Του Μάνου Στεφανίδη
Για την πρόσφατη Ελληνορωσική τρικυμία δεν έχω γράψει λέξη κυρίως γιατί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν χωρούν ξερολισμοί, εξυπνακισμοί, φανατισμοί, αστεϊσμοί κλπ. Πόσο μάλλον που εκτός των άμεσα εμπλεκόμενων όλοι οι υπόλοιποι αγνοούν εκείνο το κρίσιμο παρασκήνιο το οποίο όμως και καθορίζει τις εξελίξεις. Επειδή και στα εθνικά θέματα υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και άλλα – τα πιο σημαντικά – που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Ούτε βέβαια ταιριάζει εδώ φτηνή ή εύκολη αντιπολίτευση. Την ευθύνη των όποιων αποφάσεων φέρει ακέραια η πολιτική ηγεσία και όχι οι φυλές και οι φίλοι του φ.μπ.
Ας μου επιτραπεί όμως να σχολιάσω κατ’ εξαίρεση όχι τις επιλογές ή τις ενέργειες αλλά απλώς το ύφος των δηλώσεων του επικεφαλής της διπλωματίας μας, ύφος ήκιστα διπλωματικό και μάλιστα ιταμό. Ύφος που περισσότερο ταιριάζει στους τηλε-λεονταρισμούς ενός ποντικιού που βρυχάται τύπου Αυτιά κι όχι σε κάποιον υπεύθυνο stateman που εκπροσωπεί ένα ολόκληρο έθνος. Με το ανάλογο, φευ, μάγκικο λεξιλόγιο που αφορά όμως αποκλειστικά σ’ ένα ιθαγενές, από πάσαν έποψιν κοινό, δεξιοπατριωτικών ανακλαστικών. Δηλαδή ο κ. Κοτζιάς με τη ρητορική του διεμβολίζει από τα δεξιά όχι τον κ. Λαβρώφ αλλά τον κ. Μητσοτάκη. Κατ’ αναλογίαν των αριστερών ανοιγμάτων του πρωθυπουργού προς την έρμη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κεντροαριστερά. 
Στο φαντασιακό του υπουργού που έχει θητεύσει από το ΚΚΕ ως το ΠΑΣΟΚ για να καταλήξει σήμερα να είναι η θαυματουργή Μαίρη Πόπινς του μικρού Αλέξη, η διπλωματία είναι ένας χώρος ηρωισμών, μεγαλοστομιών και αφόρητου για τους μη υψιπετείς, μεγαλείου. Ο Κοτζιάς έχει απόλυτη συνείδηση – έως ιδεοληψίας – ότι γράφει ιστορία, ότι τιμωρεί όσους επιβουλεύονται την πατρίδα και ότι συνεχίζει την παράδοση του Ελευθερίου Βενιζέλου για να μην πω του Ταλεϋράνδου αυτοπροσώπως. Ως επαγγελματίας θαυματοποιός είναι πεπρωμένο να λύσει όλες μας τις διπλωματικές εκκρεμότητες οψέποτε εγκαταλείψει το ταπεινό του υπούργημα για κάτι οπωσδήποτε υψηλότερο.
Φαίνεται πως είναι μοιραίο, το μοιραίο régime του μοιραίου για τον τόπο Αλέξη να εγκαινιαστεί και να τελειώσει με τον ίδιο, οιηματικό και μεγαλομανή ανθρωπότυπο.
Στην αρχή ήταν ο πυροτεχνηματικός, εστέτ Βαρουφάκης, τώρα κλείνει την αυλαία ο λαϊκός οραματιστής Κοτζιάς. Διαφορετικής αισθητικής μεν αλλά με τρομερά κοινό στυλ αμφότεροι – οι και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι συν τοις άλλοις – δίνουν τον καθοριστικό όσο και παρδαλό χρωματισμό του συριζαϊκού modus operandi με την υπόλοιπη κυβέρνηση περίπου στην σκιά και την … αχρωματοψία. Και του θαμπού Τσακαλώτου συμπεριλαμβανομένου. Αυτοί και μόνο αυτοί είναι τόσο εκθαμβωτικοί, αρκούν και περισσεύουν για να γεμίσει το κάδρο.
Και οι κίνδυνοι που συνεπάγονται τέτοιο … αστραποβόλημα; Ού φροντίς Ιπποκλείδη, δηλαδή Νικολάω! Η εικόνα και οι εντυπώσεις από την εικόνα έχουν τις απαιτήσεις τους. Πόσο μάλλον που τέτοια fireworks αρέσουν και στην Ουασιγκτόνα δηλαδή εξασφαλίζουν πολιτικές καριέρες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι αποφάσεις του Κοτζιά, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες των Πρεσπών, μπορεί να δυσαρεστούν την πλειοψηφία των Ελλήνων, μαζί με τους Βούλγαρους, τους Σέρβους, τους Αλβανούς, τους Ρώσους κλπ. αλλά ενθουσιάζουν Τραμπ και Μέρκελ. Ο κ. Κοτζιάς μπορεί να είναι κότα, κατά το ιδιόλεκτο του, εμπρός στον Ερντογάν και τις επαγγελματικές προκλήσεις του αλλά (πιστεύει πως) δύναται να κάνει εκτός από απελάσεις, επιπλέον και μαθήματα ή υποδείξεις προς τον Πούτιν. Στον Πούτιν! Ο Κοτζιάς!
Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ο Τσάρος είναι εξακολουθητικά σχεδόν δύο δεκαετίες ο ισχυρότερος άνθρωπος στον πλανήτη, λαμβανομένων υπόψη και των ιδιαζουσών συνθηκών της πρώην Σοβιετίας. Αλλά και του αυταρχικού τρόπου διοίκησης του. Και βέβαια του ιδιαίτερου, σλάβικου ταμπεραμέντου του.
Σήμερα ο Πούτιν είναι ο μόνος ισότιμος ηγέτης προς τον Τραμπ και ο μόνος ικανός να τον βοηθήσει απέναντι στον κινεζικό δράκο που εξαπλώνεται επικίνδυνα. Επίσης είναι ο μόνος παίχτης που μπορεί να ξαναδώσει προοπτική ισχύος στην παραπαίουσα ούτως ή άλλως Ευρωπαϊκή Ένωση. Εφόσον χωρίς την Ρωσία η Ευρώπη δεν ολοκληρώνεται και δεν αποκτά πλην της οικονομικής και πολιτικοστρατιωτική υπεροχή.
Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση στην οποία η πολύτιμη άποψη του κ. Αυτιά να προσέφερε πολλά.
Για να τελειώνουμε πάντως με τις αμετροέπειες Κοτζιά, θα λέγαμε πως για να επιβιώσει το opus magnum του, δηλαδή η συμφωνία των Πρεσπών, απαιτούνται πολλοί ακόμη λεπτοί και δύσκολοι χειρισμοί αλλά και η επίτευξη ενός κλίματος γενικότερης εμπιστοσύνης στα Βαλκάνια. Και βέβαια ο κατευνασμός της ρωσικής αρκούδας η οποία έχει ιστορικά δικαίωματα και ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή. Ως τότε … αυτοσυγκέντρωση, αυτοσυγκράτηση και σιωπή. Δεν βλέπει ο υπουργός εξωτερικών την σώφρονα στάση που ακολουθεί επ’ αυτού ο Γιώργος Παπαδάκης;
(Πρωί της Δευτέρας εν πτήσει προς Θεσσαλονίκη και μετά οδικώς προς Σκόπια)
Στις φωτογραφίες ο Άγγελος Παπαδημητρίου αφενός ως Καποδίστριας και αφετέρου ως Καβάφης. Επειδή το θέμα του άρθρου είναι κατά βάθος η μεγαλομανία.