατάτε πάντα μικρό καλάθι σε ”πληροφορίες” από το εσωτερικό της αστυνομίας-, αλλά σίγουρα χωρίς ποινικό μητρώο) δεν είχε σταθεί τόσο άτυχος και έφθανε μέχρι το φυσικό δικαστή του, ποια ποινή ακριβώς θα αντιμετώπιζε; Τρία χρόνια με αναστολή στην περίπτωση εξάντλησης της αυστηρότητας της έδρας; Αντιλαμβάνονται οι Κλουζώ της αστυνομίας και οι Γκεμπελίσκοι της κυβέρνησης ότι οι κατηγορίες θα ήταν πλημμεληματικού χαρακτήρα; Ότι όχι μόνο δολοφόνησαν με όπλα και εθνόσημα του ελληνικού δημοσίου -χρηματοδοτούμενα από Έλληνες φορολογούμενους- έναν Γιάννη Αγιάννη, αλλά επιχαίρονται και από πάνω για την ποταπή πράξη τους;
Δουλειά της αστυνομίας σε μια δημοκρατία της πολιτισμένης δύσης που μάλιστα δεσμεύεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο και από τις συνθήκες της Ε.Ε. της οποίας είναι μέλος , είναι η τήρηση των κανόνων και των νόμων της δημοκρατίας και η παράδοση τυχόν παραβατών στη δικαιοσύνη. Τελεία. Οι αστυνομικοί δεν είναι ούτε δικαστές, ούτε πολύ περισσότερο φορείς ποινών που επιβάλλονται από ένα φανταστικό ακροδεξιό εθιμικό ”δίκαιο”. Πολύ περισσότερο όταν φέρουν τον εξοπλισμό που τους παρέχει το κράτος, όταν δρουν υπό τις σαφείς οδηγίες που τους παρέχει το κράτος και ιδιαίτερα όταν φέρουν στις στολές τους τα διακριτικά του κράτους. Γιατί τη στιμγή που οι ίδιοι δρουν παραβατικά, μαζί τους δρα παραβατικά και το κράτος, αφού μέσω των εθνοσήμων των ταυτοτήτων και των διακριτικών τους, εκπροσωπούν άμεσα το κράτος.
Όταν η υπόθεση αυτή φθάσει σε λίγα χρόνια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το ελληνικό κράτος όχι μόνο θα διασυρθεί ενώπιον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, αλλά θα κληθεί να πληρώσει και μια τεράστια αποζημίωση στην οικογένεια του θύματος. Και ενώ η υπεράσπιση θα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τις γνωστές γενικότητες, περί δόλου των (προφανώς ήδη καταδικασμένων τότε) αστυνομικών οργάνων, περί άγνοιας της κεντρικής διοίκησης και περί οδηγιών που σαφώς δόθηκαν αλλά δεν εκτελέστηκαν από τους φορείς του εγκλήματος, η πολιτική αγωγή θα παιανίζει τις δηλώσεις του αντιπροέδρου (!) της κυβέρνησης και την επίσκεψη συμπαράστασης του αρμόδιου υπουργού στους δολοφόνους. ΄Ετσι με συνοπτικές διαδικασίες θα αποδείξει ότι το ελληνικό κράτος ήταν συνεργός και συμπαραστάτης του εγκλήματος και μάλιστα δεν έδειξε ούτε διάθεση μεταμέλειας.
Οι πάντοτε λαλίστατοι ακροκεντρώοι διαμορφωτές, όταν ο Ρουβίκωνας πετάξει καμιά στρακαστρούκα ή όταν πέσουν τίποτα αχρείαστες σφαλιάρες στα παιδιά των νοικοκυραίων που χαιρέτησαν κάπως άτσαλα, είναι άφαντοι. Τους κατάπιε η γης. Είναι οι ίδιοι που βρίσκουν αρκετά προοδευτικό τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση και προσπαθούν να πείσουν το κοινό τους ότι ο τόπος δεν έχει ανάγκη ούτε την αριστερά, ούτε ένα Κίνημα Αλλαγής με σοσιαλιστικές αναφορές, αφού η υπάρχουσα κυβέρνηση είναι αρκούντως προοδευτική και μας καλύπτει όλους. Δε μπήκαν ούτε στον κόπο να ”καταδικάσουν τη βία από όπου και αν προέρχεται”.
ΥΓ
Ήθελα νά ‘ξερα, εκεί στα στρατόπεδα του κ. Λοβέρδου και του κ. Ανδρουλάκη είναι σίγουροι ότι θέλουν ακόμα να βρεθούν στο ίδιο υπουργικό τραπέζι με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ύστερα από όσα συνέβησαν;