Ο «Δεκέμβρης» -Το χρονικό μιας εξέγερσης

Του Νίκου Λακόπουλου

Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 ο πρωθυπουργός ψάχνει απεγνωσμένα τον υπουργό Παιδείας Στυλιανίδη, αλλά εκείνος δεν
απαντάει στο κινητό. Είναι στα μπουζούκια. Ένας αστυνομικός στα Εξάρχεια δολοφόνησε ένα μαθητή στη συμβολή των οδών
Τζαβέλλα και Μεσολογγίου. Ο δολοφόνος είναι Μανιάτης, παλαιοημερολογίτης, ειδικός φρουρός, που είχε προσληφθεί με σύμβαση έργου. Από ό,τι φαίνεται, μια ομάδα νεαρών, πιθανόν «αναρχικών », έβρισε το περιπολικό. Το κέντρο είπε στο περιπολικό: «Απεμπλακείτε!»

Ο δράστης γύρισε με τα πόδια με ένα συνάδελφό του και πυροβόλησε  το δεκαπεντάχρονο. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Η σφαίρα διαπέρασε την καρδιά και καρφώθηκε στο δέκατο θωρακικό  σπόνδυλο. Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο δράστης, λέει ότι δέχτηκαν επίθεση από τριάντα κουκουλοφόρους. Πυροβόλησε  τρεις φορές, δύο στον αέρα και μία στο έδαφος. Η τελευταία σφαίρα εποστρακίστηκε και χτύπησε το νεαρό στο στήθος. Πολλοί  μάρτυρες, όμως, λένε ότι ήταν μια μικρή ομάδα παιδιών.

«Θα μας σκοτώσεις;» είπε ο μικρός.

Και τότε ο δράστης πυροβόλησε σε ευθεία βολή το πλήθος και  πέτυχε το μαθητή στο θώρακα.

Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Μια μεγάλη διαδήλωση οργανώνεται  τη νύχτα. «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!» Την άλλη μέρα η πόλη καίγεται. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από  διαδηλώσεις που φτάνουν στην Κύπρο, στο Βερολίνο, στη Βενετία, στη Νέα Υόρκη, στην Κωνσταντινούπολη. Το εύθραυστο γυαλί  του πολιτικού συστήματος έχει σπάσει. Με πέτρες, ξύλα, νεράντζια και βόμβες μολότοφ νεαροί επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα,  καταστήματα, τράπεζες, ξενοδοχεία, υπουργεία.

Το κτίριο «Κωστής Παλαμάς» στην Ακαδημίας και Σίνα, με σπάνια αρχεία και βιβλία, απειλείται από φωτιά. Ο πρύτανης παραιτείται. Η κυβέρνηση απορρίπτει την εφαρμογή του άρθρου 48 του συντάγματος για κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Το Προεδρικό Μέγαρο φρουρείται. Το σπίτι του Προέδρου της Δημοκρατίας στην οδό Ασκληπιού δέχεται επίθεση. Πάνω από πεντακόσια καταστήματα έχουν πάθει ζημιές. Ο πρωθυπουργός συναντιέται κατεπειγόντως με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους αρχηγούς των κομμάτων. Η πόλη κινδυνεύει!

Στην κηδεία του Αλέξανδρου στο Παλαιό Φάληρο αστυνομικοί πυροβολούν στον αέρα. Οι διαδηλωτές περικυκλώνουν το αστυνομικό μεγάρο. Πίσω από τους αστυνομικούς εμφανίζονται χρυσαυγίτες. Στα Νέα δημοσιεύονται φωτογραφίες με κουκουλοφόρους και άντρες με πολιτικά που κρατούν σιδηρολοστούς ανάμεσα στους αστυνομικούς.

Η εξέγερση θα κρατήσει μερικές μέρες. Μετά το Δεκέμβρη του 2008 όλα είναι διαφορετικά. Είναι μια εξέγερση που οργανώνεται μέσω Διαδικτύου, έχει διεθνιστικά χαρακτηριστικά και έχει ανταπόκριση σε όλο τον κόσμο, από την Κωνσταντινούπολη ως το Μεξικό.

Οι περισσότεροι συλληφθέντες είναι αλλοδαποί. Πίσω από την άγρια και τυφλή βία σε έναν πολιτισμό κατανάλωσης δεν υπάρχουν πολιτικά συνθήματα. Ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου είναι μια αφορμή. Θα ’λεγε κανείς πως η βία είναι αυτοσκοπός, αλλά αυτή η βία προέρχεται από μια γενιά που απεχθάνεται τη βία. Οι νέοι τρομοκράτες είναι ανορθόγραφοι στις προκηρύξεις τους. Φαίνεται να αποτελούνται από εικοσάχρονους, δεν έχουν στόχο μόνο το κεφάλαιο και την αστική τάξη, αλλά και τους μικροαστούς, ακόμα και τους εργαζόμενους που κάνουν μια «βρόμικη» εργασία. Πιθανόν ο τελικός αποδέκτης της βίας να είναι ολόκληρο το σύστημα, αλλά ειδικότερα οι γονείς: «Εμείς είμαστε αυτοί που οι γονείς μας μας έλεγαν να αποφεύγουμε», έλεγε ένα παλιό σύνθημα.

Οι πολύ παλιοί τρομοκράτες έτρωγαν πολύ χρόνο με λαϊκά δικαστήρια. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ανέκριναν τον Άλντο Μόρο για βδομάδες πριν πάρουν απόφαση. Οι εκτελεστές της «17 Νοέμβρη »  ρώνε πολύ χρόνο για να συνταχθεί η προκήρυξη που θα στείλουν μαζί με την εν ψυχρώ, σε ενέδρα, δολοφονία. Η νέα γενιά τρομοκρατών δε χρειάζεται ούτε να εξηγήσει ούτε να δικαιολογήσει  τίποτε. Αυτοί εδώ οι Άγγελοι της Ρομφαίας είναι τιμωροί και θεοί αυταπόδεικτοι, που δε θέλουν κάποιος να τους δικαιώσει.  Αυτοί θα κρίνουν την Ιστορία και όχι η Ιστορία αυτούς.

Μια έρευνα το Μάιο του 2009 δείχνει ότι μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των νέων τοποθετεί τον εαυτό του στην Αριστερά. Από τους νέους 15-19 ετών εμφανίζεται μια τάση προς την Ακροδεξιά.  Ωστόσο, δεν μπορούμε να βγάλουμε εύκολα πολιτικά  συμπεράσματα.  Οι «Λυσσασμένοι» των Αθηνών πολλές φορές δε διεκδικούν  τίποτα. Μονάχα να σπάσουν και συχνά να κλέψουν τις βιτρίνες των καταστημάτων. Ένα από τα λουλούδια που ανθίζουν μέσα στην παγωνιά του Δεκέμβρη είναι ο νάρκισσος. Σε έναν τοίχο
στην Πεσμαζόγλου κάποιος θα γράψει με κόκκινη μπογιά: «Ιστορία, ερχόμαστε!»

(Από το βιβλίο Ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων).