Του Γ. Λακόπουλου
Η πολύτεκνη Γερμανίδα που προτάθηκε- επιβλήθηκε μάλλον- από την Άνγκελα Μέρκελ στην ηγεσία της Κομισιόν -στην οποία πολλοί θα ήθελαν την ίδια- ξεκίνησε μάλλον διστακτικά. Με αμφιβολίες και γκρίνιες.
Θέματα όπως η προσθήκη τρίτου εκτελεστικού αντιπροέδρου, ο διορισμός εντός εκ των αντιπροέδρων της δεύτερης σειράς για τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» και η μόλις με εννέα ψήφους προσωπική έγκρισή της μετά την ακρόαση στο Ευρωκοινοβούλιο δημιούργησαν αβεβαιότητες.
Ωστόσο είχε δείξει ότι δεν ήλθε για να καταθέσει τα όπλα από την πρώτη στιγμή. Παρότι οι κυβερνήσεις δεν την βοήθησαν με τις προτάσεις τους για τα μέλη του Κολέγιου- ο Γιούνκερ το επισήμανε λέγοντας ότι ο ίδιος έχει επιλέξει κατ’ εξοχήν πολιτικά πρόσωπα- άρχισε να θεμελιώνει την κυριαρχία της.
Ξήλωσε τον διαβόητο Σελμάγιερ- που είχε αυτοαναρριχηθεί σκανδαλωδώς στη θέση του Γενικού Γραμματέα, διόρθωσε το θέμα της «ευρωπαϊκής ταυτότητας» και έβαλε έναν καθαρό στόχο:
“Εάν κάνουμε καλά την δουλειά μας, η Ευρώπη του 2050 θα είναι η πρώτη ήπειρος στον κόσμο με ουδετερότητα άνθρακα, θα είναι μία πρώτης τάξεως ψηφιακή δύναμη, θα παραμείνει μία οικονομία που επιτυγχάνει περισσότερο να διασφαλίζει ισορροπία ανάμεσα στην αγορά και την κοινωνική πολιτική, θα έχει ηγετική θέση στην διευθέτηση των μεγάλων παγκόσμιων θεμάτων».
Πολλοί πρόσεξαν την αίρεση “εάν κάνουμε καλά την δουλειά μας”, που δείχνει ότι η Γερμανίδα πρόεδρος προτίθεται να δουλέψει σαν γερμανική μηχανή.
Οι εκπρόσωποι ευρωπαϊκών λαών έδωσαν στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ευρεία υποστήριξη 461 βουλευτών- στους οποίους ατυχώς δεν περιλαμβάνονται τέσσερις από τους έξι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Οι πολιτικοί παρατηρητές σημειώνουν ότι στην σχεδόν καθολική αποδοχή της -έστω σε δεύτερο χρόνο- έπαιξε ρόλο η πολύ καλή παρουσία της στην Ολομέλεια την Τετάρτη.
Οι δισταγμοί -όχι τόσων των πολιτικών παραγόντων όσο των ΜΜΕ και των πολιτών- διασκεδάστηκαν, αν δεν παραμερίσθηκαν εντελώς, από τις στέρεες και στενευμένες θέσεις της και από το ύφος της δημόσιας παρουσία της.
Είχε πολύ καλό λόγο- σε τρεις γλώσσες. Ήταν ανθρώπινη, με ήπιους τόνους. Σ’ αυτό δεν έδειξε καθόλου Γερμανίδα και εξασφάλισε «πέρασμα» σε όσους πείθονται από την αύρα που αποπνέει ένα δημόσιο πρόσωπο. Πρωτίστως ήταν πολιτική- στοιχείο που μαρτυράει την καταγωγή της από πολιτική οικογένεια.
Η «Ούρσουλα», όπως την αποκαλούν πλέον οι περισσότεροι, φαίνεται να ξεπέρασε και δικούς της εσωτερικούς δισταγμούς και έδειξε ότι έχει μέσα της περισσότερη δύναμη από ό,τι φάνηκε στην αρχή.
Είναι συγκροτημένη, ξέρει τι θέλει, είναι σε θέση ιεραρχεί τους στόχους της και να αποκτά χημεία με τους συνεργάτες της. Δείχνει ότι συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής ιδέας, που θα προέλθει από την διάλυση της πεποίθησης του μέσου Ευρωπαίου ότι «αυτά που λέει η κοινοτική Ευρώπη δεν μας συμπεριλαμβάνουν».
Σπεύδοντας σε μια από τις πρώτες κινήσεις της να πάει μέρος στο πρόγραμμα των Ευρωπαϊκών Διαλόγων με πολίτες- που καθιέρωσε ο Γιούνκερ, έδειξε ότι προτίθεται να από-βρυξελλοποιήσει τη λειτουργία της Επιτροπής της.
Κάποιοι λένε ότι περισσότερο από όλα αυτό που την καθιστά την τελευταία αχτίδα για το ευρωπαϊκό όραμα είναι το προσωπικό της παράδειγμα: στα 61 της είναι επιτυχημένη στην πολιτική της σταδιοδρομία, στην επιστήμη της και στην οικογένεια της. Χώρια που της έφυγε η αρχική «ξινίλα» και γίνεται συμπαθής- αν όχι γοητευτική.
