Του Νίκου Λακόπουλου
Στην Αρχαία Ελλάδα είναι τιμή να πεθάνεις μαχόμενος για την πατρίδα. Στη Νεώτερη Ελλάδα είναι τιμή και το να μη πεθάνεις για την πατρίδα. Θάλεγε κανείς με τόση επισημότητα, γραβάτες, παρελάσεις και εμβατήρια ότι η Ελλάδα είναι σοβαρή χώρα. Τίποτα όμως δεν είναι στα αλήθεια σοβαρό εδώ. ‘Οταν λέμε κάτι στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι το εννοούμε κιόλας.
Ο λαός της Ελλάδας είναι εκφραστικός. Οι πολιτικοί μιλάνε δυνατά κουνώντας –κατά προτίμηση-, τα χέρια. Μερικοί το ένα δάχτυλο, τον δείκτη. Άλλοι το δεύτερο και το τρίτο στο σχήμα V. Οι έφηβοι μόνο το μεσαίο. Οι αγανακτισμένοι πολίτες ανοιχτά και τα πέντε δάχτυλα προτεταμένα.
-« Να μαλάκα!»
Είναι ένας πολιτισμός με πολύ πλούσια γλώσσα. Ίσως και με πολλές πλούσιες γλώσσες. Οι νεοέλληνες, όμως, χρησιμοποιούν ελάχιστες ελληνικές λέξεις στην ομιλία τους. Πολλοί νέοι χρησιμοποιούν μόνο την λέξη “φοβερό” για όλα. Μιλούν ένα είδος ελληνοαγγλικών. Ξέρεις.
Οι εκφράσεις συνοδεύονται από χ ε ι ρ ο ν ο μ ί ε ς. Η τέχνη των χεριών είναι αρχαία σε έναν λαό που γέννησε τη Γλυπτική. Η αφή συνδέεται με την άμεση δημοκρατία. Αν όχι αυτά, κάποια άλλα ελληνικά δάχτυλα έπλασαν αυτά τα μισοκατεστραμμένα αγάλματα, που κυττάζουν εκστασιασμένοι οι τουρίστες, ενώ οι νεοέλληνες τα έχουνε για να κρεμάνε τα πανό τους και να κάνουν graffiti. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, η Ποίηση και η Φιλοσοφία. Ίσως με άλλη σειρά. Η Δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα -με δούλους και μόνο για άντρες- πολίτες- δεν ήταν ένα σύστημα μέσων μαζικής ενημέρωσης και κομμάτων. Είχε δυο πράγματα που λείπουν σήμερα από την δυτικά κοινοβουλευτικά συστήματα: Αισθητική κι Ελευθερία.
Οι απέραντες θάλασσες γύρω από τον Όλυμπο με τα ατίθασα βουνά, τις συχνές αστραπές και βροντές αποπνέουν ακόμα δέος. Οι θεοί συχνάζαν στην Ελλάδα, πριν οι χριστιανοί καταστρέψουν τους ναούς τους για να επιβάλλουν με τη βία τον ένα και μοναδικό Θεό, τη μία, αγία και καθολική Εκκλησία. και μια θρησκεία ξένη.
Ο χρόνος εδώ είναι τρελός. Το ψέμα και η αλήθεια μπερδεύονται καθώς η θάλασσα συναντά τον ουρανό και τα βουνά χάνονται στο πέλαγος. Τσιγάρο, νύχτα και φεγγάρι. Όνειρα, χίμαιρες, προδοσίες, πάθη. Ψέμματα και υποσχέσεις. Αναπάντητες κλήσεις και μάταια ραντεβού. Η Ελλάδα περιμένει στο μπαλκόνι ένα καράβι να φανεί. Μπορεί να είναι ένα καράβι που έχει ήδη περάσει.
Με ακαθόριστα σύνορα και με μια εξουσία πάντα ξένη η Ρωμυλία είναι μια περίπου χώρα.. Η Χώρα του Λαθραίου. Λαθραία τσιγάρα, λαθραία ρούχα, λαθραία κόμματα, λαθραία ιδανικά. Από την εποχή των Δωριέων που εκτόπισαν τους …”προέλληνες”, πέρασαν από δω Ρωμαίοι, Κέλτες, Φράγκοι, Βενετοί, Γενουάτες, Σλάβοι, Λατίνοι, Νορμανδοί, Τοσκανοί, Ναπολιτάνοι και Μαλτέζοι, Ρώσ(οι), Έρουλοι, Σαρακηνοί, Βουργουνδοί, Καταλανοί, Οθωμανοί, Γερμανοί. Θάλεγε κανείς πως αυτή η χώρα ήταν κέντρο διερχομένων. Σήμερα γύρω από ένα “καλό ελληνικό σπίτι”, υπάρχει μια φιλιππινέζα, ένας αλβανός, ένας πολωνός, ένας “σοβιετικός” , μια ρωσίδα- ρουμάνα-βουλγάρα-ουκρανέζα.
Ο έλληνας παίρνει ταξί που οδηγεί ένας ξένος. Ψωνίζει στα κινέζικα. Ακούει βραζιλιάνικη, αγγλική, αμερικάνικη μουσική. Έχει τούρκικη κουζίνα και σουηδούς, γάλλους , ελβετούς, επισκέπτες, αλλά φοβάται τους ξένους. Δεν είναι οι λαθρομετανάστες μόνον. Οι “εισβολείς” έρχονται με visa και κάρτα εργασίας. Οι σταυροφόροι κυκλοφορούν στα νησιά με πιστωτικές κάρτες. Θα μας πάρουν την Θράκη, τη Κρήτη, τη Κέρκυρα, τα νησιά. Θα μας τα πάρουν όλα. Είμαστε κυκλωμένοι από εχθρούς, Παναγία μου.
Οι φόβοι του έλληνα δεν είναι παράλογοι. Το αστυνομικό δελτίο περιλαμβάνει ληστείες, κλοπές, δολοφονίες, διακίνηση ναρκωτικών και “λευκής σαρκός”, εμπόριο όπλων. Οι συμμορίες είναι κατά κανόνα μεικτές, με έλληνες στα καίρια πόστα ή την αρχηγία. Ακόμα κι όταν εγκληματικότητα αφορά “ημεδαπούς”ο νεοέλληνας φοβάται τους ξένους. Στη χειρότερη θέση βρίσκονται οι μετανάστες στην Ελλάδα, που φοβούνται και τους έλληνες και τους ξένους. Το πρώτο εργατικό συνδικάτο που έγινε από αλβανούς μετανάστες στην Μυτιλήνη. Πριν λίγα χρόνια οργάνωσε μάλιστα και την πρώτη του απεργία. Οι αλβανοί εργάτες άπλωσαν στο λιμάνι ένα πανό, που έγραφε:
ΟΧΙ, ΑΛΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Οι Κλέφτες, οι κουρσάροι και οι ληστές άφησαν πίσω τους ιστορίες που γέμιζαν τις σελίδες των εφημερίδων του μεσοπολέμου με λαϊκά αναγνώσματα. Ένας ξακουστός ήρωας, σαν τον “Ρομπέν των Δασών” και παραπάνω, ήτανε ο Λήσταρχος Νταβέλης, που παραμερίστηκε από τον Ζορρό.
Ο “Μασκοφόρος Εκδικητής”, έχει πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα. Μαζί με τον Ζορρό ήρθαν ο Λούκυ Λουκ, ο Τζιμ Άνταμς, οι Μπλεκ, Όμπραξ, Ζαγκόρ. Τελευταίος κατέφτασε με το μαγικό του φίλτρο ο κοντόσωμος γαλάτης ο Αστερίξ. Όλος ο κόσμος είχε υποταγεί στους ρωμαίους, αλλά όχι όλος! Ένα μικρό γαλατικό χωριό αντιστεκόταν!
Χρειάστηκαν πολλά εκατομμύρια δολάρια, να εκτοπισθεί από τη συνείδηση του ελληνικού λαού ο “Μικρός Ήρωας”, το ατρόμητο ελληνόπουλο, από τον “Μικρό Καου-μπόϋ”, τον Τζιμ Άνταμς, το παράξενο αμερικανάκι που ήταν ελληνόπουλο από την Σπάρτη και φώναζε διαρκώς: ” Ψηλά τα Χέρια!”και τον ξεπέρασε σε πωλήσεις.
Ο Γιώργος Θαλάσσης είχε προβλήματα με την χούντα. Χάθηκε ο Γκιαούρ-Ταρζάν, ο Έλληνας! Ότι κι αν κάναν, όμως, τα “ξένα κέντρα αποφάσεων”- δεν μπόρεσαν να ξερριζώσουν από τη συνείδηση του ελληνικού λαού τον θρυλικό Ζορρό. Με ένα μανδύα, ένα ξίφος, ένα ισπανικό καπέλο με το σήμα Ζ και μια μάσκα, τα περισσότερα παιδιά, ντύνονται τις απόκριες χιλιάδες μασκοφόροι εκδικητές έτοιμοι να πολεμήσουν την αδικία και να επιβάλλουν με το ξίφος τους την δικαιοσύνη. Μαζί κι ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης που εξέπεσε του αξιώματος του για ατασθαλίες και παρανομίες.
Η αίσθηση της αδικίας είναι έντονη- ιδιαίτερα στην συμπρωτεύουσα, την “φτωχομάνα, που βγάζει τα καλύτερα παιδιά”. Η θρυλική και πάντα αδικημένη ομάδα της μισεί θανάσιμα τους Αθηναίους “γκάγκαρους”, τον “Ολυμπιακό”, και τα “ερπετά”, την άλλη μεγάλη ομάδα της πόλης τους ” ‘Αρειανούς”. Το όνομα της είναι προσφυγικό: “Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών”.
Η σημαία της είναι ο δικέφαλος αϊτός. Οι “Μπαοκτζήδες” μισούν και την άλλη προσφυγική ομάδα, την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινοπουλιτών, την ΑΕΚ. Με μια μικρή παρατήρηση θα δούμε πως η σημαία είναι ίδια -με μικρές παραλλαγές- με αυτή της Εκκλησίας, του Βυζαντίου, της Αλβανίας, της Σερβίας και πολλών ακόμα λαών. Κανένας όμως δεν δίνει σημασία σ΄αυτή την λεπτομέρεια.
Μια αγάπη έχω στην καρδιά μονάχα μία
Την κιτρινόμαυρη θεά, άλλη καμμία
Όσο γυρίζει αυτή η Γη θα σ αγαπάω
ΑΕΚ για σένα μια ζωή θα τραγουδάω
Τόσο ο Ζορρό, όσο και ο Λούκυ Λουκ, ο Λήσταρχος Νταβέλης, ο “Ληστής Τραπεζών- Παλαιοκώστας”, ο πρώην Νομάρχης που ντύνεται τις απόκριες “Μασκοφόρος Εκδικητής” είναι- όλοι παράνομοι. Στην Ελλάδα ο παράνομος είναι ήρωας. Πιθανόν ο ήρωας να είναι παράνομος. Όπως και νάχει, ακόμα και οι παιδικοί μας ήρωες στο τέλος θα παντρευτούν μια καλή, ξανθειά ή μελαχροινή, κοπέλα με “προίκα”, από “σπίτι”. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν με πρότυπο τον παρακρατικό εκπρόσωπο του νόμου “Λούκυ Λουκ”, ίσως – όπως ο Αλέξης- και τον ανυπόταχτο Γαλάτη τον “Αστερίξ”. Νέοι αλλόκοτοι ήρωες θα εκτοπίσουν τον θρυλικό Δημήτρη Αδαμόπουλο, τον Μικρό Σερίφη από την Σπάρτη.
Ξαφνικά κάποια μέρα οι εφημερίδες, δημοσιεύουν την είδηση πως συνελήφθη μια ομάδα νεαρών ληστών-τρομοκρατών. Ανάμεσα στους αναρχικούς ληστές ήταν και ο γιος, ενός από τα πιο γνωστά στελέχη της Αριστεράς, ο οποίος και κρατείται με την κατηγορία της ληστείας τραπέζης στην Ασφάλεια Αθηνών.
Έχουν περάσει, τόσα χρόνια από την εποχή των κουρσάρων, των “κλεφτών, των ληστών. Ο”Mικρός Ήρωας” κι ο Τζιμ Άνταμς κυκλοφορούν μόνο στα παλαιοπωλεία. Ο 
Λούκυ Λουκ είναι, μάλλον, δεξιός. Ο Ντόναλντ Ντακ με τον Μίκυ Μάους, “απατεώνες” και “ιμπεριαλιστές”. Ο Τεν Τε φιλοναζί. Ο Σνούπυ και η Μαφάλντα ηττήθηκαν από το χρόνο και την “κρίση της Αριστεράς”. Κανένας, όμως , στην Ελλάδα, δεν μπορεί να νικήσει τον Ζορρό.
Το 2012 ο υπουργός Δικαιοσύνης Δένδιας έχει εισβάλλει στην κατάληψη της Βίλας “Αμαλία”. Η αστυνομία διαδίδει ότι είναι εκεί και ο αποφυλακισμένος τρομοκράτης, ο γιος του στελέχους της Αριστεράς. Η είδηση διαψεύδεται. Ο υπουργός βγαίνει από την βίλα έχοντας ως πειστήριο μια ντραμς. Δυο ακόμα άδειες θήκες κιθάρας θα βρεθούν στο κρησφύγετο αναρχικών-ληστών τραπεζών. Όταν αποκαλύφτηκαν τα -αγνώριστα από το ξύλο- πρόσωπα τους είδαν όλοι ότι ήταν κάτω από είκοσι χρονών. Παιδιά.
Από το βιβλίο Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ