Ουρλιαχτό!

Του Γιώργου Βαρεμένου*

Η είδηση ότι δόθηκε εντολή να μην μεταδίδονται συχνά από τα κρατικά Μέσα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, είναι συγκλονιστική στη σημειολογία της, αν μεταφρασθεί σε συγκεκριμένη πρακτική.

Όταν στην πρώτη φάση ο πρωθυπουργός έπαιρνε τηλέφωνο τον ανηψιό του και δήμαρχο Αθηναίων ζητώντας του να περάσει η καρότσα έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, είχε άραγε προσέξει ποια τραγούδια έλεγε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ή απλώς τα ένοιωσε σαν απλή υπόκρουση στο σώου;

Ένα σώου που μετέτρεπε εν μέσω πανδημίας την πολιτική σε ένα επικοινωνιακό καπρίτσιο και σε ένα αδειανό πουκάμισο με χρυσά μανικετόκουμπα. Ο Σταμάτης είχε την γενναιότητα να δηλώσει ότι τα τραγούδια του δεν τάχει γράψει για τέτοιο σκοπό. Όχι βέβαια και για να μην μεταδίδονται καθόλου…

Τότε έγραψα σ’ ένα άρθρο στα «Νέα» ότι θάρθει δυστυχώς καιρός που τα τραγούδια θα μετατραπούν σε μοιρολόγια λόγω των γενικότερων κοινωνικο-οικονομικών συνεπειών της πανδημίας.

Τώρα λοιπόν δεν είναι καιρός για τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος διαθέτει κι έναν αριστοφανικό λόγο άκρως επικίνδυνο για την εξουσία τους. Τώρα η καρότσα κινδυνεύει να ανατραπεί καταμεσίς του μεγάλου περίπατου και ο δήμαρχος βρήκε άλλα παίγνια.

Τώρα είναι η ώρα για το ουρλιαχτό χαράς του κ. Άδ. Γεωργιάδη για τον αριθμό των νεκρών. Ένα ουρλιαχτό που έρχεται από το έρεβος μιας τρομακτικής ιδεολογίας, όπου ο κυνισμός συναντάει την ακόρεστη δίψα για εξουσία. Περισσότερη εξουσία για την εξουσία, αν είναι δυνατόν χωρίς αντίλογο και χωρίς απρόσκλητους επισκέπτες στο τραπέζι, που την απολαμβάνουν με τους εντιμότατους φίλους του.

Μήπως όμως πρέπει να ακουστεί και το ουρλιαχτό οργής και απόγνωσης των ανθρώπων που τους βλέπουν σαν κατσαρίδες; Ένα ουρλιαχτό που θα σκίσει τη νεκρική σιγή των δρόμων και θα φθάσει έως τα στρατηγεία εκείνων που σχεδιάζουν το μέλλον της Ελλάδας μετά την πανδημία. Μιας Ελλάδας που δεν θάναι ποτέ πια ίδια. Η εργασία δεν θα απέχει από την ανεργία, η βάση της οικονομίας θα έχει αφελληνισθεί και το δημογραφικό θα έχει ενταθεί. Για να μη μιλήσουμε για τη δημοκρατία. Ακόμη και στη Γαλλία του διαφωτισμού και των δημοκρατικών παραδόσεων, ο πρώην κεντρώος τεχνοκράτης Εμ. Μακρόν περνάει νόμους που θα τους ζήλευε και ο ευρισκόμενος στο σκαμνί του δικαστηρίου Νικολά Σαρκοζί. Ο νόμος για τις συναθροίσεις είναι στην Ελλάδα ένα μόνο δείγμα για το τί σκαρώνουν όσοι ονειρεύονται να ακυρώσουν την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς και να επιβάλουν το νόμο των νικητών του εμφυλίου πολέμου.

Τώρα προέχει, πριν απ’ όλα, η μάχη για την προάσπιση της ανθρώπινης ζωής. Η κυβέρνηση, δηλαδή ο κ. Μητσοτάκης, που κρύβεται πίσω από τα ουρλιαχτά του Κ. Αδ. Γεωργιάδη και το αλλόκοτο θεώρημα Γεραπετρίτη, είναι διατεθειμένη να βυθισθεί ξανά στην τοξικότητα και να ανασύρει το φτυάρι της τυμβωρυχίας για να κλείσει τις ρωγμές στην εικόνα της.

Η ουσία της πολιτικής αυτή τη στιγμή δεν μπορεί παρά να είναι η αλληλεγγύη και η έμπρακτη στήριξη σε όσους μάχονται για την σωτηρία ανθρώπινων ζωών, όπως επίσης η μάχη για τη Δημόσια Υγεία, που αποτελεί όρο επιβίωσης. Ακόμη και ένας αν ήταν να σωθεί, θα άξιζε τον κόπο. Η συζήτηση πρέπει να στραφεί εκεί κι ο βασιληάς ας αφεθεί γυμνός με το φτυάρι στο χέρι. Και, συγγνώμη Σταμάτη, αυτή τη φορά δεν θα πάμε στον Άδωνη για καφέ.

* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

ΑΠΟ ΤΟ TVXS