Του Γ. Λακόπουλου
Άβυσσος η ψυχή του πολιτικού. Τι μπορεί να κάνει έναν ταλαντούχο άνθρωπο σαν το Βαγγέλη Βενιζέλο, προικισμένο με πνευματικά χαρίσματα και πολιτικά προσόντα, με συναρπαστικό λόγο και υψηλού επιπέδου αντίληψη των πράγματων να κάνει το ένα λάθος με το άλλο και τελικά να αυτοακυρώνεται;
Είναι εδώ και χρόνια κάτι σαν “εθνικό” μυστήριο, με λύση ενδεχομένως πέραν της επιστήμης της πολτικής. Κατά τις παλαιότερες προβλέψεις-αλλα και προσδοκίες πολλών- ο Βενιζέλος θα έπρεπε να είναι την τελευταία δεκαετία ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Να ηγείται του κόμματος στο οποίο προσχώρησε το 1989 -στα 33 του!- και να αποτελεί ιδανική κυβερνητική λύση σε ένα κόσμο που αλλάζει προς όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Τι ήταν αυτό που τον έκανε να τα χάσει όλα και να οδεύει ακόμη και προς τον αυτοξευτελισμό του και την εξαφάνιση από το δημόσιο βίο;
Από καιρό σε κάθε δημόσια εμφάνιση του είναι τι είχες Γιάννη, τι ειχα πάντα. Κάνει τα πράγματα χειρότερα για τον εαυτό του. Προσπαθεί να δικαιώσει τον εαυτό του και την παρουσία του σε κυβερνήσεις δια της ανάδειξης των…. ανακολουθιών τουΤσιπρα! Επειδή είναι καλός ο Τσίπρας, είναι καλός κι αυτός.
Ανοίγει τον εαυτό του και τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών ως μέτρο σύγκρισης, είτε αποσιωπώντας καταστάσεις που δεν το κολακεύουν. Το έκανε και στην τηλεόραση του ΑLPHA και την εκπομπή «Aυτοψία” .
Ας παρακάμψουμε τις κουραστικές επαναλήψεις για το “θρίαμβο PSI” το 2012 -για το οποίο έφτασε κάποια στιγμή να ισχυριστεί ότι ωφέλησε τη χώρα με προβολή στο μέλλον κατά …1,3 τρισ. ευρώ.
Ας του συγχωρήσουμε την απρέπεια να μιλάει για μια κυβερνητική επιτυχία -αν ήταν τέτοια το “κούρεμα”- χωρίς να αναφέρει ότι η κυβέρνηση που το εξασφάλισε και η κυβέρνηση που το υλοποίησε είχαν και …πρωθυπουργούς: τον Γ. Παπανδρέου και τον Λουκά Παπαδήμο- τον δεύτερο μάλιστα επιλεγμένο ακριβώς γι’ αυτόν το σκοπό.
Ας αφήσουμε πίσω τη συμπεριφορά του το 2011 στις Κάννες που πήγε συνοδεύοντας τον πρωθυπουργό και έκανε …παράλληλες συζητήσεις ερήμην του. Ή το πραξικόπημα- συνταγματολόγος είναι, καταλαβαίνει- να ανακοινώσει την ακύρωση του δημοψηφίσματος που είχε εξαγγείλει ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας ενώ αυτός – ο Γ. Παπανδρέου- κοιμόταν.
Ας κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι συνέβη μεταξύ τους από το 2007 που ο Παπανδρέου τον συνέτριψε και το 2008 που τον ταπείνωσε, μέχρι το 2012 που τον διαδέχθηκε. Ή τι έγινε με τα πορίσματα για την οικονομική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ που κατάπιε και την ανεπάρκεια του να διαγράψει από την ΚΟ κάποιον που ετοίμαζε φανερά κόμμα διάσπασης του ΠΑΣΟΚ.
Ας πάρει το ποτάμι το μένος του κατά του Τσίπρα, πίσω από το οποίο κρύβεται το μένος τους κατά των ιδεών της Αριστεράς, κάτι που δεν έκρυβε βέβαια στη δεκαετία του 1970, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Όταν μέσω Άκη Τσοχατζοπούλου και Κ. Λαλιώτη ανακάλυψε τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Για τους κακεντρεχείς ανακάλυψε πολιτικό χώρο να ηγηθεί με εύκολο τρόπο, κατά την γνώμη του.
Τέλος, ας μην επιστρέψουμε στον απολογισμό της θητείας του στις κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου και Σημίτη- είναι και άχαρο πλέον. Να μείνουμε στα σημερινά στα οποία φαινόταν να κυριαρχούν τελευταία δυο επιλογές του.
Η μια να τα παρατήσει και να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο και την ιδιώτευση, επειδή “δεν αντέχει” τη Γεννηματά- στην ουσία γιατί θεωρεί ότι επικρατούν οι κατώτεροί του. Και ας λέει ότι “στην ενεργό πολιτική θα είμαι πάντα γιατί είμαι ενεργός πολίτης” συμπληρώνοντας με το εντελώς βενιζελικό “έχω ιστορικές υποχρεώσεις οι οποίες εκτείνονται στο μέλλον- δεν πρόκειται λοιπόν κανέναν να αφήσω να χαρεί επειδή δεν θα με έχει απέναντί του”. Κόψε κάτι, κάτι μεγάλε!
Η άλλη να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ- επικαλούμενος μια απόφαση συνέδριου που δεν υπήρξε ποτέ. Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξε πραγματικό μέλος του. Πολλοί θυμούνται τι έλεγε για τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1974 και το 1977 όταν λάτρεψε την περίφημη “Συμμαχία” από τη θέση των πιο συντηρητικών συμμέτοχων της.
Τελευταία προστέθηκε και μια τρίτη. Να στείλει τον εαυτό του ακόμη χαμηλότερα στη συνείδηση της δημοκρατικής κοινής γνώμης. Να “κάνει τον εξευτελισμό του τέλειο” για να χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή διατύπωση.
Προκύπτει εναργώς από τη συγκεκριμένη συνέντευξη του στην οποία ξεπέρασε τον πιο ανεξέλεγκτο εαυτό του. Από πού να αρχίσουμε.; Μάλλον από κάτι που προκαλεί ανατριχίλα.
Από τους ύμνους στον Αντώνη Σαμαρά “Είναι χαρακτήρας ανοιχτός… και θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του βορείου χώρου, μπεσαλής!”
Θου, Κύριε, φυλακήν. Πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σοσιαλιστής υποτίθεται, χαρακτηρίζει “μπεσαλή” τον πολιτικό που έριξε την κυβέρνηση του κόμματός του για λόγους και με τρόπο που όλοι γνωρίζουν! Έναν πολιτικό με αβερώφειες ρίζες με τους “Κένταυρους” και τους “Ρέητζερς” στο ιστορικό του και με ακροδεξιό λόγο. Έλεος!
Γνήσιο υποσύνολο του φιλοσαμαρισμού του υπήρξε και η υμνολογία προς τον… Άδωνι Γεωργιάδη, τον οποίο -τώρα που θα κληθεί να κρίνει στη Βουλή με την Εξεταστική. Βρίσκει “επιτυχημένο υπουργό Υγείας”, ένα επίλεκτο μέλος της κυβέρνησης Παπαδήμου- στη οποία μετείχε ως εκπρόσωπος του Καρατζαφέρη -και μια χαρά παιδί με αυτά που λέει και κάνει.
Πολλοί θυμούνται ότι ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παραπονέθηκε γιατί “δεν έχει στέλεχος σαν το Άδωνι”. Όσο για τους ύμνους στον Κυριάκο τον οποίο βρίσκει “πολύ καλό υπουργό σε έναν χώρο που είχε πολύ μεγάλη σημασία” είναι κατανοητοί. Θερμά συγχαρητήρια στο ΠΑΣΟΚ που ξέρει να διαλέγει προέδρους.
Μετά πάμε στον Γ. Παπανδρεου. Από τη μια διατηρείται η συνήθεια του να τον μειώνει. “Ο καθένας έχει τις ικανότητές του, έχει το ύφος του, έχει τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται” λέει. Εντάξει το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από την άλλη όμως -σα να προσπαθεί να φυλάξει τις πλάτες του – λέει το απίστευτο:
“Μπορώ να σας πω ευθέως, ότι οι προθέσεις του κ. Παπανδρέου ήταν πάντα αγαθές. Δεν θέλησε να βλάψει τη χώρα, θέλησε να κάνει το καλύτερο για τον τόπο”.
Πάρτον στο γάμο σου…
Μετά από όλα αυτά είναι …γεναιόδωρος με τον Κ.Σημίτη και δηλώνει ότι “ο πρώτος που προειδοποίησε για την κρίση, για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, ήταν ο Κώστας Σημίτης” -απλώς ενισχύει τις πληροφορίες ότι έχει τερατολογηθεί από τον πρώην πρωθυπουργό για θέματα που τον ανησυχούν τελευταία. Όπως είναι η τύχη του Γιάννου Παπαντωνίου, αλλά και το μέλλον του Γιάννη Στουρνάρα.
Ειδικότης κτηθείσα εν τω στρατεύματι….
Ο επίλογος είναι μάλλον λυπητερός για έναν πολιτικό στον οποίο είχαν επενδύσει πολλοί, αλλά αυτός επέλεξε να λειτουργήσει σαν επένδυση των χειρότερων και συχνά δείχνει να μην έχει αρχές -πέραν του εαυτού του. Δεν είχε δίπλα του ένα φίλο-ή δεν ακούει κανέναν- να του εξηγήσει τίνος κόμματος υπήρξε πρόεδρος;
