Της Φωτεινής Λαμπρίδη
Δεκέμβρης του 2008 ήταν ένα νεκρό παιδί, ο Αλέξανδρος στην αγκαλιά των φίλων του, από σφαίρα αστυνομικού.
Ήταν η συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλα, στα Εξάρχεια που πριν μας άφηνε να περνάμε αμέριμνοι και από τότε μας ρίχνει αιφνιδιαστική γροθιά στο στομάχι. Ήταν τα τηλέφωνά μας που πήραν φωτιά και την μετέδωσαν στα παπούτσια μας που έλιωσαν μετά στους δρόμους. Ήταν η στιγμή για μια ολόκληρη γενιά να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει «Όταν το κράτος δολοφονεί κάθε σιωπή είναι συνενοχή».
Ήταν η εξέγερση των παιδιών που έκανε την πόλη μας να απελευθερώσει μια κραυγή πνιγμένη κάτω από τόνους σιωπής, συμβιβασμών και αηδίας. Μια εξέγερση με πρωτοφανή μαζικότητα και γεωγραφική έκταση από βορρά σε νότο. Ήταν οι άνθρωποι των κινημάτων άλλων γενεών, που ξανά κατέβηκαν να συναντήσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στους δρόμους. Ηταν η έκρηξη των αποκλεισμένων της κοινωνίας.
Ήταν η γροθιά που μετακίνησε όσους είχαν καταπιεί με το ζόρι την καπιταλιστική φούσκα Ήταν ο μήνας που χωριστήκαμε σε όσους παλεύουν στα πεζοδρόμια με μια άγρια κρατική καταστολή και σ’ εκείνους που χώνευαν αργά τον εμετό των fake news και της προπαγάνδας στα δελτία ειδήσεων. Ήταν η έκπληξη των παιδιών που συνειδητοποίησαν πως αστυνομικοί μπορεί να τους «φυτέψουν» μολότοφ στις τσάντες.
Ήταν η φωτογραφία του Κώστα Τσιρώνη, με τον αστυνομικό που έβγαλε όπλο την Κυριακή, στη διαδήλωση στη ΓΑΔΑ, ενώ το αίμα του Αλέξη ήταν ακόμα ζεστό. Ήταν το ψεύτικο βίντεο του Mega και ο τρόπος που αποδομήθηκε σε χρόνο dt ξεγυμνώνοντας ένα ολόκληρο σύστημα που μέχρι τότε φαινόταν πανίσχυρο. Αλλά και το πρώτο ξεκίνημα της δημοσιογραφίας των πολιτών και των ανεξάρτητων φωνών του διαδίκτυου.
Ήταν οι γιαγιάδες που πετούσαν γλάστρες στα ΜΑΤ. Ήταν η στιγμή που οι «εντιμότατοι» και «εντιμότατες» δημοσιογράφοι που σάρκαζαν τους γονείς του νεκρού παιδιού αθωώνοντας τον δολοφόνο, πέρασαν στην ιστορία των απαξιωμένων με τα παιδιά απέναντί τους να τους βγάζουν τη γλώσσα.
Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν το βλέμμα αγριμιού του Νίκου Ρωμανού, του παιδιού που έζησε τη φρίκη της δολοφονίας του φίλου του από δυνάμεις του κράτους. Ήταν οι ώρες που ψάχναμε τους φίλους μας στα νοσοκομεία μετά τη βίαιη καταστολή από τα ΜΑΤ. Ήταν ο Μάριος Λώλος που για να σώσει στη φωτογραφική του μηχανή τα αποσπάσματα μιας ιστορίας που μας έκαιγε, παρά λίγο να χάσει τη ζωή του. Ήταν η κατάληψη της Λυρικής σκηνής και του Εθνικού θεάτρου. Οι ατέλειωτες συνελεύσεις και ο χρόνος που πάγωνε όταν έβγαιναν οι καλλιτέχνες στην Ακαδημίας να χορέψουν με τους περαστικούς.
Ήταν τα αγγίγματά μας στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις. Άγνωστοι μα και γνωστοί σ’ ένα ποτάμι που δεν ήξερες σε ποια θάλασσα θα βγει. Ήταν τα συνθήματα «Η ανυπακοή είναι αρετή» και «Ο Δεκέμβρης δεν είναι η απάντηση, είναι η ερώτηση», «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη» «Merry crisis and happy new fear», «Ξυπνήστε πεθαίνω!», «Στις τράπεζες λεφτά, στην νεολαία σφαίρες – ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες», «Η δημοκρατία σας βρομάει δακρυγόνο» «Μη μας ρίχνετε άλλα χημικά, κλαίμε από μόνοι μας»
Ήταν το ψηλότερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο για το οποίο κόμπαζε ο δήμος Αθηναίων που παραδόθηκε στις φλόγες την ώρα που οι τηλεοράσεις έδειχναν τα δικά μας πρόσωπα στις πορείες με τη λεζάντα «Κουκουλοφόροι» Ήταν το «καταδικάστε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» για να μη διασαλευθεί η τάξη και για να μην αναρωτηθούμε ποτέ τι έχει συμβεί πριν από τον Δεκέμβρη του 2008 , για να μην ακουστεί κανένα αίτημα των χιλιάδων νέων παρά μόνο το «Παύσατε πυρ» και το «Καταδικάστε» των τηλεσχολιαστών.
Ήταν το μήνυμα του Subcomadante Marcos στους δρόμους της Αθήνας απ’ τα βουνά του Μεξικού: «Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς οι Ζαπατίστας, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που κάνεις και σκέφτεσαι. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Σε ευχαριστούμε».
Και όσο κι αν οι ειδικοί επισημαίνουν πως ο Δεκέμβρης ήταν μια εξέγερση χωρίς στόχο, αιτήματα και συνέχεια, η μνήμη μιας φωτιάς που άναψε με πάθος την ώρα που η χώρα ήταν εν υπνώσει, μόνο με την ελπίδα μπορεί να συνδεθεί σε μια εποχή που επιστρέφουν οι φασισμοί. Εξάλλου ο ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν έγραφε εκείνο τον Δεκέμβρη «Οι αναταραχές στην Ελλάδα δεν είναι παρά προμήνυμα κοινωνικών εξεγέρσεων που έρχονται και θα ενταθούν όσο οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης θα γίνονται πιο αισθητές. Ολοι περπατάμε σε ένα ναρκοπέδιο, το οποίο είμαστε σίγουροι ότι θα εκραγεί, μόνο που δεν ξέρουμε πού και πότε θα σημειωθεί η επόμενη έκρηξη».
Οι τοίχοι της Αθήνας το επιβεβαίωναν: «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η απάντηση, ήταν η ερώτηση». Δέκα Δεκέμβρηδες μετά ο Δεκέμβρης του 2008 δεν είναι απλά μια τραγική επέτειος και η μνήμη μιας νεανικής εξέγερσης που έγινε πρωτοσέλιδο στα διεθνή μέσα, είναι η ανοιχτή ερώτηση που τη φοβήθηκαν όσο φοβούνται και την ώρα που θα δοθεί η απάντηση της.
