Του Νίκου Λακόπουλου
Αν και διαφέρουν σε ό,τι αφορά την “ψαλίδα” μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την άνοδο της Ακροδεξιάς που εμφανίζεται με περισσότερα από ένα κόμματα και πολλούς “αρχηγούς” και την Χρυσή Αυγή να φλερτάρει στην Βόρεια Ελλάδα με διψήφια νούμερα.
Η μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας και του Κινάλ υπό τον πρόσχημα του “πατριωτισμού” προς τα δεξιά όχι μόνο δεν ωφέλησε τους αρχηγούς των δύο κομμάτων, αλλά άνοιξε τον ασκό του Αιόλου σε δυνάμεις που επωφελούνται από τα συλλαλητήρια για να διαμορφώσουν ένα σκηνικό που μπορεί να επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις.
Αν και στις προηγούμενες εκλογές το 45% των κομμάτων επέλεγε κόμματα της Αριστεράς τώρα πια για πρώτη φορά η Δεξιά με πολλές παραλλαγές της διεκδικεί αντίστοιχα ποσοστά ανατρέποντας την συντριπτική υπεροχή της “δημοκρατικής παράταξης”.
Ήταν φανερό ό,τι το τέλος του “αντιμνημονιακού αγώνα” θα εξαφάνιζε τα “αντιμνημονιακά” κόμματα μαζί με όσα γεννήθηκαν στην διάρκεια της κρίσης ώσπου το “Μακεδονικό” όρισε το νέο πολιτικό σκηνικό ανάμεσα σε “πατριώτες” και “προδότες” με όρους θυμίζουν άλλες εποχές όπου και πάλι τα εθνικά θέματα γίνονται το εργαλείο για έναν νέο Διχασμό.
Το παράδοξο είναι πως σε μια εποχή που η Ελλάδα άρχισε να γνωρίζει κυβερνήσεις συμμαχιών και η απλή αναλογική νομοθετήθηκε δεν ηττήθηκε ο δικομματισμός που αναβιώνει με νέους όρους αλλά τα μικρότερα ενδιάμεσα και πολύτιμα για έναν πολυκομματισμό κόμματα που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι.
Δεν είναι όμως το Μακεδονικό που τα διέλυσε ούτε η “αποστασία” βουλευτών που ψήφισαν κατά συνείδηση -αν και μερικοί αντάλλαξαν την θέση τους με μια έδρα ή θέση. Ούτε εξαρτάται η Ιστορία από μεμονωμένα άτομα που φαίνεται να χαράζουν την πορεία της -αν και κανείς δεν θα θυμάται σύντομα το όνομά τους.
Αν το να ψηφίζει κάποιος βουλευτής με βάση τη θέση του για το Μακεδονικό συνιστά “εκτροπή” τι είναι το ότι πολλοί βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του Κινάλ ψήφισαν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών λόγω κομματικής πειθαρχίας ενώ η προσωπική τους άποψη ήταν υπέρ;
To πολιτικό σύστημα δοκιμάζεται όπως και οι ηγέτες και ηγετίσκοι του. Προφανώς σύντομα πολλά από τα πρόσωπα που ποζάρουν ως πολιτικοί παράγοντες δεν θα είναι στις οθόνες μας και τα πράγματα θα αλλάξουν αθόρυβα ή με πάταγο. Η πιο βαθιά νύχτα είναι πριν ξημερώσει.
Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πλέον και η επανίδρυσή του αφορά την αντιστοιχία της ηγεσίας του με την εκλογική βάση -που διευρύνεται αντί να μειώνεται. Η Νέα Δημοκρατία καθώς βιάζεται να πάρει την κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ταυτότητάς της και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εξετάσει το ενδεχόμενο να μη γίνει ποτέ πρωθυπουργός.
Το Κινάλ, ένα κόμμα του 4-6% όχι μόνο δεν μπορεί να μιλά στο όνομα της Κεντροαριστεράς- που αφορά τον μισό πληθυσμό, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να μην υπάρχει ή να μην είναι στη Βουλή.
Υπάρχουν ηγέτες που έφερε στην επιφάνεια η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού που γράφουν ήδη τα …απομνημονεύματά τους. Δυο εκατομμύρια ψηφοφόροι απομακρύνθηκαν από την κάλπη τα χρόνια της κρίσης κι άλλοι τόσοι έρχονται από το μέλλον. Πολύ σύντομα τίποτα δεν θάναι όπως παλιά, μια άλλη Ελλάδα απαιτεί νέα πολιτικά κόμματα κι αν συνέβη κάτι αυτά τα χρόνια είναι πως ό,τι εμφανίστηκε ως νέο ήταν πιο σάπιο από το παλιό.
Δεν είναι στο πεπρωμένο μας να βλέπουμε κάθε μέρα να κάνουν δηλώσεις ο Καμμένος, ο Γεωργιάδης ή ο Πολάκης. Κάτι συμβαίνει, αλλά δεν ξέρουμε τι, κάτι άλλο θα συμβεί. Με την ελπίδα το μέλλον να μην είναι χειρότερο από το παρελθόν, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε και μεις γι΄αυτό.